Οι λίστες αναμονής και η ευκαιρία του ΟΚΥπΥ

Την Δευτέρα που μας πέρασε, δημοσιεύσαμε έρευνα του «Π» σε 13 ειδικότητες γιατρών εντός του ΓεΣΥ, με θέμα τις λίστες αναμονής και το τι τραβούν οι ασθενείς-δικαιούχοι του ΓεΣΥ για να εξασφαλίσουν ένα ραντεβού. Mε λίγα λόγια, αυτό που γράψαμε είναι ότι σε αρκετές ειδικότητες, στον ιδιωτικό κυρίως τομέα, υπάρχουν λίστες αναμονής από 3 μέχρι 10 μήνες. Πώς το διαπιστώσαμε αυτό; Πολύ απλά σηκώνοντας το τηλέφωνο και καλώντας τους γιατρούς για να διευθετήσουμε ένα ραντεβού. Αν τώρα κάποιοι εκεί στον ΟΑΥ, στον ΟΚΥπΥ ή στο Υπουργείο Υγείας θεωρούν ότι δεν υπάρχουν λίστες αναμονής, τους προκαλώ να επαναλάβουν το ίδιο πείραμα. Διότι είναι ωραίο να λέμε ότι δεν υπάρχουν λίστες αναμονής και ότι τα παραπεμπτικά που εκδίδονται από τους προσωπικούς για ειδικούς γιατρούς εκτελούνται μέσα σε έναν μήνα, αλλά πρέπει να δούμε και τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο. Τα παραπεμπτικά όντως εκτελούνται μέσα σε έναν μήνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο δικαιούχος του ΓεΣΥ θα πάει στον ειδικό μέσα σ’ αυτό το διάστημα.

Οι πλείστοι κλείνουν το ραντεβού στον ειδικό και όταν πλησιάσει ο καιρός πάνε και απειλούν τον προσωπικό τους γιατρό για να τους εκδώσει παραπεμπτικό. Όταν το παραπεμπτικό ισχύει για έξι μήνες και το ραντεβού σου είναι σε οκτώ, δεν πας με το που κλείσεις το ραντεβού να ζητήσεις παραπεμπτικό. Δεν είναι λίγες οι φορές εξάλλου που ακούμε προσωπικούς γιατρούς να διαμαρτύρονται για το ότι τους παίρνουν οι δικαιούχοι τηλέφωνο από το γραφείο του ειδικού γιατρού και απαιτούν να τους βάλουν εκείνη την ώρα παραπεμπτικό. Ακόμη και να έχει προηγηθεί επίσκεψη στον προσωπικό γιατρό, το παραπεμπτικό θα βγει σε λίγες ημέρες, ενδεχομένως και την ίδια ημέρα της επίσκεψης στον ειδικό γιατρό. Ο λόγος; Οι προσωπικοί γιατροί είναι πιο προσεκτικοί με τον αριθμό των παραπεμπτικών που εκδίδουν κάθε μήνα για να μην έρθει ο ΟΑΥ και να τους επιβάλει πρόστιμο.

Αυτή είναι πραγματικότητα. Οι πολίτες ταλαιπωρούνται και οι αρμόδιοι δεν κάνουν τίποτα. Ή μάλλον, για να μην είμαι απόλυτη, δεν κάνουν όσα μπορούν να κάνουν. Και δεν μιλώ μόνο για τον ΟΑΥ, έτσι; Έχει και αυτός τις ευθύνες του, αλλά είμαι πεπεισμένη ότι η κατάσταση θα ήταν καλύτερη αν τα εξωτερικά ιατρεία των δημοσίων νοσηλευτηρίων λειτουργούσαν πλήρως και τα απογεύματα. Αφού ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να εξυπηρετήσει άμεσα τους δικαιούχους του ΓεΣΥ, τότε αυτοί θα στραφούν στο Δημόσιο. Για να κλείσεις όμως ραντεβού σε έναν γιατρό του Δημοσίου, πρέπει πρώτον να σου απαντήσει κάποιος το τηλέφωνο, κάποια γραμματέας, κάτι για να διευθετήσεις το πότε, και δεύτερον, ο γιατρός να εξετάζει ασθενείς και τις απογευματινές ώρες. Ελάχιστοι έχουν την πολυτέλεια να επισκεφθούν τον γιατρό τις πρωινές ώρες. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι δικαιούχοι του ΓεΣΥ στράφηκαν στον ιδιωτικό τομέα. Διότι το Δημόσιο δεν τους εξυπηρετούσε. Πρέπει τα δημόσια νοσηλευτήρια να σταματήσουν να λειτουργούν με τη λογική του Δημοσίου και να γίνουν επιτέλους ανταγωνιστικά. Οι «αδυναμίες» του ιδιωτικού τομέα είναι αυτές στις οποίες πρέπει να πατήσει ο ΟΚΥπΥ για να καταφέρουν να επιβιώσουν τα δημόσια νοσηλευτήρια, αλλά και για να εξυπηρετούνται καλύτερα οι δικαιούχοι. Είναι αυτό που λέμε με ένα με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια.