Μόνη επιλογή για τον ΔΗΣΥ η αντιπολίτευση

Πριν πέντε μήνες, όταν ο Αβέρωφ Νεοφύτου έμενε εκτός δευτέρου γύρου, και άνοιγε για πρώτη φορά η συζήτηση για τον ρόλο του ΔΗΣΥ στο νέο πολιτικό σκηνικό, εντός κόμματος διαμορφώνονταν δύο αντίθετες τάσεις. Η μια, της οποίας ηγείτο ο τότε πρόεδρός του, Αβέρωφ Νεοφύτου, ευνοούσε τη στήριξη στον Ανδρέα Μαυρογιάννη και η άλλη, υπό τον Νίκο Αναστασιάδη, προέκρινε συμπόρευση με τον Νίκο Χριστοδουλίδη με παράλληλη συμμετοχή στην κυβέρνηση. H μετωπική σύγκρουση αποφεύχθηκε με την απόφαση για «κατά συνείδηση», οι διαφορετικές κατευθύνσεις, όμως, για το ποια θα έπρεπε να είναι η θέση του κόμματος έναντι της νέας κυβέρνησης γιγαντώθηκαν με την εκλογή Νίκου Χριστοδουλίδη. Με αρκετούς να θεωρούν ότι η αποστασιοποίηση από τον δημοφιλή πρώην ΥΠΕΞ επιτείνει την εσωκομματική διαίρεση και πως ο ΔΗΣΥ εντασσόμενος στην κυβέρνηση θα μπορούσε να καταστεί εκ νέου πρωταγωνιστής. Αυτές οι φωνές κόπασαν, δεν εξαφανίστηκαν όμως ούτε μετά το συνέδριο και την απόφαση του κόμματος να είναι αντιπολίτευση. Αντίθετα συνεχίζουν να υπάρχουν (έστω κι αν εκφράζονται χαμηλοφώνως) και να απηχούν τη βούληση μιας μερίδας των οπαδών του κόμματος, ως αποτέλεσμα και της αδυναμίας του ΔΗΣΥ όλο αυτό το διάστημα να εκφράσει ουσιαστική αντιπολίτευση. Είναι όμως μια επιλογή που ενώ έχει μετρήσιμα οφέλη για το κόμμα βραχυπρόθεσμα, κουβαλά τεράστια ρίσκα σε βάθος χρόνου.

Αρχικά, μια τέτοια απόφαση δεν θα περνούσε ανώδυνα από το κόμμα. Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα στελεχών (ήταν κάτι που φάνηκε και στη συνάντηση της Αννίτας Δημητρίου με τους πρώην υπουργούς) που είναι ιδιαίτερα ενοχλημένη από τον τρόπο που λειτούργησε ο Νίκος Χριστοδουλίδης, και η οποία θεωρεί ότι ακόμα και μετεκλογικά με τις επιλογές που έκανε (τους διορισμούς, τη συνάντηση που επεδίωξε με Αναστασιάδη, την επιμονή του για συμμετοχή υπουργών στις εργασίες του Λαϊκού Κόμματος) προσπάθησε να το διασπάσει. Την ίδια στιγμή, ενοχλημένο συνεχίζει να είναι και ένα μεγάλο κομμάτι της βάσης του Συναγερμού για το οποίο Χριστοδουλίδης και Αναστασιάδης θεωρούνται κόκκινο πανί. Από τη στιγμή που ο ΔΗΣΥ ήδη βρίσκεται στην αντιπολίτευση, θα ήταν ριψοκίνδυνο να επιχειρήσει να αλλάξει στρατόπεδο, απόφαση την οποία θα πρέπει ξανά να εξηγήσει, ενώ δεν θα συνέβαλλε στο να επουλωθούν οι εσωκομματικές πληγές.

Επιπλέον, ενδεχόμενη απόφαση να καταστεί συμπολίτευση θα είχε αντίκτυπο στην ήδη πληγωμένη (από τη δεκαετή διακυβέρνηση Αναστασιάδη) εικόνα του, σε μια περίοδο που επιχειρεί ένα ολικό lifting. Ο ΔΗΣΥ, με τη μεγαλύτερη επισημότητα, απέκλεισε το ενδεχόμενο συμμετοχής στην κυβέρνηση, διαβεβαιώνοντας ότι θα αποτελέσει τον κύριο πυλώνα ελέγχου της. Ένα μάλιστα από τα επιχειρήματα που προτάχθηκαν κατά κόρον ήταν πως η κοινωνία, με την επιλογή που έκανε, τοποθέτησε το κόμμα στην αντιπολίτευση. Θα ήταν λοιπόν ανακόλουθο και θα τραυμάτιζε περαιτέρω την αξιοπιστία του τυχόν συμπόρευση με τον Νίκο Χριστοδουλίδη -πρώτο γιατί θα αναιρούσε (χωρίς να έχουν αλλάξει τα δεδομένα) την πρόσφατη απόφαση του κόμματος και δεύτερο επειδή θα κινείτο αντίθετα, σύμφωνα με τα λεγόμενα των ίδιων των στελεχών του- στη λαϊκή βούληση.

