Άμα μπαίνουν στα μαγαζιά μας πορτοφολάδες και με διαθέσεις να κάνουν λογαριασμό, το λιγότερο με τριψήφιο αριθμό, όταν μας ζητούν να ενοικιάσουν τα σπίτια μας οι ίδιοι πορτοφολάδες, δεν μας ενδιαφέρει αν ήρθαν από τη μια άκρη της γης ή την άλλη. Ούτε σε ποιο θεό πιστεύουν τους ρωτάμε, ούτε το χρώμα τους μας ενδιαφέρει, και προπάντων δεν τους λέμε «γιατί δεν μείνατε στη χώρα σας να πολεμήσετε και κουβαληθήκατε σε μας;» Όχι, άμα είναι τέτοιοι οι πελάτες μας, οι γείτονές μας, οι γονείς των παιδιών μας στα σχολεία, τους κάνουμε και τεμενάδες… Άμα είναι φτωχός και απόκληρος, με ρούχα της δουλειάς και όχι φίρμας, ή αν είναι γυναίκα φορά που μαντήλα στο κεφάλι, άμα τον ακούμε να μιλά άλλη γλώσσα ή να γονατίζει με κατεύθυνση προς τη Μέκκα για να προσευχηθεί, αυτόματα γίνεται ο «άλλος». Ο «επικίνδυνος, ο φέλλαχος, ο σαρακηνός…». Και λίγα λέμε. Είναι αυτός, το παιδί του οποίου δεν έχει θέση στην τάξη του δικού μας, είναι αυτός το παιδί του οποίου δεν ξέρει ελληνικά και εμποδίζει τη μάθηση και των υπολοίπων… Είναι αυτός που ούτε δουλειά θα του δώσουμε, ούτε σπίτι θα του ενοικιάσουμε και αν τύχει κι έχει σπίτι ή μαγαζί, θα το ευχαριστηθούμε αν κάποιοι «πατριώτες», του το κάνουν γυαλιά – καρφιά.
Από μια κοινωνία, της οποίας οι πολιτικοί ταγοί ηγούνται πορειών κατά προσφύγων/μεταναστών ή δηλώνουν δημόσια χωρίς να κοκκινίζουν από ντροπή «να διασφαλίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα σε αυτούς που δικαιούνται να τα έχουν», τι να περιμένεις; Τι παιδιά, αυριανούς πολίτες θα μεγαλώσουν; Με ποια συναισθήματα θα κοιτάζουν τον απέναντί τους που διαφέρει από αυτόν σε χρώμα, γλώσσα και θρησκεία;
Τα επεισόδια, σήμερα στη Χλώρακα και αύριο αλλού, δεν είναι ούτε της στιγμής, ούτε ορφανά. Έχουν και ονοματεπώνυμο και διεύθυνση και προπάντων όσοι τα διοργανώνουν και τα κατευθύνουν, έχουν και προστάτες και προστασία.
Δεν είναι όλη η κοινωνία μας ομοφοβική, και δεν είναι όλοι οι συμπατριώτες μας ρατσιστές. Υπάρχουν και τα υγιή στοιχεία της κοινωνίας που απαιτούν σωστή και αποτελεσματική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, σεβασμό και προστασία των ανθρώπων που έζησαν τους χειρότερους εφιάλτες μέχρι να πατήσουν σε ασφαλές έδαφος αναζητώντας προστασία και ασφάλεια. Η παροχή βοήθειας δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι Ανθρωπισμός. Είναι Αλληλεγγύη. Είναι οι υπέρτατες αξίες τις οποίες υπηρετούμε στην πράξη και όχι στα λόγια. Ναι, είναι υποχρέωση και των ξένων που ζουν στον τόπο μας να σέβονται τη φιλοξενία μας, αλλά ας μην είναι αυτό το άλλοθί μας για να λέμε «δεν είμαι ρατσιστής αλλά…». Γιατί αυτό είναι το πρώτο γνώρισμα του ρατσιστή.
