Ένα δικό μας παραπολιτικό σχόλιο μέσα από την καθημερινή έκδοση της εφημερίδας, ήταν αρκετό για να ξεσηκώσει αντιδράσεις, κυρίως από τους ανθρώπους του θεάτρου, τους ηθοποιούς. Φυσικά, θέατρα, ηθοποιοί και άλλοι καλλιτέχνες, από την ημέρα που ανακοινώθηκαν οι θεατρικές επιχορηγήσεις για το Θυμέλη του πρώτου εξαμήνου αναρτούν στα social media διάφορα σχόλια. Και ήταν μια ενδιαφέρουσ συζήτηση, χωρίς επί της ουσίας να γίνεται συζήτηση, καθώς διαφωνούσαν με τον τρόπο που δίνονται, με τον τρόπο που θα έπρεπε να δίνονται, με τα λεφτά που δίνονται, αλλά και σε ποιους δίνονται.
Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα, αφού ακόμη και η πρώτη φράση που υπάρχει στους όρους του σχεδίου είναι μάλλον μια... κωμική νότα σε όσα ζούμε. «Σκοπός του σχεδίου είναι η ανάπτυξη της θεατρικής τέχνης στην Κύπρο σε υψηλό ποιοτικά επίπεδο, μέσω της χρηματοδότησης θεατρικών παραγωγών που απευθύνονται στο σύνολο της κοινωνίας». Που με τα λεφτά που δίνονται το μόνο που μπορεί να επιχορηγηθεί είναι το θέατρο του παραλόγου της παρούσας κυβέρνησης, η οποία δίνει μούχτιν παραστάσεις, αν και κάθε εμφάνισή της μας κοστίζει ακριβά.
Το πρόβλημα με τις αναρτήσεις που έχουμε δει είναι πως καμιά ανάρτηση δεν είχε κατηγορώ προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Πέραν τούτου; Τι μπορεί να φταίει; Πως δεν πήρε το ένα θέατρο χορηγία, άρα θα πρέπει να γκρινιάζει για το πρόγραμμα; Φυσικά, στο θέατρο του παραλόγου και το γεγονός πως έχουν γίνει διαβουλεύσεις για το σχέδιο με όλους τους φορείς. Αυτό μας είπαν δύο τουλάχιστον υφυπουργοί Πολιτισμού. Πώς γίνεται να γίνεται μια διαβούλευση, να υπάρχει κατάληξη, ωστόσο πάντα να υπάρχουν αντιδράσεις;
Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη εκδοχή. Ουδέποτε τα λεφτά που δίνονται στον πολιτισμό θα είναι αρκετά. Υπάρχουν τόσες καλές θεατρικές ομάδες εκεί έξω, επαγγελματίες άνθρωποι που παράγουν πραγματικό έργο. Θα μπορούσαν, άραγε, να επιχορηγούνται όλες οι παραστάσεις; Και πόσα θέατρα αντέχει η Κύπρος, ώστε να πούμε πως έχουμε πολιτισμό; Ναι, δεν μετριέται ο πολιτισμός σε αυτόν τον τόπο, ωστόσο, όταν μιλάμε για επιχορηγήσεις, πιάνουμε τη μεζούρα.
Το πρόβλημα με το Θυμέλη είναι πως, δυστυχώς, έγινε η πίτα με το μέλι την οποία θέλουν όλοι. Ακόμη και το ίδιο το κράτος βλέπει τον πολιτισμό με όρους καθαρά οικονομικούς. Ουδέποτε βοήθησε να υπάρχει πραγματική θεατρική ανάπτυξη στον τόπο, παρά μόνο δίνει χρήματα για να γίνονται παραστάσεις. Δεν έδωσε ποτέ κείμενα να φτιαχτούν θεατρικά κείμενα, να γίνουν σεμινάρια, να υπάρχουν δράσεις που αφορούν τον τόπο ή τουλάχιστον να παροτρύνουν τις ομάδες που τους δίνονται τα χρήματα να κάνουν κι άλλες δράσεις, μέσω αύξησης κονδυλίων φυσικά. Είναι προφανές πως αν ένα θέατρο που στηρίζεται στο Θυμέλη, κάνοντας απλά παραστάσεις, δεν θα μπορεί την επομένη να επιβιώσει, άρα κάθε χρόνο θα ακούμε λ.χ. για το Θέατρο Ένα που κινδυνεύει. Χρειάζεται μια σωστότερη διαχείριση και μια... μάλλον έγνοια περισσότερη. Ωστόσο, και οι ίδιες οι ομάδες / τα θέατρα δεν πρέπει να βλέπουν ως τον μοναδικό τρόπο επιβίωσής τους την κρατική χορηγία, γιατί πολύ απλά με αυτόν τον τρόπο δεν είναι ελεύθερα θέατρα, αλλά κρατικά.
