Όταν ο Ερσίν Τατάρ, δήθεν, δέχθηκε επίθεση στο Λονδίνο, ένιωσε και το «αριστερό» CTP την ανάγκη να καταδικάσει το γεγονός αυτό. Πάλι λύθηκε η γλώσσα του ηγέτη του CTP Τουφάν Έρχουρμαν, ο οποίος δεν χάνει καθόλου ευκαιρία, όταν μέσα σε μια υπόθεση υπάρχει ελληνοκυπριακό «φταίξιμο», αλλά πάντα σωπαίνει έναντι της Άγκυρας.
«Οι Ελληνοκύπριοι ακόμα νομίζουν ότι η Κύπρος τους ανήκει», είπε. Το άρπαξε στον αέρα αυτό ο βοηθός του Ταγίπ Ερντογάν, Φουάτ Οκτάι, και είπε: «Η Κύπρος είναι δική μας από το 1571». Φυσικά υπάρχει απάντηση στους Ελληνοκύπριους, όμως δεν υπάρχει στον Φουάτ Οκτάι. Λούφαξε ο Τουφάν. Μήπως έχει διάθεση να του πει από πού και ως πού είναι δική σου από το 1571 ρε φίλε; Σώπασε τόσο καιρό ελπίζοντας ότι θα εγκατασταθεί στο προεδρικό στην θέση του Τατάρ, έφτασε τόσο κοντά. Γιατί να το θέσει σε κίνδυνο τώρα αυτό; Τι έμεινε μέχρι τις εκλογές της 14ης Μαΐου; Αν κερδίσει ο Ταγίπ Ερντογάν, θεωρείται ότι έχει κερδίσει και αυτός. Το προεδρικό είναι στην τσέπη του! Είναι αλήθεια ότι όταν ήρθε την τελευταία φορά εδώ ο Ταγίπ Ερντογάν, πήγε και μίλησε στη «βουλή» μας και δεν τον άκουσαν οι βουλευτές του CTP εκείνη την ημέρα. Όμως, μήπως ο Ερντογάν δεν ξέρει ότι δεν φταίει ο Τουφάν γι’ αυτό; Ο Τουφάν επέμεινε πολύ για να πάνε. Όμως, η επιτροπή του κόμματος είπε όχι. Και αναγκάστηκε και εκείνος να συμμορφωθεί. Ο Τουφάν είναι άτομο που καυχιέται ότι δεν περνάει και πολύ στον νότο και αποκαλεί την Άγκυρα «η δεύτερη πατρίδα μου». Δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει τα εθνικιστικά του αισθήματα έναντι της ελληνοκυπριακής πλευράς. Όλοι εκπλήσσονται για το πώς πέρασε επικεφαλής ενός κόμματος που αναφέρεται ως «σοσιαλιστικό» στο καταστατικό του. Καταδικάζει τη διαμαρτυρία των Ελληνοκυπρίων έναντι του Τατάρ στο Λονδίνο, όμως σωπαίνει μπροστά στην επίθεση των φανατικών που έγινε ενάντια στον «πρόεδρο» Μουσταφά Ακιντζί στο κέντρο της Λευκωσίας.
Τι απομένει να γίνει αφού εναρμονίστηκαν με αυτό το σύστημα ακόμα και εκείνοι από εμάς που είναι γνωστοί ως οπαδοί της λύσης και της ειρήνης; Δεν είναι δυνατό να καθίσει στο τραπέζι ο Ερσίν Τατάρ, ο οποίος το εγκατέλειψε. Ναι, οι διαπραγματεύσεις ήταν σε ένα κλίμα «Show must go on», όμως, ας είναι. Ποιος έχει το δικαίωμα να μας στερήσει μια τέτοια επίδειξη; Μόλις κάθισε στο προεδρικό ο Χριστοδουλίδης, άρχισε να προβάλλει νέες ιδέες. Αναζητεί λύσεις για να καθίσει την Τουρκία στο τραπέζι. Τι είδους δουλειά είναι αυτή; Μήπως δεν είναι καθήκον των Ηνωμένων Εθνών να καθίσουν ξανά στο τραπέζι την πλευρά που το εγκατέλειψε; Δηλαδή, αν η μια από τις πλευρές προβάλλει έναν όρο και δεν γίνει αποδεχτός, μπορεί να πει δεν κάθομαι ξανά στο τραπέζι; Μήπως αυτό δεν είναι τραπέζι διαπραγματεύσεων, διαλόγου; Τότε γιατί δεν κάνουν αυτό που πρέπει τα Ηνωμένα Έθνη; Δεν υπάρχει κάποιο μέτρο ενάντια στην πλευρά που χαλάει το παιχνίδι; Ακόμα και αν δεν υπάρχουν κυρώσεις, μια καταδίκη τουλάχιστον. Και αυτό δεν υπάρχει! Και η Ευρωπαϊκή Ένωση το αποφεύγει αυτό. Δεν μπορούν να ρισκάρουν τις αντιδράσεις του καθεστώτος του Ταγίπ Ερντογάν. Ακόμα δεν απαλλάχτηκαν από τον φόβο ότι θα αρπάξει η Ρωσία την Τουρκία. Το μέρος αυτό, ολόκληρη η Κύπρος, είναι ευρωπαϊκό έδαφος, όμως εδώ και 19 χρόνια και αυτοί δεν λένε τίποτα για την κυριαρχία της Τουρκίας εδώ. Έστω και μία φορά δεν είπαν «η μίση Κύπρος που είναι μέλος μας βρίσκεται υπό την εισβολή και την κατοχή της Τουρκίας». Δεν παραπονέθηκαν γι’ αυτό. Αρκούνται με το να χρηματοδοτούν διάφορα έργα εδώ. Καλά, οι βουλευτές μας οι οποίοι πηγαίνουν ως παρατηρητές στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, ζήτησαν ποτέ κάτι τέτοιο απ’ αυτούς; Πηγαίνουν δύο άτομα εκεί από τη «βουλή». Ο ένας από τη Δεξιά, ο άλλος από την Αριστερά. Όμως, μιλούν την ίδια γλώσσα και οι δύο.
Τι περιμένουν τώρα οι δυνάμεις που υποστηρίζουν τη λύση στο νησί; Την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων; Καλά, τι πρέπει να γίνει για να αρχίσουν ξανά; Ξέρουν; Όλοι καταφεύγουν στην εύκολη λύση και φορτώνουν την ευθύνη στους εθνικιστές φανατικούς και στους ηγέτες των δύο πλευρών. Οι οπαδοί της λύσης και της ειρήνης της ελληνοκυπριακής πλευράς φροντίζουν να κατηγορούν στον ίδιο βαθμό και τις δύο πλευρές για να μην θίξουν εκείνους της τουρκικής πλευράς. Και εκείνοι της τουρκικής πλευράς κάνουν το ίδιο πράγμα για να ικανοποιήσουν την απέναντι πλευρά. Όμως, η κατάσταση είναι εκεί. Η τουρκική πλευρά έφυγε από το τραπέζι. Τόσο δύσκολο είναι για τις δυνάμεις μας που υποστηρίζουν τη λύση και την ειρήνη να το πουν αυτό; Αλήθεια, τι περιμένουν; Να αποδεχτεί η ελληνοκυπριακή πλευρά τον όρο του ίσου κυρίαρχου κράτους; Μήπως το να είναι κάποιος οπαδός της λύσης και της ειρήνης σημαίνει να μην λέει καθόλου τις αλήθειες;
