Οι μιναρέδες του Αποστόλου Ανδρέα

Πρώτα απ’ όλα θέλω να πω ένα μπράβο στον αγαπητό μου φίλο Διονύση. Έγινε είδηση πρωτοσέλιδα σε όλες τις εφημερίδες μας το άρθρο που έγραψε ως διευθυντής σύνταξης του «Πολίτη». Όπως είπε ο Μάο Τσε Τουνγκ, άνθισαν στις καρδιές εκατό λουλούδια που είχαν κιτρινίσει και μαραθεί. Μετά από αυτό το άρθρο υπήρξαν ακόμα και κάποιοι που έστειλαν τον Κουτρέτ Όζερσαϊ στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και τον Ερσίν Τατάρ στη γειτονιά του, στον τηλεοπτικό του σταθμό. Το άρθρο σου έδωσε ελπίδα σε όλους εδώ, αγαπητέ φίλε. Άρχισαν όλοι να πιστεύουν πιο πολύ ότι αργά ή γρήγορα ο Ταγίπ Ερντογάν θα επιστρέψει στην ομοσπονδία και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Εγώ δεν καταφέρνω να γράφω τέτοια αισιόδοξα άρθρα όπως εσύ. Μήπως αυτή η αισιοδοξία οφείλεται στο ότι ο διαπραγματευτής Εργκιούν Ολγκούν αποσύρθηκε από τα καθήκοντά του; Εγώ δεν είδα κάτι ασυνήθιστο σε αυτό. Ο άνθρωπος είναι ογδόντα χρόνων άλλωστε. Δεν είναι φυσιολογικό; Ή μήπως σε ενθουσίασε η δήλωση του Ταγίπ Ερντογάν ότι «δεν θα διστάσουμε να αναλάβουμε την ευθύνη μας»; Δεν έλαβα καθόλου σοβαρά υπόψη αυτή τη δήλωση του Ερντογάν, τον οποίο συνηθίσαμε να λέει κουβέντες παλινδρομώντας και τις περισσότερες φορές να ψεύδεται. Απλώς γέλασα. Άλλωστε, όταν μιλά για πέτρες, πάντα έρχονται στο μυαλό μου οι πέτρες που ρίχτηκαν εναντίον μας. Φυσικά, είναι και εκείνη η πέτρα που έριξε στο πηγάδι ένας τρελός. Εκείνη η πέτρα την οποία δεν μπόρεσαν να βγάλουν από το πηγάδι σαράντα γνωστικοί. Εκείνη ακριβώς. Δεν ασχολούμαι καθόλου με το να βγάλω από το πηγάδι εκείνη την πέτρα την οποία έριξε μέσα ο Ερντογάν. Όποιος τη βγάλει, ας τη βγάλει.

Τέλος πάντων, ας τα προσπεράσουμε αυτά. Ας κοιτάξουμε μπροστά. Στο μεταξύ να κοιτάζουμε και στο καθρεφτάκι αν έρχεται κανείς από πίσω μας. Κοίτα, πάλι είμαστε σε έναν μακρύ, στενό δρόμο. Στον δρόμο της Καρπασίας. Τι υπάρχει μπροστά μας; Το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Άντε να πάμε και εμείς να ανάψουμε ένα κερί. Να κάνουμε μια ευχή. Αν ήταν η Δέσποινα εκεί θα τη ρωτούσαμε τι κάνει. Αλλά δεν είναι. Πέθανε η Δέσποινα. Ήταν και εκείνη σαν μια ιερή εικόνα της Παναγίας…

Πότε πήγες τελευταία φορά σε εκείνο το μοναστήρι; Πήγαινε πάλι. Πήγαινε τώρα προτού είναι πολύ αργά. Να δεις για τελευταία φορά που είναι παρθένο. Προτού κτιστεί ένα τζαμί εκεί. Κοίτα, σώνει και καλά τα λιοντάρια του Ισλάμ θα χαλάσουν τη γύρω περιοχή του Αποστόλου Ανδρέα. Ανάρτησαν δύο σημαίες στο Ακρωτήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Δεν ήταν αρκετό. Την αποκάλεσαν λεωφόρο Νετζμεντίν Έρμπακαν. Δεν ήταν αρκετό. Τώρα θα φτιάξουν και ένα μικρό τζαμί εκεί. Θα έρθουν ιμάμηδες αδελφοί παπάδων. Δεν ξέρω τι θα έλεγε γι’ αυτό ο Χριστός. Παλιά σε αυτό τον τόπο υπήρχαν πασάδες και παπάδες. Ύστερα προστέθηκαν και οι ιμάμηδες. Μην προσπερνάς τους ιμάμηδες. Ο στρατός είναι στρατός του ιμάμη. Η δικαιοσύνη είναι δικαιοσύνη του ιμάμη. Η αστυνομία είναι αστυνομία του ιμάμη. Μείναμε εκτεθειμένοι εμείς με τους άθεους. Πήγαινε ρώτα τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη. Άραγε δεν σκέφτεται και εκείνος να κτίσει μια εκκλησία στο Χαλά Σουλτάν;

Μήπως δεν σου φαίνεται σαν το σύνθημα της Αϊσέ η ανάληψη ευθύνης; Η Αϊσέ να πάει διακοπές, είπαν. Πήγε. Μας κόστισαν πολύ ακριβά αυτές οι διακοπές. Διότι εμείς πληρώσαμε τον λογαριασμό. Και τώρα λένε «ανέλαβα την ευθύνη μου». Για το καλό σου φίλε, για το καλό σου. Αν έλυσες τον κωδικό Ντα Βίντσι, έλα να το λύσουμε και αυτό. Αν δεν μπορέσουμε να το λύσουμε, να πάμε στα Ηνωμένα Έθνη, παίρνοντας μαζί μας και το πνεύμα του Αποστόλου Ανδρέα. Να διαμαρτυρηθούμε. Ακόμα γράφει ο Χένρι Κίσινγκερ. Είναι εκατό χρονών. Να τον αρπάξουμε από τον γιακά. Να βάλουμε στο αφτί του ένα λουλούδι «δεν ξεχνώ». Να τον κοιτάξουμε βαθιά στα μάτια. Είναι πράγματι άνθρωπος; Ή μήπως διάβολος;

Να μας συγχωρέσει ο Απόστολος Ανδρέας. Τόσο μπορούμε να κάνουμε σε ένα νησί διαβόλων. Κάνει πολλή ζέστη. Έλεγα να πέσουμε να κοιμηθούμε κάτω από μια ελιά απόψε…