Υπάρχουν δύο αναγνώσεις για τις σημερινές ελληνικές εκλογές. Η μία είναι αυτή που λέει πως ο Μητσοτάκης θα βγει αλώβητος από αυτή τη μάχη, παρά την τραγωδία στα Τέμπη και τη μετα-ρωσική εισβολή κρίση που ταλανίζει όλη την Ευρώπη. Και θα βγει αλώβητος επειδή ο κόσμος στην Ελλάδα δεν εμπιστεύεται εύκολα το αντίπαλον δέος, τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έκανε τα ναι όχι και χρειάστηκε γόμα για να κολλήσει τα σκισμένα μνημόνια. Υπάρχει και αυτή η δεύτερη ανάγνωση που λέει πως θα δοθεί μια σκληρή μάχη, οι δημοσκοπήσεις θα διαψευστούν, ενώ το ελεγχόμενο μιντιακό σύστημα που έστησε ο Μητσοτάκης θα καταρρεύσει, χωρίς φυσικά να σημαίνει πως θα δώσει μια αυτοδυναμία στην αντιπολίτευση. Η χώρα όμως φαίνεται να μην κινδυνεύει να περάσει σε περίοδο πολιτικής αστάθειας.
Εκείνο που προκαλεί περισσότερη εντύπωση στην προεκλογική περίοδο που ήταν έντονη και γεμάτη από συνεντεύξεις και ομιλίες, είναι η στάση του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος προσπάθησε να εντείνει την κριτική / προσωπική επίθεση του απέναντι στον βασικό του αντίπαλο Μητσοτάκη, αντί να στρέψει την κριτική του απέναντι στην κυβέρνηση. Δεν αμφισβητείται το επικοινωνιακό χάρισμα που έχει ο Τσίπρας, ο οποίος από την Τσιμτσιλή μέχρι την Κοσιώνη και από τον Θεοδωράκη μέχρι το ντιμπέιτ απέδειξε πως μπορεί να ελίσσεται, να κερδίζει τα βλέμματα με τις απαντήσεις του και πως αποτελεί σαφέστατα ένα εξαιρετικά καλοστημένο, επικοινωνιακό τηλεοπτικό προϊόν το οποίο σε παρακινεί να το ακούσεις. Μόνο που αυτό του το επικοινωνιακό αβαντάζ το μετέτρεψε σε εμμονή απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Σε μια περίοδο που η οικονομία της χώρας τίθεται ξανά υπό αμφισβήτηση, η Ελλάδα αναζητεί τη θέση της στις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, πλήττεται από σκάνδαλα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ τίθενται υπό αμφισβήτηση ελευθερίες και στα Μέσα Ενημέρωσης και με το σκάνδαλο υποκλοπών ή ακόμα και θέτοντάς το λαϊκίστικα ο κόσμος ψάχνει από κάπου να πιαστεί, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να κάνει προσωπικές επιθέσεις στον Κυριάκο Μητσοτάκη με στόχο να μετατρέψει τον αντίπαλό του στον αδύναμο κρίκο των ελληνικών εκλογών.
Η προσωποποίηση των εκλογών φαίνεται πως είναι χαρακτηριστικό της τελευταίας πενταετίας, κατά την οποία γίνεται μια έντονη προσπάθεια αποδόμησης των προσώπων αντί να στοχεύουν οι υποψήφιοι σε πολιτικές που εφαρμόζονται, θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο κερδίζεται η μάχη. Μόνο που αυτή η προσωποποίηση και προσπάθεια αποδόμησης του βασικού αντιπάλου προκύπτουν κυρίως από την υπέρμετρη μανία για την εξουσία, και οι προσωπικές επιθέσεις γίνονται αποκλειστικά και μόνο γιατί μετατρέπει ο πολιτικός την ανάγκη για αλλαγή στο πολιτικό σύστημα στην ανάγκη του για τη ζεστή καρέκλα της εξουσίας. Και οι προσωπικές επιθέσεις του Τσίπρα στον Μητσοτάκη δεν διαφέρουν πολύ από αυτές που ζήσαμε στη δική μας, κυπριακή προεκλογική περίοδο, όταν ο Αβέρωφ Νεοφύτου έβλεπε τον Νίκο Χριστοδουλίδη ως τον ελέφαντα που μπήκε στο δωμάτιο, ξεχνώντας τα βασικά προβλήματα που ταλανίζουν τους πολίτες, με αποτέλεσμα οι πολίτες να του γυρίσουν την πλάτη. Ακόμα και στην Τουρκία ο Κιλιτσντάρογλου βρέθηκε μπροστά σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα-σοκ, επειδή οι επιθέσεις του στον Ερντογάν ήταν περισσότερες από τις παροχές που υποσχέθηκε στους πολίτες.
Και αν η εκλογική μάχη γείρει προς την πλάστιγγα του Μητσοτάκη θα είναι μια προμνησία των όσων έχουμε ζήσει, αφού θα βλέπουμε ηγέτες να μένουν στην εξουσία επειδή οι βασικοί τους αντίπαλοι ξέχασαν τους πολίτες και έκαναν προσωπική εμμονή μια -θεωρητικά εύκολη- εκλογική αναμέτρηση.
