«Πιστεύεις ότι θα ενωθεί η Κύπρος;», ήταν η τελευταία ερώτηση του Γάλλου δημοσιογράφου Μανό που μου έπαιρνε συνέντευξη. Για κάποιο λόγο γέλασε και εκείνος όταν το ρώτησε, γέλασα και εγώ. Γιατί γελάσαμε; Μήπως είναι ανέκδοτο αυτό πλέον; Κάτι ουτοπικό; Για κοιτάξτε πόσο λίγοι άνθρωποι απέμειναν που το πιστεύουν αυτό. Όμως, οι Κύπριοι είναι άνθρωποι που πιστεύουν στα θαύματα. Γι’ αυτό κάνουν καλή δουλειά εδώ οι μάντεις, οι μάγοι. Όλοι πήγαν στη μάντισσα που βρίσκεται στην Αμμόχωστο. Επέμεινε να πάει και ο ανιψιός μου που είχε έρθει κάποτε από την Αυστραλία. Ξέρω καλά την Αμμόχωστο. Τον πήρα. Η μάντισσα του είπε «σήμερα είναι κλειστή η τύχη σου, δεν μπορώ να την κοιτάξω, πήγαινε στη θάλασσα, πήγαινε στη δουλειά και έλα αύριο». Ύστερα γύρισε σε εμένα και είπε: «Εσύ δεν πιστεύεις, έτσι δεν είναι;». «Ναι, δεν πιστεύω», είπα. Ύστερα, σαν να μου έκανε χάρη, είπε: «Όμως, πάλι θα σου πω να προσέχεις πολύ αυτό τον μήνα, μπορεί να πεθάνεις σε δυστύχημα». Όταν επέστρεψα στην εφημερίδα, και το είπα στους συναδέλφους, δεν θα το πιστέψετε, όμως πήραν στα σοβαρά την υπόθεση. «Αυτό τον μήνα μην επιβιβαστείς σε αυτοκίνητο και μην οδηγήσεις μοτοσυκλέτα», μου είπαν. «Δεν γίνεται», είπα, «είστε σοβαροί;» Πέρασε ένας μήνας. Δεν έγινε εκείνο που είπε η μάντισσα. Όμως, έγινε κάτι άλλο. Έπαθε δυστύχημα η ίδια η μάντισσα. Έσπασε το πόδι της!
Γιατί δεν πιστεύουν ότι θα ενωθεί η Κύπρος οι Κύπριοι, οι οποίοι πιστεύουν στους μάντεις και τους μάγους και ότι μάλιστα θα πάρουν χρήματα άμα τους τρώει η χούφτα τους και ότι θα φάνε ξύλο άμα τους τρώει η πλάτη τους; Τόσο πολύ αποκοπήκαμε ο ένας από τον άλλο; Γιατί δεν πιστεύετε ότι θα γίνουμε ξανά ένα ενιαίο σύνολο στην ίδια γεωγραφική περιοχή σε αυτό το μικρό νησάκι; Μας χώρισαν με τόσο απόλυτες γραμμές; Ή μήπως υιοθετήσαμε πολύ τούτη τη διαίρεση την οποία μας παρήγγειλαν; Μας άρεσε; Μήπως είναι καλύτερα να υπάρχουν δύο διαφορετικές ζωές αντί μια και ενιαία ζωή εδώ; Έτσι νιώθουμε πιο ασφαλείς; Δηλαδή, ο τουρκικός στρατός στο νησί έγινε η ασφάλεια ζωής και των Τουρκοκυπρίων και των Ελληνοκυπρίων; Θέλουμε να συνεχίσει πάντα έτσι η κατάσταση;
Εξ όσων είδα, πάρα πολλοί Ελληνοκύπριοι δεν έχουν παράπονο από αυτή την κατάσταση. Στη δική τους τσέπη έχουν ευρώ. Στη δική μας τσέπη υπάρχουν τουρκικές λίρες. Στον βορρά είναι πιο φτηνό και το κομμωτήριο, είναι πιο φτηνός και ο οδοντίατρος. Η βενζίνη. Τα τσιγάρα. Και άλλα πολλά. Μήπως χωρίς λόγο υπάρχουν εκείνες οι τρομερές ουρές στον Άγιο Δομέτιο; Δεν υπάρχουν πολλοί πλέον που έρχονται να δουν το σπίτι που άφησαν, τα μέρη τους στον βορρά, όπως την πρώτη περίοδο που άνοιξαν οι πόρτες. Πέρασαν εκείνες οι πικρές νοσταλγικές μέρες. Γιατί; Μήπως επειδή όλα άφησαν τη θέση τους στην απελπισία; Μήπως αυτή είναι μια συναίνεση με τα τετελεσμένα του πολέμου;
Οι Ελληνοκύπριοι με τους οποίους συναντιέμαι και έχω την ευκαιρία να συνομιλήσω στον νότο, δεν με ρωτούν πλέον όπως παλιά «τι θα γίνει στο τέλος αυτή η υπόθεση;» Με τον καιρό απέκτησαν σοφία. Οι περισσότεροι λένε «είμαστε πολύ βλάκες, όλα έγιναν λόγω της γαϊδουριάς μας». Όμως, κανείς δεν βάζει τον εαυτό του στην τάξη με τους βλάκες. Πάντα το λέει αυτό για τους άλλους. Όμως, δεν έχουμε καμία διαφορά μεταξύ μας. Σε όλους μας υπάρχει αυτή η βλακεία. Ηττηθήκαμε πολύ εύκολα από τους απέναντί μας. Ξεγελαστήκαμε πολύ εύκολα. Χάψαμε πολύ εύκολα τις προβοκάτσιες. Δεν ήταν λίγοι και εκείνοι από εμάς που ξεπουλήθηκαν. Αντί να τους τιμωρήσουμε, τους εκλέξαμε και τους βάλαμε να καθίσουν πάνω στο κεφάλι μας. Ούτε οι Έλληνες που σκότωσαν Τούρκους μετάνιωσαν, ούτε οι Τούρκοι που σκότωσαν Έλληνες.
Τι να πω τώρα στον Γάλλο δημοσιογράφο; Δεν πιστεύω στη μοίρα, στη μαντεία, στους μάγους. Στην καφεμαντεία μπορεί να φανεί δρόμος μετά από τρία. Μετά από τρεις μέρες, τρεις βδομάδες, τρία χρόνια ή μπορεί και τρεις αιώνες. Η Κύπρος θα ενωθεί βεβαίως μια μέρα. Έστω και αν δεν το δουν αυτό πάρα πολλοί που ζουν σήμερα. Θα ενωθεί οπωσδήποτε!
