Ώστε μπλοφάρουν οι Τούρκοι για το Βαρώσι;

της Ρένας Χόπλαρου

Στις 18.9.2019, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης σχολίασε την εξαγγελία του παράνομου υπουργικού συμβουλίου του ψευδοκράτους για το Βαρώσι ως κίνηση εντυπωσιασμού, η οποία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την Κυπριακή Δημοκρατία. Ο τέως κυβερνητικός εκπρόσωπος και νυν υπουργός Παιδείας Πρόδρομος Προδρόμου διαβεβαίωνε την ίδια μέρα στην εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» ότι «παρακολουθούμε με ψυχραιμία την τουρκική πρόκληση αναφορικά με το ζήτημα της Αμμοχώστου». Έναν χρόνο μετά, όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση έπεσε εντελώς έξω στην πρόβλεψή της και έχασε πολύτιμο χρόνο υποβαθμίζοντας την τουρκική κίνηση ως «κίνηση εντυπωσιασμού». Ο κίνδυνος της οριστικής απώλειας του Βαρωσιού είναι περισσότερο από ορατός. Ούτε ψύχραιμοι μπορούμε να είμαστε με το θέμα, ούτε γίνεται να το καταπιούμε κι αυτό αμάσητο σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

[rml_read_more]

Η απώλεια της Αμμοχώστου δεν συμβολίζει απλώς ένα τέλος. Είναι το τέλος της ελπίδας μας για επιστροφή. Σημαίνει το τέλος του εθνικού στόχου της «απελευθέρωσης και επανένωσης της πατρίδας μας», τον οποίο το πολιτικό μας σύστημα διατήρησε για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, αναπαραγόμενο ταυτόχρονα και το ίδιο απ' αυτόν. Όπως είδαμε και στο video του Αλ Τζαζίρα, ορισμένοι πλούτισαν στηριζόμενοι στη συντήρηση του status quo, ενώ την ίδια ώρα έβγαζαν πύρινους πατριωτικούς λόγους. Η απώλεια του Βαρωσιού είναι συνέπεια της αποτυχίας των συνομιλιών του 2017 και του δημοψηφίσματος του 2004. Είναι όμως και η συνείδηση του χρόνου που περνά και όλων των χαμένων ευκαιριών για επιστροφή της Αμμοχώστου, που τόσο καθαρά περιέγραψε ο πρώην υπουργός Νίκος Ρολάνδης στο συγκλονιστικό κείμενό του «7 χαμένες ευκαιρίες για την Αμμόχωστο». Η συνείδηση του χρόνου που περνά, άρα και του τέλους, είναι αυτό που μας καθιστά υπεύθυνους μετόχους της Ιστορίας. Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι πολιτικοί εναντιώθηκαν στην επίλυση του Κυπριακού μιλούν απαξιωτικά για την Αμμόχωστο. Αποτελεί μοναδικό τεκμήριο του παρόντος και του μέλλοντος: αυτή είναι η κατάληξη του μακροχρόνιου αγώνα τους.

Το Κυπριακό κούρασε στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, τείνει να γίνει ένα μικρό Παλαιστινιακό. Στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι χωρίς πολιτικό κεφάλαιο για να παλέψει για την Αμμόχωστο. Είναι κολλημένο στον τοίχο, τόσο για τη στάση που κράτησε στο ζήτημα της Λευκορωσίας, όσο και για το σκάνδαλο των διαβατηρίων. Είναι έωλο για τον μακροχρόνιο, ασπόνδυλο, παραδόπιστο οπορτουνισμό του με μηδενικό αποτύπωμα προσφοράς ή χειροπιαστού αποτελέσματος, αίσθησης πατριωτικού καθήκοντος, ρεαλισμού και συνέπειας. Θέλω για μια στιγμή να αναλογιστούμε ότι κάποτε πρόεδρος της Βουλής υπήρξε ο Γλαύκος Κληρίδης. Είτε τον ψηφίσατε είτε όχι, ο άνθρωπος εκείνος είχε επίπεδο και πολιτικό βάρος. Από το επίπεδο Κληρίδη βρεθήκαμε μετά από μια γενιά κατοχής και ανένδοτου πατριωτικού αγώνα στο επίπεδο Συλλούρη.

Τα παραπάνω τα ξαναγράψαμε και τα προβλέψαμε ξανά αρκετοί άνθρωποι. Το χειρότερο όμως που παρατηρήσαμε να συμβαίνει από την πρώτη μέρα που άνοιξε το σκουριασμένο συρματόπλεγμα της Αμμοχώστου είναι η σοκαριστική έλλειψη συναισθηματικής εμπλοκής του πολιτικού συστήματος με τους Βαρωσιώτες. Δεν βρέθηκε ένας πολιτικός ουσιαστικά δίπλα τους, με μία συγκεκριμένη πρόταση, μία οργανωτική δομή, μία ελάχιστη προοπτική. Αυτό είναι κάτι που προσωπικά δεν μπορώ να συγχωρέσω. Είδαμε ανθρώπους που έφυγαν μικροί να επιστρέφουν μεγάλοι: Να περπατούν ξέπνοοι, απεγνωσμένοι, καταρρακωμένοι στους βουβούς δρόμους της παιδικής τους ηλικίας, να αντικρίζουν τα χορταριασμένα σπίτια τους με τις σπασμένες πόρτες και το λεηλατημένο εσωτερικό. Σε αυτούς τους πολίτες της Αμμοχώστου έπεσε τώρα ο κλήρος να παλέψουν ατομικά ή συλλογικά για να διεκδικήσουν την περιουσία τους από τους Τούρκους — όσοι βρουν την ψυχική δύναμη ή έχουν την οικονομική δυνατότητα να ξανακτίσουν τα σπίτια τους. Η κυβέρνηση τούς άφησε μόνους στο έλεος του Ερντογάν. Οι Βαρωσιώτες που θα επιστρέψουν είναι η μόνη ελπίδα της ιστορικής πόλης να αποκτήσει ξανά μια μικρή ελληνική κοινότητα.