Το κυπριακό σχολείο είναι βίαιο

500-600 μαθητές είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθούν. Ούτε ο Ιησούς Χριστός δεν τα καταφέρνει. Στα διαλείμματα οι καθηγητές υποφέρουν. Οι διευθύντριες στέλνουν επιστολές τη μια μετά την άλλη στους διάφορους φορείς ζητώντας παρεμβάσεις, ζητώντας βοήθεια. Ειδικά στα γυμνάσια τα υποχρεωτικά το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο.

Οι τιμωρίες είναι ελάχιστες και πάντα θα σκοντάψουν στις διαμαρτυρίες των γονιών που η μεγάλη τους πλειοψηφία θεωρεί πως γέννησε μικρούς Αϊνστάιν. Οι βοηθοί διευθυντές αποφεύγουν λοιπόν τις τιμωρίες για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.

Όλη αυτή η ησυχία είναι η επιφάνεια. Στις τάξεις πολλές δασκάλες υποφέρουν, δάσκαλοι φωνάζουν αλλά λύση καμιά.

Το υπουργείο κάνει μάλλον ό,τι μπορεί. Αυτό πιστεύει τουλάχιστον το ίδιο και ακριβώς επειδή το πιστεύει είναι πολύ δύσκολο να δει την άλλη πλευρά. Υπάρχουν λόγοι γι’ αυτό αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Ταυτόχρονα δυσκολεύει τη δουλειά των σχολείων με τις ατέλειωτες εγκυκλίους που στέλνει και αφορούν το οτιδήποτε. Για τη μέρα της Ευρώπης, των δέντρων, της μάνας και της γιαγιάς, του ΟΗΕ της Cyta και του Αρχιεπισκόπου, διαγωνισμοί για τα πάντα, ποιήματα για το Ριζοκάρπασο, ζωγραφιές για τα Λύμπια, μουσικές για τον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο, όλα αυτά αποτελούν μια παράλληλη και ξεχωριστή φαντασίωση αγνώστου προέλευσης χωρίς καμιά χρησιμότητα.

Οι σοβαροί εκπαιδευτικοί είναι βαθιά μέσα τους απελπισμένοι. Κάπου στα μέσα της καριέρας τους αποκτούν αντισώματα και συνηθίζουν τον πόνο που προκαλεί η κυπριακή σχολική λοίμωξη.

Οι μαθητές τώρα που γυρίζουν βίντεο τους καφκάδες τους (για να είμαστε και πάντα επίκαιροι δήθεν), δεν κάνουν και τίποτε πρωτότυπο. Το τηλέφωνο το έχουν πάντα μαζί τους και το χρησιμοποιούν κάθε ώρα και στιγμή. Εννοείται πως θα γελούν με τα τριχομαλίσματα των συμμαθητριών τους και τις μπουνιές των συμμαθητών τους. Και μετά θα βγαίνει ο καθένας να δηλώνει δήθεν έκπληκτος. Καμιά έκπληξη για έναν δάσκαλο. Οι εκπαιδευτικοί από την άλλη εννοείται πως έχουν μεγάλη ευθύνη διότι κρύβουν τα προβλήματα κάτω απ το χαλί. Αυτό ονομάζεται φόβος και ο φόβος υπάρχει επειδή ξέρουν πως ποτέ δεν θα βρουν το δίκιο τους αν γίνουν λιγάκι σκληροί όπου και όταν πρέπει. Κάποια άλλη μερίδα εκπαιδευτικών που διδάσκει στα καλά λύκεια του νησιού αυτά με το όνομα που λένε, αυτοί δεν θα πάρουν θέση ποτέ. Ζουν τη νιρβάνα των επιτυχιών των 10 μαθητών τους. Αυτό τους αρκεί. Έχουν και τη βοήθεια των φροντιστηρίων που όλη η τρίτη λυκείου αγκομαχά μαζί με τις οικογένειές τους σωματικά και οικονομικά κάθε απόγευμα για να περάσουν τις εξετάσεις. Το καράβι της κυπριακής εκπαίδευσης απ' όπου και αν το πιάσεις μπάζει νερά. Τα σωσίβια είναι ελάχιστα και το μέλλον των ναυαγών μαθητών που τους έλαχε αυτό το επίπεδο πραγματικά άγνωστο.