«Μπροστά στο τείχος της άτυπης Πενταμερούς» της Ρένας Χόπλαρου

Η δική μας πλευρά έχει να αντιμετωπίσει τη νέα τουρκική θέση των δύο κρατών και την κατηγορία ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά πορεύεται με τακτικισμούς γιατί προτιμά το status quo παρά τη λύση ομοσπονδίας. Πολύ σωστά, ο πρώην ΥΠΕΞ Κύπρου Ιωάννης Κασουλίδης τονίζει σε κάθε ευκαιρία ότι η συνάντηση δεν σηκώνει παιχνίδια.

[rml_read_more]

Από την πρώτη στιγμή πρέπει να κατατεθεί ότι ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης αποδέχεται τα έξι σημεία του πλαισίου Γκουτέρες στην ολότητά τους, με σύντομο χρονικό ορίζοντα (π.χ. έξι μηνών). Έχουν ήδη συζητηθεί εξαντλητικά όλα τα ζητήματα, οπότε δεν χρειάζεται να ξεκινήσει η συζήτηση από την αρχή, αλλά από εκεί που έμεινε. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο για τη δική μας πλευρά είναι η πολιτική ισότητα, η οποία υπενθυμίζω ότι ήδη συμφωνήθηκε τον Φεβρουάριο του 2014, από τον ίδιο τον Αναστασιάδη σε κοινή δήλωσή του με τον τότε ΤΚ ηγέτη Ντερβίς Έρογλου.

Προκειμένου να ανακτήσουμε την ηθική υπεροχή που έχουμε απολέσει ενώπιον του διεθνούς παράγοντα πρέπει να καταθέσουμε προτάσεις ουσίας (που να αφορούν την πολιτική ισότητα) πέρα από τα αναγκαία Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (π.χ. το Βαρώσι έναντι Τύμπου υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, το άνοιγμα λιμανιού Βαρωσιού έναντι του ανοίγματος λιμανιών Τουρκίας).

Έχει απολύτως δίκιο ο Μιχάλης Παπαπέτρου ο οποίος έγραψε ότι ανησυχεί πως τα ΜΟΕ μπορεί να επισκιάσουν την ουσία, να προχωρήσουν εις βάρος της ή να χρησιμοποιηθούν προσχηματικά. Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία να διεκδικήσουμε το Βαρώσι, έστω την υστάτη, against all odds. Με άλλα λόγια, η απαίτηση της δικής μας πλευράς πρέπει να είναι ότι προτάσεις ουσίας και ΜΟΕ πρέπει να κατατεθούν και προχωρήσουν ταυτόχρονα. Ο Νίκος Αναστασιάδης πρέπει να εκπλήξει εκεί που θα πάει. Έτσι μόνο η μπάλα θα βρεθεί ξανά στο γήπεδο της Τουρκίας, η οποία είτε θα επιστρέψει στο πλαίσιο της ομοσπονδίας είτε θα επιμείνει στη γραμμή της μη συνεννόησης, των επιθετικών ενεργειών και των δύο κρατών.

Κανονικά, η συγκυρία θα έπρεπε να ευνοεί την ελληνοκυπριακή πλευρά γιατί η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας έχει δημιουργήσει έναν μακρύ κατάλογο αποσταθεροποιητικών κινήσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, οι οποίες δεν περνούν απαρατήρητες από την ΕΕ αλλά ούτε από τη νέα διοίκηση των ΗΠΑ. Από την εισβολή στη Συρία και τη Λιβύη, την παράνομη μεταφορά όπλων στη Λιβύη, μέχρι τη λεκτική και ναυτική διένεξη με τη Γαλλία και, κυρίως, την απειλή προς την Ελλάδα για πόλεμο, η Τουρκία λειτουργεί ως bully στην περιοχή.

Δυστυχώς για εμάς, ο Νίκος Αναστασιάδης δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτή την ευνοϊκή συγκυρία γιατί έχει να αντιμετωπίσει ένα καχύποπτο διεθνές περιβάλλον ως προς τις προθέσεις και τις στοχεύσεις του (με το κύρος της χώρας σε ιστορικά χαμηλά λόγω «χρυσών» διαβατηρίων). Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό της Κύπρου, εάν προχωρήσει σε μια γενναία δημόσια αποδοχή της πολιτικής ισότητας και τη διασύνδεσή της με ζητήματα ασφάλειας ούτως ώστε η Τουρκία να μην έχει επεμβατικά δικαιώματα στην Κύπρο, θα έχει να αντιμετωπίσει μία αγανακτισμένη κοινή γνώμη κυρίως για άλλους λόγους εκτός Κυπριακού (πανδημία, οικονομική κρίση, διαφθορά), η οποία δεν θα του αφήνει πολλά περιθώρια ελιγμών. Συνεπώς, ούτε στο εσωτερικό έχει το πολιτικό ανάστημα ή τις συμμαχίες με πολιτικά πρόσωπα/κοινωνία πολιτών που θα βάλουν πλάτη για να τον στηρίξουν. Το τείχος της άτυπης Πενταμερούς διαμορφώνεται σε τείχος απαισιοδοξίας. Ας ελπίσουμε ότι οι απαισιόδοξοι δεν θα επαληθευτούμε.