Θα έχουμε άραγε άλλη ευκαιρία;

Τι άλλαξε άραγε; Στα χαρτιά, μάλλον τίποτα. Στη ζωή μας όμως πολλά. Άνθρωποι έγιναν φίλοι, κάποιοι άλλοι έφτιαξαν μεταξύ τους οικογένειες και άλλοι έχουν εμπορικές συνεργασίες. Υπάρχει φυσικά και εκείνο το μαύρο σημείο που λέγεται παραεμπόριο, που λέγεται φτηνά καύσιμα, καζίνα και πορνεία. Προνόμια που τα βρίσκεις μόνο όταν περάσεις από τα οδοφράγματα στις κατεχόμενες περιοχές. Υπάρχει όμως και εκείνο το σύνορο, εκείνη η σημαία και οι στρατοί. Η αντιπαλότητα σε πολιτικό επίπεδο που δεν σε αφήνει να ζήσεις εκείνα που πρέπει στον τόπο σου. Έναν χρόνο μετά το άνοιγμα του πρώτου οδοφράγματος, το 2004, είχαμε και μια ευκαιρία να μετακινήσουμε και τα φυλάκια που μας χώριζαν. Κάποιοι είπαν πως την πετάξαμε στα σκουπίδια και κάποιοι άλλοι έλεγαν πως δεν ήταν σχέδιο αυτό για μας, εμμένοντας στην πάγια διπλωματική στάση της ελληνοκυπριακής πλευράς τού όλα ή τίποτα. Είχαμε φυσικά και την άλλη μας ευκαιρία το 2017, ωστόσο αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, την οποία χάσαμε και πάλι. Συμπληρώθηκαν ήδη 20 χρόνια από τότε που η μάνα μου, ο πατέρας μου, αλλά κυρίως η γιαγιά και ο παππούς, χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού τους στην κατεχόμενη Άσσια. Πέρασαν 20 χρόνια από τον καφέ που τους κέρασαν στο σπίτι τους. Είκοσι χρόνια πέρασαν και για χιλιάδες άλλους πρόσφυγες που με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων είχαν την ευκαιρία να δουν, ως επισκέπτες πλέον, τα σπίτια, τις γειτονιές τους. Τα σχολεία, τα σημεία που φλέρταραν για πρώτη φορά, έκλαψαν για πρώτη φορά. Ήταν χιλιάδες, σύμφωνα με στοιχεία, Από το 2003 μέχρι το 2017 πραγματοποιήθηκαν πέραν των 23 εκατομμυρίων διελεύσεων Τουρκοκυπρίων προς τον νότο και πέραν των 13 εκατομμυρίων διελεύσεων Ελληνοκυπρίων προς το βορρά. Τα ποσά που δαπανούνται τεράστια και αυτά που δαπανούν οι Τουρκοκύπριοι στις ελεύθερες περιοχές είναι πολλαπλάσια από αυτά που δαπανούν οι Ελληνοκύπριοι στα κατεχόμενα. Η νέα γενιά υποστηρίζει πως όλοι βολεύτηκαν με την καραμέλα της τουρκικής εισβολής. Ότι συμφέρει σε πολλούς αυτή η κατάσταση. Τα πολιτικά κόμματα έχουν έναν επιπλέον λόγο για να διαφωνήσουν, οι σκληροπυρηνικοί, έναν ακόμη λόγο να φωνάξουν «Τούρκος καλός μόνο καλός», και είναι και αυτοί που σε οικονομικό επίπεδο, η λύση του Κυπριακού μοιάζει με εφιάλτη. Είναι άλλωστε πολλοί από αυτούς που έσπευσαν να διασφαλίσουν την επιτυχία του «όχι» στο δημοψήφισμα του 2004. Κρατάω ωστόσο την ουσία, που δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι πέρασαν 20 χρόνια από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, 19 χρόνια από το δημοψήφισμα του σχεδίου Ανάν και πλέον έξι χρόνια από το Κραν Μοντανά, και είμαστε ίσως στο χειρότερο σημείο. Είδαμε κάποια κινητικότητα από πλευράς του Προέδρου της Δημοκρατίας πρόσφατα στις Βρυξέλλες, ο οποίος ζήτησε πρωταγωνιστικό ρόλο και ενεργό εμπλοκή της ΕΕ για επανέναρξη των συνομιλιών και επίλυση του Κυπριακού, ωστόσο θεωρώ πως πλέον μας έχουν βαρεθεί. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι όσες φορές μας δόθηκε η ευκαιρία, η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν την άρπαξε. Δικαιολογημένα ή όχι, δεν θα το κρίνω. Ο κάθε ένας έχει τις απόψεις του και οφείλει να κάνει καμιά φορά και τη δική του αυτοκριτική. Πλέον η κατάσταση είναι σε στασιμότητα, στη μισή Κύπρο παλεύουμε με τα δεκάδες δικά μας «εσωτερικά» προβλήματα και η πολιτική ηγεσία της άλλης πλευράς επιχειρεί με κάθε τρόπο να κερδίσει έδαφος και αξιοπιστία στη διεθνή κοινότητα. Συνομιλώντας με άτομα που σήμερα βρίσκονται στην παραγωγική τους ηλικία, θεωρούν πως το θέμα Κυπριακό έχει τελειώσει και πως πρέπει η πολιτική ηγεσία να δει τα επόμενα βήματά της. Προσωπικά, δεν το πιστεύω. Αυτό που με απασχολεί, είναι αν θα μας δοθεί στο μέλλον μια νέα ευκαιρία για λύση…