Οι ψυχές και οι φλαούνες

Νομίζω πως το πιο ενδιαφέρον στις μέρες του κορωνοϊού, ανατριχιαστικά ενδιαφέρον αλλά έστω, είναι το ζήτημα των θανάτων. Και το πώς το διαχειριζόμαστε.

Είμαι σίγουρος ότι το διαβάσαμε όλοι μας: Πάνω από 230 Κύπριοι της Μεγάλης Βρετανίας -εμείς μετράμε μόνο τους Ε/Κ και οι Τ/Κ μόνο τους Τ/Κ, αλλά αυτό είναι μια άλλη τραγική συζήτηση- πέθαναν από τον κορωνοϊό. Φανταστείτε άλλες εποχές. Ή καλύτερα σκεφτείτε το αλλιώς… Ας πούμε ότι ήταν μια μυστήρια ασθένεια. Που μεταδίδεται και θερίζει σαν πανώλη.

Το Ηνωμένο Βασίλειο, λοιπόν, καταφέρνει για πρώτη φορά να αξιοποιήσει τον απομονωτισμό του για κάτι χρήσιμο και κλείνει τα σύνορά του έγκαιρα. Εμείς δε προλαβαίνουμε και φέρνουμε φοιτητές και τους εργαζομένους εκεί πριν καταλάβουν απόλυτα τη σοβαρότητα της ασθένειας.

[rml_read_more]

Γλυτώνουμε έτσι και τις αποστολές φλαούνων και τα παράπονα ότι μούχλιασαν αφού τα αχαρακτήριστα ταχυδρομεία -εδώ, στην Αγγλία ή και τα δύο- δεν θα κατάφερναν μάλλον να ιεραρχήσουν σωστά το κατεπείγον του πράγματος και να πάρουν όντως τις ιερές φλαούνες σε τρεις μέρες, την ώρα που χαλάει ο κόσμος γύρω μας για κάτι ασήμαντα πράγματα ή τουλάχιστον λιγότερο σημαντικά από τις διατροφικές συνήθειες των φοιτητών μας, οι οποίοι δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι το καλοκαίρι, να τις αποψύξουν και να τις φάνε.

Σαν να τις ξεφούρνισες εκείνη την ώρα είναι οι φλαούνες, μαγικό σχεδόν, αλλά τα καημένα τα μωρά δύσκολα αντέχουν.

Μέσα όμως στο Ηνωμένο Βασίλειο, η ασθένεια θερίζει. Ήδη 230 Κύπριοι έχουν πέσει θύματα αυτής της μακρινής από όλες τις απόψεις απειλής. Και εμείς εδώ, στις ομηγύρεις συζητάμε πόσο κρίμα είναι οι άνθρωποι, σε πιο ακραίες δε περιπτώσεις «αναλύουμε» πόσο αναμενόμενο είναι αφού οι Εγγλέζοι είναι παράξενοι. Και είναι εάν δεν μπει κανείς στη διαδικασία να σκεφτεί πώς νιώθει αντιστοίχως ένας Εγγλέζος που ζει ή έρχεται εδώ.

Σε ακόμη πιο ακραίες δε περιπτώσεις, γίνεται και πλάκα. Ένας αγγίζει το μη πρέπον, άλλοι γελούν, ένας πετάγεται και παριστάνει τον κήνσορα, επιτέλους τροφή για συζήτηση να μην λέμε τα ίδια και τα ίδια, και έτσι περνάει η ώρα που τόσο δύσκολα περνάει σ’ αυτό το νησί. Εκτός από τα ίδια που λέγαμε. Μαύρο χιούμορ, ηθικολογικά και καμιά μαλ… για το χάζι.

Αυτή όμως δεν είναι η μέση ομήγυρη. Σε εκείνην ο κόσμος εκφράζει τη λύπη του. Δεν είναι δα και απλό «230 ψυχές». Απίστευτα πράγματα. Είναι και οι άλλες εθνότητες ναι. Αλλά οι δικοί σου; Πώς να μην νοιαστείς κυρίως για αυτούς. Στα Μέσα παίζει η μια σύνδεση μετά την άλλη.

Η αρρώστια θερίζει εκεί. Και εμείς ψάχνουμε τις ιστορίες: ποιοι ήταν αυτοί οι δικοί μας άνθρωποι, πού ζούσαν, πότε πήγαν εκεί, τι έκαναν στη ζωή τους, τι λένε οι συγγενείς αυτές τις ώρες. «Κουράγιο σε όλους σας», «είμαστε κοντά σας» και όλα τα γνωστά. Πολύ δάκρυ. Ποτάμια έως και χείμαρροι.

