Η κυβέρνηση, η κυβερνώσα και οι εγγυήσεις

Του Αδάμου Αδάμου

Τα όσα εκτυλίχθηκαν γύρω από το νομοσχέδιο για τις κρατικές εγγυήσεις, που τελικά αποσύρθηκε, αναδεικνύουν ξανά το πρόβλημα διακυβέρνησης του τόπου. Τελικά ποιος κυβερνά αφού η κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόσει αυτό που θέλει; Το ίδιο πρόβλημα αναδείχθηκε στο παρελθόν πολλάκις. Και πριν έρθει η τρόικα, και μετά που ήρθε και χρόνια τώρα. Ο όρος «κυβερνώσα» Βουλή μπορεί να καθιερώθηκε μετά τη σχετική δήλωση του μ. Δημήτρη Χριστόφια, αλλά στην πράξη ήταν πάντα εκεί. Ίσως ωστόσο να εδραιώθηκε το 2009 αφού 50 τόσα χρόνια μετά την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας μάθαμε και με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου πως η Βουλή μπορεί να επεμβαίνει και να μειώνει τα έσοδα του κράτους. Μέχρι τότε γνωρίζαμε πως δεν μπορεί να τα αυξήσει.

[rml_read_more]

Μετά την απόφαση εκείνη πολιτικοί και κόμματα έκαναν λόγο για την έναρξη μιας νέας πολιτικής ζωής του τόπου που θα πρέπει να βασίζεται πλέον σε στέρεες συνεργασίες και σε συγκεκριμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης. Ωστόσο, το υφιστάμενο σύστημα δεν φαίνεται να βοηθά για εδραίωση αυτής της νέας… ζωής. Είναι πολλές οι φορές που οι κυβερνήσεις στη χώρα μας κατέληξαν σε κυβερνήσεις μειοψηφίας με τις όποιες συνεργασίες προκύπτουν μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου των προεδρικών ή και όσες αποφασίζονται εξ αρχής να διαλύονται σχετικά νωρίς είτε λόγω Κυπριακού, είτε λόγω άλλων εκλογών είτε λόγω διαφωνιών για τα διάφορα λάφυρα της εξουσίας. Η πηγή του «κακού» ενδεχομένως να βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα και Σύνταγμα που εφαρμόζεται δεκαετίες τώρα κολοβό και μέσα από τον φακό του δικαίου της ανάγκης. Ίσως πάλι στο νεαρό της Δημοκρατίας μας, στην ανωριμότητα πολιτικών και πολιτών, ίσως στις πελατειακές σχέσεις των κομμάτων. Το πρόβλημα διακυβέρνησης, πάντως, είναι εκεί ασχέτως αιτιών. Μια κυβέρνηση χωρίς να έχει πλειοψηφία στη Βουλή αδυνατεί να περάσει από το νομοθετικό σώμα αυτά που περνά από το Υπουργικό. Η ανάγκη για θεραπεία αν και διαχρονική φαίνεται πλέον να επιβάλλεται, αφού τα πολιτικά κόμματα απέδειξαν και στο θέμα των κρατικών εγγυήσεων πως το κοινό καλό δεν είναι το ίδιο για όλους. Και οι δύο πλευρές όσον αφορά τις εγγυήσεις έχουν επιχειρήματα προτάσσοντας η μεν κυβέρνηση την ανάγκη στήριξης της οικονομίας και η δε αντιπολίτευση την ανάγκη ελέγχου για δεσμεύσεις εκατομμυρίων. Οι πολίτες όμως οι οποίοι κάθε πέντε χρόνια μπορούν να ελέγξουν τους κυβερνώντες με ποιο κριτήριο πρέπει να το πράξουν, αφού τελικά οι πολιτικές που κάθε κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει δεν εξαρτώνται από την ίδια αλλά από ευκαιριακές συμμαχίες και από τη βούληση της Βουλής;