Κατέρρευσε η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Στην Ευρώπη καίγεται η σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάηκε στην Ιταλία. Κάηκε στη Γαλλία. Σειρά πήρε και η Ισπανία. Ποιος ξέρει, μπορεί την ώρα που γράφω αυτό το άρθρο να έχει καεί και να έχει υποσταλεί και εκεί. Ο αντιπρόεδρος της Βουλής στην Ιταλία Ραμπέλι κατέβασε τη σημαία που βρισκόταν στο γραφείο του. Στη δε Γαλλία ο ίδιος ο Πρόεδρος Μακρόν. Τι έγινε; Κατέρρευσε αυτή η ιερή ένωση; Η ζωή της ήταν ίσαμε έναν ιό; Ανακατεύονταν ακόμα και στο μέγεθος του αγγουριού μας και τώρα παραδόθηκαν σε έναν ιό; Γίνεται να πιάστηκαν τόσο απροετοίμαστοι;

[rml_read_more]

Τούτος ο καταραμένος ο ιός μάς έδειξε πραγματικότητες που δεν βλέπαμε. Από τη μια παίρνει ζωές και από την άλλη δείχνει σε όλους μας το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Γιατί σώπασαν εκείνοι που έλεγαν να ιδιωτικοποιήσουμε τα πάντα; Πού είναι εκείνες οι νεοφιλελεύθερες φλυαρίες; Εκείνοι που μας συμβούλευαν λέγοντας «πέθανε ο σοσιαλισμός, πέρασε η μόδα της επανάστασης, αλλάξτε πλέον μυαλά»; Μην τους ξεχνάς αυτούς αναγνώστη. Κοίταξε στα αρχεία. Αυτά που έγραφαν πριν από τον κορωνοϊό. Μην κοιτάς αυτά που γράφουν τώρα. Εκείνα να κοιτάς! Και φρέσκαρε λίγο τη μνήμη σου. Θυμήσου. Οι αριστεροί μας πώς έγιναν όλοι μαζί οπαδοί της ΕΕ μόλις διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση. Πώς έγιναν απόστολοι αυτής της ένωσης. Πώς ζητούσαν χρήματα από τα ταμεία της. Δήθεν πέθανε το έθνος κράτος. Στήθηκε μια νέα τάξη πραγμάτων. Ένας ιός ήταν αρκετός για να τινάξει στον αέρα όλες τις προβλέψεις τους. Δολοφόνησαν εκατομμύρια ανθρώπους στην τάξη πραγμάτων την οποία ονόμασαν νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Ο κόσμος ήταν μικρός να χωρέσει τους πρόσφυγες. Η θάλασσα κατάπιε χιλιάδες από αυτούς. Το δε έθνος κράτος στέκεται μπροστά μας πιο ισχυρό από παλιά.

Η ανθρωπότητα τρέχει όπου έχει συμφέρον. Ξαφνικά αλλάζει χρώμα. Αλλάζει μανδύα. Πώς άλλαξαν μέσα σε ένα βράδυ εκείνοι που κάποτε έβλεπαν τη Μόσχα ως τον ιερό χώρο της Αριστεράς; Πώς; Στο τέλος μήπως και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν μια ιμπεριαλιστική ένωση; Δεν ήταν οι αρχηγοί του υπέρμετρου καπιταλισμού εκείνοι που βρίσκονταν στο τιμόνι; Τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες δεν έρχονταν μετά τα συμφέροντα των λεφτάδων; Είδαμε πώς σακουλιάστηκαν στη Μέση Ανατολή. Είδαμε στη Γάζα. Είδαμε και στην Κύπρο. Μέσα σε 16 χρόνια δεν μας βοήθησαν καν να ανοίξουμε το Βαρώσι και να το παραδώσουμε στους ιδιοκτήτες του. Και τώρα δεν μπορούν να τρέξουν να βοηθήσουν καν τα δικά τους μέλη. Διότι δεν επένδυσαν στην υγεία. Δεν σκέφτηκαν ακόμα και τους δικούς τους λαούς. Κοίταξαν το κέφι τους.

