Τα μίση Παλαιστινίων και Ισραηλινών αλληλοσυντηρούνται

Πολλές αναλύσεις του Παλαιστινιακού ξεκινούν ως εάν αυτό δημιουργήθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 2023. Ωστόσο, έχει δίκαιο ο Αντόνιο Γκουτέρες ότι «οι επιθέσεις της Χαμάς δεν έγιναν στο κενό». Πραγματικά, συνέβησαν πάρα πολλά τα οποία επιβάλλεται να γνωρίζουμε για να έχουμε μια σφαιρική και κατά το δυνατό αντικειμενική εικόνα των πραγμάτων. Η ιστορία του Παλαιστινιακού που είναι γεμάτη μίσος, αίμα και πόνο, αρχίζει με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948. Έκτοτε οι δύο λαοί διεκδικούν τα ίδια εδάφη και ζουν υπό το καθεστώς του φόβου, της ανασφάλειας και της καχυποψίας που επηρεάζουν την καθημερινότητά τους. Η γη των Παλαιστινίων συνεχώς συρρικνώνεται με τους εβραϊκούς συνοικισμούς και υφίστανται κάθε μορφής διώξεις Οι πόλεμοι μεταξύ τους είναι συνεχείς, ήδη αυτός που διεξάγεται τώρα είναι ο πέμπτος, και τα θύματα είναι πάντοτε τα γυναικόπαιδα. Το πρόβλημα δεν οφείλεται σε συνηθισμένες συνοριακές διαφορές, όπως στην περίπτωση πολλών άλλων γειτονικών κρατών και οι οποίες μπορούν να επιλυθούν με συνομιλίες και αμοιβαίες υποχωρήσεις. Στην περίπτωση του Παλαιστινιακού η μεν μία πλευρά, η Χαμάς, δεν δέχεται την ύπαρξη της άλλης, ο δε στόχος της άλλης πλευράς, του Ισραήλ, είναι να εξοντώσει τη Χαμάς και να τη σβήσει από τον χάρτη. Η εχθρότητα που κυριαρχεί στις σχέσεις τους είναι διαρκής, η κρίση μόνιμη και το πρόβλημα διαιωνίζεται.

Την τεταμένη κατάσταση τροφοδοτεί ο έξαλλος θρησκευτικός φανατισμός και στις δύο πλευρές. Από τη μια οι υπερορθόδοξοι Εβραίοι υποστηρικτές του Νετανιάχου και από την άλλη η τρομοκρατική ισλαμική Χαμάς. Και τα δύο καθεστώτα συντηρούνται από το μίσος και τον εθνικισμό της αντίθετης πλευράς που τους φανατίζουν και χωρίς αυτά δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Οι ακραίοι εκατέρωθεν υπάρχουν λόγω της παρουσίας των άλλων. Ο εθνικισμός των μεν εκτρέφει τον εθνικισμό των δε, οι φρικαλεότητες γίνονται μέρος της ζωής τους αλλά βασικά την πληρώνουν οι άμαχοι. Όσο ενισχύονται οι ακραίοι ο κύκλος της βίας δύσκολα θα κλείσει. Η συνεχής βοήθεια των πολλών δισεκατομμυρίων που παίρνει το Ισραήλ από τις ΗΠΑ βοηθά τον Νετανιάχου να παραμένει στην εξουσία και παρατείνει το ανθρωπιστικό δράμα. Ο έλεγχος της εξουσίας από τους εξτρεμιστές φέρνει πάντοτε δράματα και συμφορές. Και μέχρι πότε θα συνεχίζεται η αμερικανική βοήθεια προς το Ισραήλ; Έχουν την εντύπωση ότι με την πλήρη ισοπέδωση της Γάζας και το σβήσιμό της από τον χάρτη θα λυθεί το Παλαιστινιακό; Αν γίνει κάτι τέτοιο θα σημαίνει εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και θα είναι η απαρχή για νέες θηριωδίες. Οι ενέργειες των Δυτικών ακυρώνουν κάθε προσπάθεια εξομάλυνσης και το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να βαθαίνει το χάσμα που χωρίζει τις δύο πλευρές. Η κόλαση που ζουν οι άμαχοι δεν θα ξεχαστεί για γενιές.

Ο παλαιστινιακός λαός δεν είναι η Χαμάς, η μεγάλη πλειοψηφία του είναι μετριοπαθείς και επιδιώκουν την ηρεμία για να επιβιώσουν. Οι δε Εβραίοι δεν εκπροσωπούνται από τους εταίρους του Νετανιάχου και πρέπει να δεχτούν ότι και οι Παλαιστίνιοι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να έχουν το δικό τους κανονικό κράτος. Ενόσω στις ηγεσίες των δύο λαών επικρατούν οι ακραίοι η κρίση και ο πόλεμος δεν θα έχουν τέλος γιατί αυτό τους βολεύει.

Εάν οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται ειλικρινά για την ειρήνευση της περιοχής ας ασκήσουν την επιρροή τους στο Ισραήλ για τον σχηματισμό μιας μετριοπαθούς κυβέρνησης με ειρηνικές διαθέσεις. Από την άλλη και οι Παλαιστίνιοι να απομονώσουν τους εξτρεμιστές της Χαμάς και να προχωρήσουν στον δρόμο του Προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούτ Αμπάς. Διαφορετικά ο φαύλος κύκλος του αίματος θα συνεχίζεται με θύματα τους αμάχους, Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς.

Οι επισκέψεις στήριξης τόσων ηγετών και οι χειραψίες με τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό μπορεί να ικανοποιούν τις πολιτικές τους σκοπιμότητες, αλλά δεν συμβάλλουν στην ομαλοποίηση της κατάστασης. Όσο ενισχύεται το Ισραήλ τόσο θεριεύει η Χαμάς για αντίσταση και εκδίκηση, με αποτέλεσμα περισσότερα θύματα και καταστροφές. Θα ήταν καλά όλοι οι μεγάλοι της Δύσης να δώσουν κίνητρα για ειρήνη και στους δύο λαούς.