Ακούσαμε πολλά αυτά τα τελευταία 24ωρα: «Σάρωσε η Αννίτα», «Μια γυναίκα αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος» και άλλα πολλά. Και δεν είναι λάθος. Έτσι έχουν τα πράγματα. Μόνο που μόνες τους αυτές οι θέσεις και προσεγγίσεις, μάλλον υποτιμητικές είναι για μια γυναίκα. Η οποία σπάζει έμφυλα στερεότυπα, καταργεί διακρίσεις και ανοίγει δρόμους και για τις επόμενες. Κι αυτή είναι η ουσία και αυτήν την ουσία πρέπει να δούμε και να αναλύσουμε.
Κι ας μην ξεχνάμε από πού και πώς ξεκίνησε η Αννίτα Δημητρίου. Πόσο αμφισβητήθηκε ως υποψήφια βουλευτής του Δημοκρατικού Συναγερμού το 2016. Που ενώ κέρδισε τη θέση στο ψηφοδέλτιο του κόμματός της στη Λάρνακα, αφαιρέθηκε από αυτό για να μπει ένας άνδρας υποψήφιος. Ο Γιαννάκης Γιαννάκη. Και στις καθολικές αντιδράσεις, ο Πρόδρομος Προδρόμου απάντησε τότε με το αμίμητο: «Δεν έχουμε καλλιστεία»…
Το παράδειγμα της Αννίτας πρέπει να προβληματίσει όλη την κοινωνία. Και άνδρες και γυναίκες. Γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με «χαριστικές προσεγγίσεις» ή προσεγγίσεις του τύπου «ας βάλουμε και μια γυναίκα να κοσμεί το ψηφοδέλτιό μας». Η Αννίτα Δημητρίου άξιζε να βρίσκεται στο ψηφοδέλτιο της παράταξης της; Άξιζε να βρίσκεται επικεφαλής του κοινοβουλίου; Και σήμερα πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος της Κύπρου; Άξιζε. Κι αφού άξιζε, αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο.
Πόσες φορές άραγε δεν άκουσε και η Αννίτα Δημητρίου την προτροπή «μα ίντα γυρεύκεις κόρη μου μεσ’ τους αδρώπους;». Ή «έλα κορούα μου ποδά με 'μας», όπως τα άκουσαν και άλλες υποψήφιες σε κομματικά ψηφοδέλτια.
Όταν θα σταματήσει να είναι είδηση το γεγονός πως μία γυναίκα έγινε πρόεδρος της Βουλής, μία γυναίκα αρχηγός κόμματος ή υπουργός ή επικεφαλής αξιωματούχος ανδροκρατούμενων πόστων, τότε ναι, οι γυναίκες θα μπορούν να λένε πως καταργήθηκαν τα στερεότυπα, τερματίστηκαν οι διακρίσεις και έπαψαν να υφίστανται οι λογής-λογής καχυποψίες.
Όταν δεν θα αποτελεί είδηση η επιτυχία της τάδε γυναίκας στο τάδε πόστο, αλλά θα κρίνεται η επιτυχία της με τα κριτήρια της αξιοσύνης, τότε ναι, θα λέμε πως ζούμε σε μια ευνομούμενη πολιτεία, που για τα αυταπόδεικτα δεν χρειάζεται να παλεύεις συνεχώς.
Και φυσικά, η καταξίωση της γυναίκας δεν έχει να κάνει μόνο με την ανάληψη σημαντικών και καίριων πόστων. Και μια γυναίκα που αποφασίζει να μεγαλώσει μόνη το παιδί της, μία γυναίκα που σπάει τις αλυσίδες της καταπίεσης σε ένα καταδικασμένο στη βία και τον εξευτελισμό γάμο, είναι επίσης άξια συγχαρητηρίων και αξίζει του σεβασμού, της εκτίμησης και της καθολικής αναγνώρισης. Όχι γιατί απλά είναι γυναίκα, αλλά γιατί είναι άξιος άνθρωπος, άξια μάνα…