Πολλοί με ρώτησαν το εξής όταν είχα υποβάλει υποψηφιότητα για το Ευρωκοινοβούλιο: «Γιατί κατέρχεσαι υποψήφιος σε αυτή την ιμπεριαλιστική ένωση;». Γιατί; Για να εισέλθω αυτοπροσώπως ανάμεσά τους και να τους λέω κατάμουτρα τις πραγματικότητες. Πήγα μια φορά και είδα. Όταν είπα ότι «ο Ταγίπ Ερντογάν είναι φασίστας», έκλεισαν το μικρόφωνο. Παρακαλούσαν να πεθάνει ο Φιντέλ Κάστρο. Η Ρωσία τους εξόργιζε. Την δε Κίνα δεν μπορούσαν να την ανεχτούν. Ακόμα και στις δημοσκοπήσεις που δημοσίευσαν κατά τη διαδικασία της υποψηφιότητάς μας ρώτησαν για την Κίνα. Να περιοριστούν ή να μην περιοριστούν οι εμπορικές σχέσεις με την Κίνα; Και τώρα η σοσιαλιστική Κούβα τρέχει σε βοήθεια των μελών τους που δεν μπόρεσαν να τρέξουν να βοηθήσουν εκείνοι. Η Κούβα στην οποία επιβάλλουν εμπάργκο τόσα χρόνια. Τρέχει η Ρωσία. Η Ρωσία που δεν αγαπούν καθόλου. Και τρέχει και η Κίνα.

Αυτές τις μέρες ούτε που ακούγεται η φωνή εκείνων που εξυμνούσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση κατά τρόπο που δεν της άξιζε καθόλου. Παντού υποστέλλονται οι σημαίες της και καίγονται και κανείς δεν ζητά λογοδοσία. Κανείς δεν καταδικάζει. Τέλειωσε εκείνος ο παλιός χαβάς. Δεν μας πρότεινε καν να κτίσουμε ένα νοσοκομείο με την οικονομική βοήθεια που μας έδινε μέχρι σήμερα. Πάντα ανάλωνε χρόνο με προπαγάνδα και προκλήσεις που θα ωφελούσαν τη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Και τώρα αρκείται να ζητάει συγγνώμη, να εκφράζει μεταμέλεια και να εξομολογείται.

Σκέφτομαι τους Κουβανούς. Τον λαό της Κούβας. Σίγουρα κατάλαβαν πιο πολύ τώρα πόση αξία έχει ο σοσιαλισμός. Ίσως να είχαν παράπονα. Για τη φτώχεια κ.λπ. Για την ανεπάρκεια των καταναλωτικών αγαθών. Όμως, στο τέλος είδαν ότι εκείνοι έχουν αυτό που αξίζει πιο πολύ από όλα, και δεν το έχουν οι άλλοι. Την υγεία. Την ώρα που καταρρέει το σύστημα υγείας ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες. Την ώρα που οι δρόμοι της Ιταλίας γέμισαν με νεκρούς. Την ώρα που γίνονται μάρτυρες της έλλειψης φαρμάκων, χαπιών, ιατρικού εξοπλισμού και γιατρών. Οπωσδήποτε νιώθουν ευχαριστημένοι για τη δική τους κατάσταση. Άρα τι συμβαίνει τελικά; Πάνω απ’ όλα είναι η υγεία. Άμα δεν υπάρχουν νοσοκομεία, φάρμακα και γιατροί, σε τι ωφελεί η δημοκρατία;

Το ζήτημα έχει γίνει ζήτημα ζωής και θανάτου στον κόσμο. Μήπως τώρα υπάρχει κανείς που δίνει σημασία στη δημοκρατία; Μήπως ρωτάει κανείς «γιατί μας κλείσατε στα σπίτια μας»; Αυτή είναι μια πλήρης κατάρρευση του καπιταλιστικού κόσμου. Ακόμα και αν απαλλαχτεί από τον κορωνοϊό, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι δεν θα μολυνθεί από έναν άλλο ιό! Γι’ αυτό ακόμα και να το θέλουν δεν μπορούν να επιστρέψουν στην κατάσταση που υπήρχε πριν τον κορωνοϊό. Είτε όλοι θα επιτρέψουν πλέον ως φασίστες. Είτε σοσιαλιστές!