Πάσχα, ένας μεγάλος φόνος

Πολλοί έχασαν τον ύπνο τους, σε άλλους φταίει η Αστυνομία, σε άλλους το κράτος, ο κακός δαίμονας. Χρόνο με τον χρόνο η κατάσταση γίνεται και πιο τραγική. Κανένας Θεός δεν φαίνεται να βοηθά. Κανένα μήνυμα δήθεν αγάπης που λαλούν για τις άγιες μέρες δεν φαίνεται να πιάνει.

«Είμαστε Ζώααααα», φωνάζαν καμιά πενηνταριά νεαροί σε χωριό της επαρχίας Λευκωσίας τη νύχτα της λαμπρατζιάς. Και η δήλωση για την προέλευσή τους συνδυαζόταν με πολλά άλλα συνθήματα, που αν γραφτούν θα κοπούν από τη σύνταξη για λόγους νομιμότητας του δημοσίου λόγου. Αυτή καθορίζεται με νόμους από την αρχή ελέγχου του Τύπου βάζοντας πρόστιμο σε όποιον με τα λόγια της γραφής του προσβάλλει ή παρακινήσει σε μίσος. Η προσβολή και το μίσος όμως των ημερών δεν απασχολεί κανέναν. Η βαρβαρότητα του Πάσχα των Κυπρίων είναι πέρα για πέρα νόμιμη, δεν εξηγείται αλλιώς. Σε χωριό της Λεμεσού έδειραν ένα 12χρονο παιδί επειδή δεν συμμετείχε στον στρατό της λαμπρατζιάς. Ο ίδιος μικρός μαζί με τους φίλους του τρώει μεγάλο μπούλινγκ και στο σχολείο.

Είναι πολλά εύκολο να βρεις ποιοι σου έκαψαν την αίθουσα μουσικής με το καινούργιο πιάνο. Όπως περίπου εύκολα θα εξιχνιαστεί ένας φόνος. Είναι ακριβώς το ίδιο. Φτάνει να κινητοποιηθούν επιτέλους οι θεσμοί. Στις μέρες του Πάσχα όμως δεν ισχύει καμιά νομιμότητα, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Όπως δεν ισχύει καμιά νομιμότητα στο νησί μας πολλές άλλες μέρες, όπως αυτές του ποδοσφαίρου για παράδειγμα. Δυστυχώς, μέρες βαρβαρότητας πολλές φορές είναι και αυτές των εθνικών επετείων. Και η ίδια η Ανάσταση είναι για τους παραπάνω μέρα εθνικής επετείου.

Το άγχος του λαού μας για τη μεγάλη του ακινησία στο να αλλάξει ριζικά έπρεπε να χτυπάει κόκκινο. Μια σοβαρή κυβέρνηση έπρεπε να τρέξει με χίλια να πάρε μεγάλες αποφάσεις. Ειδικά αν είναι και καινούργια κυβέρνηση. Το κάψιμο σχολείων θα έπρεπε να ισούται με τη δολοφονία. Υπερβολές θα πεις, και μόλις ακριβώς το εκστομίσεις, τότε ακριβώς την πατάς.

Οι μικροί βαρεμένοι χούλιγκαν πολυνίσκουν. Η κουβέντα που λαλέι σήμερα ένας καθηγητής που αφυπηρετεί στους συναδέλφους του είναι πάντα… «εν θέλω να είμαι στη θέση σου». Ο δάσκαλος είναι ο πρώτος που αντιμετωπίζει το χάος του κράτους. Και το κράτος, επειδή το ξέρει, τον έμαθε να μην μιλά για να μην το θίξει. Είναι λίγο κουμέρες η υπόθεση. Οι κουμέρες του τρόμου. Όπως τρομαγμένη ζει με ψυχοφάρμακα η μάμα του Αντώνη που έχασε πάνω του κάθε έλεγχο και τη δέρνει. Και το σχολείο το ξέρει και δεν μπορεί να κάμει τίποτε. Και αν κάμει, στο τέλος πάλι τίποτε δεν θα γίνει. Το μήνυμα της Ανάστασης δεν είναι χαρμόσυνο που λαλούν οι θεολόγοι. Είναι θλιβερό. «Ώς πότε;», ρωτά ο 60χρονος Τάκης, που θυμάται παλιά το χωριό του να είναι γύρω από μια μικρή λαμπρατζιά και όχι γύρω από έναν μεγάλο φόνο. Η απάντηση τελικά δεν είναι εύκολη. Μάλλον, ποτέ δεν ήταν εύκολη.