Αν νιώθουν ότι βιάζονται από την μπατονέτα, αναρρωτική χρειάζονται. Και παρακολούθηση...

Πειθαρχική δίωξη αντιμετωπίζουν εκπαιδευτικοί επειδή αρνήθηκαν να υποβληθούν σε rapid tests, προκειμένου επιστρέψουν στα σχολεία. Οι οργανώσεις των εκπαιδευτικών συσκέπτονται και, από όσα αφέθηκαν να διαρρεύσουν στον Τύπο, μάλλον θα σηκώσουν και πάλι παντιέρα.

Η ένσταση λένε, των συγκεκριμένων, δεν οφείλεται σε άρνηση της ύπαρξης του κορωνοϊού -ωσάν να είναι υπεράσπιση αυτό ή να πρέπει να μας αφορά εάν πιστεύουν ότι υπάρχει ή όχι κορωνοϊός- αλλά στο είδος του τεστ.

Θεωρούν ότι είναι… επεμβατική η διαδικασία και ότι παραβιάζεται το δικαίωμά τους για το τι μπορεί να μπαίνει στο σώμα τους!

Από εκεί μάλλον αρχίζει το πρόβλημα. Διότι εάν είχαν πιο συχνή… τριβή με το αντικείμενο -ή και την όποια τριβή σε πολλές περιπτώσεις- σίγουρα δεν θα είχαμε εμείς να ασχολούμαστε με τις υστερίες τους την ώρα που ο κόσμος καίγεται. Αλλά είναι ολοφάνερο ότι δεν έχουν.

Η ιδιοκτησιακή αντίληψη της εκπαίδευσης από πλευράς των εκπαιδευτικών οργανώσεων -και δεν θα κουραστώ ποτέ, μα ποτέ να το λέω- είναι ένα από τα πιο νοσηρά και επιζήμια πράγματα σ' αυτή τη χώρα.

Θεωρούν ότι αυτοί αποφασίζουν ή πρέπει να αποφασίζουν για τα πάντα στην εκπαίδευση και το πρόβλημα είναι πως αυτή η αρρωστημένη προσέγγιση, συνεπεία της ανοχής του συστήματος αλλά και του γεγονότος ότι το Υπουργείο Παιδείας διοικείται κυρίως από πρώην ή αποσπασμένους εκπαιδευτικούς, καλύπτει τα πάντα. Τα δίκαια και τα άδικα.

Όταν τους το λες, το μόνο που έχουν να σου πουν είναι πως έχεις θέματα μαζί τους. Δεν έχω. Μια χαρά πέρασα στο σχολείο, είχα θέμα με όσους δεν έπρεπε να είναι εκεί διότι ήταν ακατάλληλοι για να είναι εκπαιδευτικοί και παρότι όλοι το ήξεραν και το κατάγγελλαν, οι συγκεκριμένες οργανώσεις - γάγγραινα της εκπαίδευσης τους προστάτευαν και τους προστατεύουν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι είναι οι μοναδικές οργανώσεις ανά το παγκόσμιο οι οποίες όταν η κυβέρνηση -τότε- είχε πει ότι θα διώκει όσους έκαναν παράνομα φροντιστήρια, εις βάρος και αδιόριστων συναδέλφων τους, η τότε ηγέτιδα της οργάνωσης των καθηγητών είχε απειλήσει από ραδιοφώνου ότι θα έκλειναν τα σχολεία. Και η απειλή της πέρασε.

Για αυτό το επίπεδο προστασίας της διαφθοράς μιλάμε. Πέρα όμως από αυτό και από την αδιανόητη απαίτηση των οργανώσεων αυτών να μένουν στο απυρόβλητο στον Τύπο και αλλού, το ζήτημα έχει να κάνει με μερικά απλά και πολύ λογικά, για τον υπόλοιπο κόσμο αν όχι, ξεκάθαρα όχι, για εκείνους.

Οι εκπαιδευτικοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόζουν τις οδηγίες του Υπουργείου Παιδείας, ειδικά όταν αυτές αφορούν την ασφάλεια των σχολικών μονάδων, των εργαζομένων σε αυτές και κατ' επέκταση της κοινωνίας. Διότι όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι το κομμάτι του επιπολασμού στα σχολεία και για όλους τους υπόλοιπους.

Το να σηκώνει ο καθένας παντιέρα για τον… βιασμό του/της από την μπατονέτα επειδή δεν έχει δώσει τη συγκατάθεσή του, είναι κατάσταση ψυχική και ως τέτοια πρέπει να τη βλέπουμε. Με κατανόηση και συμπόνοια. Αλλά στην εποχή του ΓεΣΥ δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Χρειάζεται μόνο ένα παραπεμπτικό από τον προσωπικό γιατρό για κάποιον ψυχίατρο και με ένα χαπάκι όλα μπορούν να λυθούν.

Είναι βεβαίως γεγονός πως αυτοί και αυτές οι οποίοι και οι οποίες δεν θέλουν τη σατανική μπατονέτα να πλησιάζει το ρουθούνι τους -για το άλλο σημείο της ανατομίας υποθέτω πως δεν το συζητάμε καν- και απαιτούν, λέει, να τους κάνουν τεστ με σάλιο για να πάνε στη δουλειά που τους πληρώνουμε να κάνουν, αυτοί και αυτές λοιπόν, δεν πάνε συνήθως σε γιατρούς αλλά σε μοναστήρια, σε κόκκαλα και σε παντόφλες. Εξ ου και η κατάληξη.

Όμως, ούτε το Υπουργείο Παιδείας, με τα όσα του σούρνουμε δικαίως, ούτε οι γονείς, ούτε οι συνάδελφοί τους οι οποίοι τα έχουν 400 (ή κάπου εκεί έστω), ούτε η υπόλοιπη κοινωνία η οποία μια φορά την εβδομάδα περιμένει, περιμένουμε όλοι, υπομονετικά τη σειρά μας για το τεστ, έχουμε την όρεξη να ανεχόμαστε το νέο αντάρτικο των οργανώσεων - γάγγραινα των εκπαιδευτικών οι οποίες, σπεύδουν να καλύψουν και αυτό το καπρίτσιο αυτής της μερίδας των εκπαιδευτικών, όπως άλλωστε και όλα τα υπόλοιπα.

Νομίζω πως κανείς δεν έχει την όρεξη να το ανεχτεί αυτό, έστω και εάν για πρώτη φορά στα χρονικά οι οργανώσεις των εκπαιδευτικών δεν έχουν προκαλέσει προβλήματα εδώ και αρκετούς μήνες με ένα νέο νούμερο.

Ίσως πάλι και αυτό να είναι η εξήγηση. Αλλά δεν μας αφορά. Καθόλου.

Υστερόγραφο: Το παράδειγμα που δίνουν στους μαθητές δεν το έθιξα, διότι θεωρώ ότι το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό για να το συζητάμε με ανέκδοτα.