Μισός αιώνας κοροϊδίας: όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους

Του Ανδρέα Σουτζιή*

Είναι γεγονός ότι μετά το ναυάγιο του Κραν Μοντανά και τον απώλεια της εξουσίας της άλλης πλευράς από τον Ακιντζί, συνειδητοποιήσαμε πλέον ότι το Κυπριακό πρόβλημα μάλλον μας έχει τελειώσει και δεν υπάρχει πλέον ελπίδα να φθάσουμε σε κάποια συμφωνία.

Σε αυτό το περιβάλλον βρήκαν την ευκαιρία οι αντιομοσπονδιακές δυνάμεις, οι «οπαδοί του συρματοπλέγματος» να ξεσαλώσουν. Σχεδόν καθημερινά βλέπουμε και ακούμε πλέον τον κάθε ένα να διακηρύττει άφοβα και χωρίς αιδώ την επιθυμία για τελειωτικό διαχωρισμό, για διχοτόμηση, για δύο κράτη. Το όραμα του Ντενκτάς για δύο κράτη δίπλα-δίπλα γίνεται σιγά-σιγά πραγματικότητα και μάλιστα αυτή η θέση προωθείται από τους Ελληνοκυπρίους.

Πολλοί μάλιστα βρίσκουν ως δικαιολογία το ότι κατά τη διάρκεια της Ιστορίας υπήρχαν και άλλες ανταλλαγές και μετακινήσεις πληθυσμών όπως π.χ. στην Ινδία - Πακιστάν - Μπαγκλαντές, ή ακόμα και στη δική μας περίπτωση με τη Μικρασιατική καταστροφή.

Ε λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι έχω νέα για εσάς. Όλες αυτές οι μετακινήσεις είχαν όμως μια ουσιαστική διαφορά από την περίπτωσή μας.

Σε όλες τις περιπτώσεις οι μετακινηθέντες ήξεραν ότι μετακινούνται για πάντα. Τελειωτικά. Με συμφωνίες υπογραμμένες. Ήξεραν ότι δεν έχει επιστροφή.

Όλοι αυτοί δεν είχαν διεφθαρμένες και ποταπές ηγεσίες να τους περιπαίζουν και τους κοροϊδεύουν μισό αιώνα παρακαλώ με την υπόσχεση της επιστροφής. Σε κανέναν από τους άλλους λαούς που μετακινηθήκαν δεν τους τάισαν φούμαρα ψευδοπατριωτισμό και ψευδοαγώνα μέχρι εσχάτων. Όλοι αυτοί που μετακινηθήκαν ξεκίνησαν από την αρχή τη ζωή τους χωρίς το βάρος και την ψεύτικη ελπίδα ότι θα επέστρεφαν μετά από δέκα μέρες, έναν μήνα, έναν χρόνο, δέκα χρόνια, 50 χρόνια.

Ακόμα και σήμερα μας υπόσχονται «επιστροφή στα πάτρια εδάφη» οι γελοίοι απατεώνες.

Αν μας το έλεγαν από την πρώτη στιγμή ή τέλος πάντων σε 1-2 χρόνια θα το χωνεύαμε και δεν θα είχαμε σήμερα αυτή τη συζήτηση.

Οι ανάξιες ηγεσίες μας έπαιξαν και παίζουν με τα συναισθήματά μας.

Είναι τεράστιο το ψυχολογικό βάρος που τραβούσαν και τραβούν ακόμα οι πρόσφυγες.

Οπότε αγαπητοί μου, ναι. Αν θέλετε και επιμένετε να κάνουμε «λύση δυο κρατών». Να κάνουμε «λύση διπλής ένωσης». Να επισημοποιήσουμε τη διχοτόμηση. Αλλά ταυτόχρονα να αποζημιωθούν όλοι αυτοί που στη ράχη τους γινόταν μακροχρόνιος αγώνας για μισό αιώνα. Να αποζημιωθούν για ό,τι έχασαν. Έστω και αν ήταν ένα μικρό χωράφι στη Μεσαορία ή ένα φιλέτο στην Κερύνεια ή ένα ξενοδοχείο στην Αμμόχωστο, όχι μόνο για την αξία της περιουσίας αλλά και για την ψυχολογική ταλαιπωρία, για την κοροϊδία, για το περιπαίξιμο και για την εκμετάλλευση.

Να μην αναφέρω και την εκμετάλλευση και την κοροϊδία που υπέστησαν τόσα χρόνια και οι συγγενείς των αγνοουμένων ! Που ενώ ήξεραν ότι όλοι είναι νεκροί και για τους μισούς τουλάχιστον ήξεραν και χώρους ταφής, εφεύραν τον μαγικό και ιερό αριθμό 1609 για να κάνουν «αγώνα» στη ράχη τους και για να «εκθέσουν» δήθεν την Τουρκία.

Καμία αποζημίωση δεν είναι ικανή να αντισταθμίσει το ψυχολογικό τραύμα όλων αυτών, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τους τη χαρίσουμε.

Και αφού διευθετηθεί και αυτό το θέμα με κονδύλια που δεν μας ενδιαφέρει από πού θα βρεθούν, ας προχωρήσουμε τότε βρε αγωνιστές του πληκτρολογίου και ας υπογράψουμε για «λύση δύο κρατών» όπως είναι ο καημός σας και δεν κρύβεται πλέον.

Εμείς πάντως κορόιδο κανενός δεν θα γίνουμε!

*Ηλεκτρονικού