Θα ζούσα ξανά απ’ την αρχή

Ενόσω προχωρά η ηλικία, υπερισχύουν οι απογοητεύσεις και όχι τα όνειρα σε εκείνους που μειώνεται ο χρόνος τους σε αυτόν τον κόσμο. Καίνε πιο πολύ εκείνα που ήθελαν να κάνουν και δεν μπόρεσαν, παρά οι μεταμέλειές τους. Κάθονται ένα βράδυ απέναντι στο παράθυρο. Κοιτάνε έξω με άδειο βλέμμα. Παίζει ένα παλιό τραγούδι. Θυμούνται την πρώτη μέρα που πήγαν σχολείο. Περνούν από τη θύμησή τους οι παλιοί τους συμμαθητές. Διερωτώνται αν ζουν ακόμα. «Ο πατέρας μου πέθανε πριν προλάβει να φτάσει στη δική μου ηλικία, έζησα πιο πολύ από τον πατέρα μου», σκέφτονται. Προσεύχονται λέγοντας να πέθαινα χωρίς να μείνω ποτέ κατάκοιτος. Ξαφνικά χαϊδεύουν το κεφάλι του εγγονιού τους που έρχεται τρέχοντας. Ξαφνικά τους φωνάζουν από μέσα «το φαγητό είναι έτοιμο». Τους ρωτούν «πήρες τα χάπια σου;». Τελειώνει το ένα παλιό τραγούδι και αρχίζει το άλλο.

«Πώς αγάπησα εκείνη τη γυναίκα την τυραννική

Μου χαράμισε τη ζωή

Μην ρωτάτε, δεν θα σας πω ποτέ το όνομά της

Μου χαράμισε τη ζωή».

Του έχουν απομείνει δύο χρόνοι πλέον. Το παρελθόν. Και το παρόν. Μέλλον δεν υπάρχει. Γιατί γιορτάζουν τα γενέθλιά τους οι ηλικιωμένοι άνθρωποι. Τι υπάρχει σε αυτά για να χαρεί, να γιορτάσει κάποιος; Μήπως είναι κάτι το οποίο γιορτάζεται η συνεχής μείωση του χρόνου; Βρίσκεται στην κάθοδο πλέον, όχι στην άνοδο. Περνά γρήγορα στην κάθοδο ο χρόνος, ο οποίος κάπως δεν περνά στην άνοδο. Και εκείνος δεν καταλαβαίνει τώρα γιατί όταν ήταν δέκα χρονών έβλεπε πολύ ηλικιωμένους τους θείους του που ήταν σαράντα χρονών. Δεν θυμάται πότε ήταν η τελευταία φορά που είδε από την αρχή μέχρι το τέλος μια ταινία χωρίς να κοιμηθεί. Ξαφνικά του λένε «πέθανε ο Μάρλον Μπράντο». «Ποιος ήταν αυτός», ρωτά. Όταν βρει ευκαιρία τους περιγράφει την παλιά πόλη στην οποία έζησαν. «Στη θέση εκείνων των κτηρίων υπήρχαν σινεμά κάποτε», τους λέει, «κάποια βράδια ήταν δωρεάν για τις κυρίες». «Τι σημαίνει δωρεάν», ρωτούν τα παιδιά. «Χωρίς λεφτά παιδί μου», τους λέει.

Μήπως υπάρχει κάποιος που δεν αντιλαμβάνεται ότι η ζωή του είναι ένα μυθιστόρημα; Κάθε ζωή είναι ένα μυθιστόρημα. Όμως, να που έμειναν μόνο μερικά αποσπάσματα στο μυαλό του. Ένα χαστούκι που έφαγε από τον δάσκαλο. Η πρώτη του αγαπημένη στο σχολείο. Η πρώτη ημέρα που σηκώθηκε μετά από μια εγχείρηση που νόμιζαν ότι θα πέθαινε. Κάποτε κάνει έναν απολογισμό. Είναι περισσότερα ή λιγότερα τα πράγματα που έγιναν όπως ήθελε από εκείνα που έγιναν όπως δεν ήθελε; Πόσο πραγματοποιήθηκαν τα όνειρά του; Ήθελε να ζωγραφίζει όπως ο Πικάσο. Δεν μπόρεσε. Ήθελε να παίζει πιάνο. Δεν κατάφερε να μάθει. Ήθελε να γίνει ένας γιατρός που έκανε νέες ανακαλύψεις στην ιατρική. Δεν τα κατάφερε. Ήθελε να περάσει πετώντας με αυτοκίνητο ανάμεσα από τα δύο πόδια του Πύργου του Άιφελ για να αποδείξει στην αγαπημένη του ότι την αγαπά. Δεν μπόρεσε να το κάνει. Ήθελε να γράψει το μυθιστόρημα της ζωής του. Δεν μπόρεσε να το γράψει. Πόσα πρόσωπα υπήρξαν στην ερωτική του ζωή; Ακόμα και αυτό δεν το θυμάται τώρα. Μόνο μερικές σκηνές έμειναν και από αυτά.

Τι είναι ελπίδα, τι είναι μέλλον για έναν Κύπριο που ολοένα και λιγοστεύει ο χρόνος του; Λες λύση. «Εγώ δεν θα μπορέσω να τη δω», λέει. Το βλέμμα του χάνεται. Το βλέμμα του γλιστράει σε ένα στενό σοκάκι της Λευκωσίας. Μια συκιά που τα κλαδιά της κρέμονται στον δρόμο από τον κήπο ενός σπιτιού. Σαν να είναι μια νοσταλγία οι μέρες που είχαμε ποδήλατο, ατμό, λάμπες φανού. Παίζει ένα παλιό τραγούδι:

«Στα τέλια του τηλέγραφου

Κάθονται πουλιά;

Έτσι καίγονται όλοι

για εκείνην που αγαπούν γιαβρούμ;»

Είσαι Κύπριος. Τα άλμπουμ σου είναι γεμάτα με φωτογραφίες από τη στρατιωτική σου θητεία. Στο χέρι σου όπλο. Οδοφράγματα. Σακούλες με άμμο και βαρέλια. Και αν έχεις αιχμαλωτιστεί. Και αν έχεις τραυματιστεί. Αν σε πήραν μακριά από την πατρίδα σου και σε οδήγησαν σε άλλα μέρη. Μήπως ξεχνιούνται αυτά τα πράγματα; Πόσες πολλές ιστορίες έχεις να διηγηθείς. Σε ακούω μέχρι το πρωί. Η εποχή είναι πάντα φθινόπωρο πλέον.

Και σε ρωτούν «θα ήθελες να ζήσεις ξανά την ίδια ζωή;». Να φοιτήσεις στα ίδια σχολεία. Να ερωτευτείς το ίδιο άτομο. Αφαιρέστε εκείνες τις ματωμένες μέρες. Να ζήσω ξανά απ’ την αρχή!