Όμως η αρρώστια δεν μπορεί να φτάσει κοντά μας. Ή μήπως μπορεί; Όχι. Κανείς δεν ξέρει πώς μεταδίδεται αλλά σίγουρα από άνθρωπο σε άνθρωπο δεν μπορεί να μεταδοθεί. Το νερό μάλλον, λένε. Να όμως που μπορεί. Και ξαφνικά μαθαίνουμε πως έχουμε και εμείς είκοσι περιστατικά εδώ. Από την τελευταία πτήση που ήρθε από το Λονδίνο.

Το νερό μάλλον, ναι. Ευτυχώς δεν μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο όμως. Οι είκοσι αναπτύσσουν συμπτώματα, τους έχουν ήδη στην Εντατική, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για εμάς, αλλά εκείνοι κανείς δεν ξέρει εάν θα τα καταφέρουν. Ο χρόνος θα δείξει. Μερικοί είναι φοιτητές, κάτι συνταξιούχοι που ζουν στο Λονδίνο αλλά ήρθαν διακοπές, κάτι δικοί μας που πήγαν διακοπές εκεί, ένα ζευγάρι Εγγλέζοι. Με εξαίρεση τους τελευταίους όπου μένουμε στα βασικά, τα ΜΜΕ ψάχνουν τους συγγενείς.

Δάκρυ, πολύ δάκρυ. Όλοι θέλουν να μάθουν ποια είναι τα θύματα. Τι πήγαν να κάνουν στην Αγγλία. Τις ιστορίες τους. Τις ζωές τους. Οι συνταξιούχοι; Πήγαν πρόσφυγες εκεί; Έχουν ιστορίες να διηγηθούν οι συγγενείς; Οι δε άλλοι, αυτοί που ζούσαν μόνιμα εδώ. Οι φοιτητές! Κυρίως οι φοιτητές! Τα παιδιά… Τι σπούδαζαν, τι λέει η μάνα, ο πατέρας.

Κακό που μας βρήκε. Όλοι όμως θέλουμε να μάθουμε τα ονόματα, να ακούσουμε τις ιστορίες. Δεν φοβόμαστε τις ιστορίες. Και δεν μπορούμε απλά να μιλάμε για αριθμούς, διάολε. Διακόσιες τριάντα τόσες εκεί οι ζωές που χάθηκαν. Ποιος ξέρει πόσοι χαροπαλεύουν ακόμα. Και αυτοί εδώ, τώρα! Μπορεί να προστεθούν και άλλοι. Κανείς δεν συζητάει άλλο θέμα από τους νεκρούς. Και τους αρρώστους που ίσως προστεθούν.. Και κανείς δεν βλέπει ειδικά τους νεκρούς ως μια μάζα, ένα σύνολο, έναν αριθμό.

Στις ομηγύρεις, ακόμα και στις πιο... αδίστακτες, το ύφος αλλάζει. Ο καθένας λέει τι ξέρει -τι άκουσε, συνήθως- όλοι προσπαθούν να μάθουν όσα περισσότερα γίνεται. Κάθε λεπτομέρεια. Ηλικία, φύλο, δουλειά, πού ζούσε, πώς ζούσε.

Να κάνουν και εκείνοι εκεί πάνω το ίδιο; Εκεί, στην Αγγλία. Ή μήπως εκείνοι να αποστρέφουν το βλέμμα και τη σκέψη τους από τους νεκρούς και τα θύματα όσο πιο γρήγορα μπορούν. Μάλλον αυτό θα κάνουν. Αλλά και πάλι, αναμενόμενο λένε άλλοι. Σκληρό αλλά... Όταν σε αφορά κι εσένα, ο αριθμός είναι πιο βολικός. Εκεί, αλλού, μακριά.

Εδώ, αλλού, μακριά. Η ανθρώπινη φύση λένε. Έτσι. Η φύση. Βάρβαρη στην παρουσία της, μα και στην απουσία της η φύση μας.

Ο φόβος όταν δεν σε κάνει άγριο θα σε κάνει αδιάφορο. Κι αυτό κάποτε είναι πιο τρομακτικό. Κοιτάς μακριά, ξεχνάς, ξεχνιέσαι. Αν πρέπει στρέφεις το βλέμμα για λίγο στον αριθμό. Βολεύει. Και πάλι μακριά. Κόβεις μια φλαούνα και λες, ζωή σε λόγου μας. Ιστορίες όμως δεν ακούς. Ποτέ δεν θες να ακούσεις. Ώς τον αριθμό. Και πάλι...