Κυρίως, όμως, είναι θέμα πολιτικής λογικής. Είναι πλέον προφανές πως αυτή η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα, τόσο εικόνας όσο και ουσίας. Αδυνατεί μέχρι στιγμής να διαχειριστεί τις προσδοκίες που η ίδια καλλιέργησε για αλλαγή, ενώ έχει ήδη προλάβει να δημιουργήσει τεράστιες αμφιβολίες όσον αφορά την ικανότητά της να κυβερνήσει. Επιλέγοντας να γίνει κομμάτι μιας τέτοιας κυβέρνησης, ο ΔΗΣΥ θα μετατρεπόταν σε μέρος του προβλήματος, ενώ ταυτόχρονα θα καθιστούσε σχεδόν αδύνατη τη διεκδίκηση της εξουσίας με δικό του υποψήφιο το 2028. Στην ουσία, συμμετοχή στην υφιστάμενη κυβέρνηση θα έδινε το δακτυλίδι της προεδρίας και την πρωτοβουλία των κινήσεων στον νυν Πρόεδρο για την επόμενη δεκαετία. Την ίδια όμως στιγμή θα άνοιγε διάπλατα και τον δρόμο για άλωσή του. Ασχέτως αν η προώθηση της Αννίτας Δημητρίου έγινε στο πλαίσιο της μάχης για επικράτηση στο κόμμα, υπήρξε καταλυτική στο να απορροφήσει κραδασμούς και να αποτραπεί η εκλογή μιας ηγεσίας που θα ήταν πολύ κοντά στο Προεδρικό. Συμμετοχή στην κυβέρνηση θα επέτρεπε στον Νίκο Χριστοδουλίδη, εφόσον το επιθυμεί, να διευρύνει τις προσβάσεις του εντός ΔΗΣΥ, δίδοντάς του την ευκαιρία (είτε μέσα από τον καθορισμό της πολιτικής ατζέντας είτε μέσα από τους διορισμούς) να ελέγξει το εσωκομματικό παιχνίδι ή να διεκδικήσει ένα κομμάτι από την πίτα της συναγερμικής βάσης.

Ο ΔΗΣΥ έχει σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον μόνο μια επιλογή. Μακριά από αμφιταλαντεύσεις, να λειτουργήσει την επόμενη πενταετία ως αντιπολίτευση. Όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Όχι στα μικρά αλλά στα μεγάλα. Μέχρι στιγμής βλέπουμε ένα κόμμα που μιλά για επικίνδυνη οικονομική διαχείριση αλλά κάνει παντιέρα την ανάγκη για συνέχιση της επιδότησης καυσίμων χωρίς κανένα εισοδηματικό κριτήριο. Που δηλώνει ότι χρειάζονται άμεσες και ουσιαστικές πρωτοβουλίες για διατήρηση της προοπτικής στο Κυπριακό, αλλά υιοθετεί το αφήγημα για Ευρωπαίο αξιωματούχο τη στιγμή που δεν υπάρχουν καν συνομιλίες. Που κατηγορεί την κυβέρνηση για συνέχιση παλιών πρακτικών (των πρακτικών δηλ. της δικής του δεκαετίας) χωρίς να πείθει πως έχει οποιαδήποτε πρόταση ή πρόθεση να αλλάξει αυτές τις πρακτικές, εφόσον του δοθεί εκ νέου η ευκαιρία να κυβερνήσει. Ένα κόμμα χωρίς προσανατολισμό.

Είναι γι’ αυτό που θα πρέπει το επόμενο διάστημα να δώσει ένα ξεκάθαρο στίγμα διακυβέρνησης. Με μια ρεαλιστική στρατηγική στο Κυπριακό, σοβαρές θέσεις στην Οικονομία, πειστικές προτάσεις για τη διαφθορά, να πείσει ότι μπορεί να κάνει αυτό που δείχνει να αδυνατεί να κάνει η σημερινή κυβέρνηση. Κυρίως όμως να γίνει υπεύθυνος. Διότι, μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως υπεύθυνη αντιπολίτευση, δεν υπάρχει όμως τίποτε το υπεύθυνο σε αυτό που παρακολουθούμε από τον ΔΗΣΥ αυτές τις 124 μέρες.

antopoly@cytanet.com.cy