Αλήθεια, ελπίζει κανείς από το ΡΙΚ;

Από τις αντιδράσεις για τις αποφάσεις του ΡΙΚ στο «Πρωινό δρομολόγιο», μπορεί να καταλάβει κανείς πως η δημόσια ραδιοτηλεόραση του τόπου πάσχει. Και πάσχει επειδή από τη μια οι πολίτες είναι μέχρι και διευθυντές τηλεόρασης, ενώ οι παρουσιαστές/υπάλληλοι του ιδρύματος θα ξέρουν πάντα και καλύτερα κι από κάθε διεύθυνση το καλύτερο του ιδρύματος.

Η πραγματικότητα είναι, ωστόσο, πως το ΡΙΚ διανύει μια από τις χειρότερες περιόδους του. Παραμένει τελευταία επιλογή του κοινού, έχει υπεράριθμο προσωπικό, αφορά μόνο άτομα ηλικίας 65 και άνω τηλεθεατές ή και ακροατές, δεν καταφέρνει να εκσυγχρονιστεί, έχει κάνει μια παραγραφή αρχείου αντί καταγραφή με ένα ηλίθιο τεράστιο εκνευριστικό λογότυπο, δεν μπορεί να αξιοποιήσει σωστά το προσωπικό του, δεν ξέρει πώς να επικοινωνήσει το προϊόν του, αγοράζει και πετά στα σκουπίδια λεφτά του φορολογούμενου πολίτη σε πολύ ακριβά προγράμματα, ξέρει να κάνει μόνο σκετς, να κάνει κακέκτυπα εκπομπών της ΕΡΤ, υπάρχει μυστήριο αδιαφάνειας στον τρόπο με τον οποίο γίνονται πολλές παραγωγές, δίνει αβέρτα υπερωρίες σε προσωπικό, βαφτίζει παρουσιαστές λειτουργούς προγραμμάτων, ενώ μόλις η κυβέρνηση αποφασίζει να τους δώσει λεφτά αντί να ξοδεύονται στο πρόγραμμα, τα βάζουν στην τσέπη τους επειδή είναι οι… αδικημένοι του Δημοσίου.

Πάντα θα υπάρχουν καλοί και κακοί, αριστεροί και οι δεξιοί, πολύ δουλευταράδες και αυτοί που ψάχνουν τη λούφα. Όπως άλλωστε, ισχύει για όλο το Δημόσιο. Στους ημικρατικούς υπάρχει εκείνη η μονάδα μέτρησης της μάνας σου όταν τη ρωτάς για το πόσο αλάτι να βάλεις στο φαγητό. Και σου απαντάει «ένα τσικ». Ένα τσικ παραπάνω λοιπόν, είναι στους ημικρατικούς που δεν ελέγχονται απόλυτα από το κεντρικό κράτος, καθώς δεν υπάρχει σωστός τεχνοκράτης να τους ελέγξει.

Το πρόβλημα είναι πως το ΡΙΚ δεν αποφάσισε ποτέ τι τηλεόραση και τι ραδιόφωνο ήθελε να είναι. Ειδικά μετά την έναρξη της ιδιωτικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης έχασε εντελώς τον ρόλο του. Όχι πως είχε και ποτέ. Βάφτιζε τον τζόγο του «Ευχάριστο Σαββατόβραδο» πολιτισμό! Ουδέποτε στα χρόνια που υπάρχει έχει αποφασίσει αν είναι δημόσια ραδιοτηλεόραση, αν λειτουργεί με ανταγωνιστικούς ή όχι όρους, αν επιδιώκει ακροαματικότητα ή τηλεθέαση, ουδέποτε υπήρχε μια διεύθυνση που λειτούργησε ποτέ αυτόνομα, χωρίς να κάνει τα χατίρια συντεχνιών, κυβέρνησης, κομμάτων, βουλευτών με εκείνο το «στείλε μια κάμερα» να είναι η επιτομή της παρέμβασης στο έργο των ανθρώπων εντός του ΡΙΚ. Και το χειρότερο; Ουδέποτε αναγνωρίστηκε στους υπαλλήλους η επιτυχία ή η αποτυχία τους. Είτε παίρνεις 3.500 ευρώ και κάνεις 0% είτε παίρνεις 1.000 και κάνεις 40% ένα και το αυτό. Άρα ποιος ο λόγος να μπεις στον κόπο να παράξεις έργο; Συνεπώς, καμία ελπίδα για αυτό που ονομάζεται ΡΙΚ. Και με το 80% του προϋπολογισμού να πηγαίνει σε μισθούς αντί για πρόγραμμα, τότε τι να ελπίζουμε; Ότι θα γίνουν Netflix ή BBC; Τίποτα. Σκετς, χαζοχαρούμενα πρωινά, καμιά είδηση 8-9 άνθρωποι που δουλεύουν να σώζουν τη φήμη του, καμιά Eurovision, καμιά μάππα για το ξεκάρφωμα και καληνύχτα. Θα είναι πάντα εκεί λειτουργώντας μόνο ως καθρέφτης του τόπου που κατά τον ίδιο τρόπο δεν αποφάσισε ποτέ αν είναι κράτος, μπουρδέλο, μπανανία, ελληνικό, τουρκικό, κυπριακό. Άλλωστε, όπως λέμε στην κυπριακή, τόσα τρώμε και πετάσσουμε… Ας τα ξοδεύουν τουλάχιστον εντός οι ΡΙΚάδες που πληρώνονται, να λέμε πως βοηθάνε τουλάχιστον την οικονομία του τόπου.