Τα ορόσημα του Προέδρου, δεν μας έφεραν τελικά ούτε ένα βήμα μπροστά

Να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής. Για τη σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Κυπριακό, ουδείς επιχαίρει. Τουλάχιστον, ουδείς νοήμων Κύπριος. Ωστόσο, μια μικρή αποτίμηση για το πώς ο σημερινός Πρόεδρος ανάλωσε έξι μήνες της θητείας του χωρίς να πραγματωθεί ούτε ένα βήμα μπροστά, είμαστε υποχρεωμένοι να την καταγράψουμε.

Ουδείς αμφισβητεί τις στοχεύσεις του Προέδρου το διάστημα αυτό. Είναι, όμως, πασιφανές ότι δεν εκτίμησε σωστά ούτε τις τουρκικές προθέσεις, αλλά ούτε και τη δυστοκία που επιδεικνύει ο ξένος παράγοντας σε σχέση με τις αληθινές και ειλικρινείς προθέσεις της πλευράς μας. Όσο αγαθές και αν ήταν αυτές οι προθέσεις, όσο ατόφια και αν είναι η αγωνία του Προέδρου για να προχωρήσει η διάρρηξη του ατέρμονου αδιεξόδου, γιατί το στάτους κβο δυστυχώς δεν μένει στατικό, ενώ ελλείψει εξελίξεων αρνητικοποιείται επικίνδυνα.

Ο Πρόεδρος στόχευσε εξαρχής στην ανάγκη δραστικής επίδρασης στις εξελίξεις, ενεργοποιώντας τον παράγοντα Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιχείρησε ατυχώς να ζητήσει απεσταλμένο της ΕΕ στο Κυπριακό, σε μια μηχανιστική υπέρβαση των εντολών που βρίσκονται στα χέρια των Ηνωμένων Εθνών και του Γενικού Γραμματέα. Όταν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και όχι μόνο, παρέπεμπαν τον Πρόεδρο στα Ηνωμένα Έθνη, αυτός άρχισε να κάνει λόγο για τα διάφορα ορόσημα, τα οποία θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εύκρατο κλίμα για έναρξη των συνομιλιών.

Το πρώτο μεγάλο ορόσημο για την πλευρά μας ήταν οι εκλογές στην Τουρκία. Οι εκτιμήσεις για πιθανές κινήσεις της Άγκυρας δεν ήταν καθόλου ρεαλιστικές. Δεν το γνώριζε ο Πρόεδρος; Προφανώς το γνώριζε, αλλά είχε στραμμένο το βλέμμα και στο εσωτερικό μέτωπο και στις εντυπώσεις που έχουν δημιουργηθεί.

Το επόμενο ορόσημο το Προέδρου ήταν εκείνο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου τον Ιούνιο που πέρασε. Όποιος έχει απλή γνώση, αντιλαμβανόταν πως στις υπάρχουσες συνθήκες με τεράστια θέματα στην ατζέντα, δεν υπήρχε χώρος για σοβαρά ανοίγματα της ΕΕ με ενεργότερη εμπλοκή της στο Κυπριακό.

Μετά το απόλυτο, επί της πράξης, μηδέν, ο Πρόεδρος μίλησε για το ορόσημο της Συνόδου του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους. Από την αρχή εκτός πραγματικότητας, εφόσον ο η Τουρκία ήταν ένας εκ των κύριων παικτών της Συνόδου, με πρωταγωνιστικό ρόλο στο κρίσιμο θέμα της Ουκρανίας. Πώς φανταζόταν ο Πρόεδρος την επίδραση της Συνόδου πάνω στην Άγκυρα με άξονα το Κυπριακό, ακόμη δεν μας είπε.

Το έσχατο ορόσημο για τον Πρόεδρο παίχθηκε στην Νέα Υόρκη, εκεί που παρά τις προσπάθειές του δεν προέκυψε απεσταλμένος του ΓΓ για το Κυπριακό. Ναι, ο Πρόεδρος έπεσε σε ένα τοίχο αδιαλλαξίας της Άγκυρας. Το ερώτημα είναι γιατί η διεθνής κοινότητα, ενώ βλέπει (όπως διατείνεται η πλευρά μας) τις δικές μας ειλικρινείς προθέσεις, υποκύπτει στη συνεχή αδιαλλαξία της άλλης πλευράς. Μήπως τελικά ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι ευθυγραμμιζόμαστε με τα Ηνωμένα Έθνη, σε σχέση με τον απεσταλμένο, σε ένα ζήτημα στο οποίο δεν αγνοούνται οι αμαρτίες της πλευράς μας για το πώς χειριστήκαμε -τουλάχιστον τις τελευταίες δύο δεκαετίες- τον εκάστοτε απεσταλμένο των Ηνωμένων Εθνών;

Ας προβληματιστούμε λίγο επί τούτου.