Η εξουσία ως όχημα ή αυτοσκοπός;

 

 

Είναι η εξουσία στην πολιτική όχημα ή είναι αυτοσκοπός; Αποτελεί η αναρρίχηση σε αυτή αρχή μιας πορείας ή το τέρμα; Διότι, βλέποντας κανείς τις διεργασίες των κομμάτων και παρακολουθώντας τις επίσημες και ανεπίσημες τοποθετήσεις τους, η εντύπωση που διαμορφώνει είναι πως δεν είναι απλά αυτοσκοπός, αλλά και το τέρμα.

Από το βήμα του Πολιτικού Συνεδρίου του ΔΗΚΟ (αλλά και από κάθε βήμα που του δίνεται) ο Νικόλας Παπαδόπουλος διαμηνύει με κάθε ευκαιρία πως το ΔΗΚΟ θα είναι κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση το 2023 -για να φέρει την αλλαγή- αφήνοντας, παράλληλα, ανοικτό το ενδεχόμενο αυτό να γίνει και με τον ΔΗΣΥ, εφόσον δεν ευοδωθεί η προσπάθεια για συνεργασία με τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αναγνωρίζει πως θα πρέπει να υπάρξουν συμβιβασμοί σε θέσεις και την ίδια στιγμή δηλώνει πως θα πρέπει στο ΔΗΚΟ να πιστέψουν στις θέσεις τους. Το ίδιο επιχείρημα προτάσσεται συνεχώς και από φίλους αριστερούς, όποτε η συζήτηση πάει στις συνιστώσες που θα πρέπει να διέπουν πιθανή συνεργασία με το ΔΗΚΟ. Θα πρέπει, λένε, το κόμμα να κάνει την υπέρβαση για να ανέλθει στην εξουσία, διότι με τον τρόπο αυτό θα εξυπηρετηθεί το ευρύτερο καλό. Πώς μπορεί, όμως, να αποτελεί υπέρβαση η επιλογή της πεπατημένης;

Είναι απόλυτα θεμιτό άτομα, οργανωμένα σύνολα ή πολιτικές δυνάμεις να επιδιώκουν να προωθήσουν θέσεις και πολιτικές που θεωρούν ως βέλτιστες για τη χώρα και την κοινωνία. Αυτό, άλλωστε, θα πρέπει να είναι η πολιτική: μια αντιπαράθεση ιδεών με στόχο την επικράτησή τους. Και προφανώς κάτι τέτοιο προϋποθέτει τη διεκδίκηση και ανάληψη από μέρους τους της εξουσίας. Το θέμα είναι να υπάρχουν πολιτικές ιδέες και θέσεις. Καθώς και η δυνατότητα αυτές να εφαρμοστούν. Η ανάληψη της εξουσίας να γίνεται, δηλαδή, στη βάση ενός πλαισίου αρχών, καθώς και της δυνατότητας πρακτικής μετουσίωσής τους. Σε αντίθετη περίπτωση η διεκδίκηση της εξουσίας αποτελεί μια αμοραλιστική προσέγγιση της πολιτικής. Διότι προφανώς δεν εξυπηρετεί σε τίποτε το ευρύτερο καλό να ανέλθει κάποιος στην εξουσία εφόσον δεν θα εφαρμόσει τις θέσεις και αντιλήψεις που θεωρεί βέλτιστες ή τουλάχιστον καλές, θα εφαρμόσει τις θέσεις και αντιλήψεις κάποιου άλλου ή - ακόμα χειρότερα- δεν θα εφαρμόσει καθόλου θέσεις επειδή δεν θα μπορεί.

Εδώ και μήνες βλέπουμε τα κόμματα της αντιπολίτευσης να επαναλαμβάνουν φορτικά την ανάγκη απαλλαγής με κάθε τρόπο από την υφιστάμενη διακυβέρνηση χωρίς, όμως, να δηλώνουν ποια είναι η εναλλακτική που προσφέρουν. Ποιες ιδέες και πολιτικές θα προωθήσουν εφόσον ανέλθουν στην εξουσία, κυρίως, όμως, με ποιον τρόπο θα τις υλοποιήσουν. Προτείνουν ακόμα και τώρα λύσεις οι οποίες είναι εντελώς αντίθετες μεταξύ τους, σχεδόν αλληλοαποκλειόμενες, και στη βάση αυτών θέλουν να συγκυβερνήσουν. Παρουσιάζοντας ενδεχόμενη συνεργασία τους ως υπέρβαση. Και με αυτό εννοούν το κοινό καλό.

Τι είναι, όμως, υπέρβαση τελικά; Ήταν υπέρβαση για το κοινό καλό η επιλογή Τάσσου Παπαδόπουλου από το ΑΚΕΛ (και η απομάκρυνση του Γλαύκου Κληρίδη) που οδήγησε ένα σχέδιο που θα επανένωνε την Κύπρο στην απαξίωση και άλλαξε για πάντα την αντίληψη του κόσμου για τη λύση; Κυρίως, ήταν μια ηθική πολιτική πρόταση; Θα ήταν υπέρβαση εκ νέου στήριξη στον Τάσσο Παπαδόπουλο στην οποία προσανατολιζόταν το ΑΚΕΛ -σύμφωνα με τον ίδιο τον Δημήτρη Χριστόφια- παρά τα όσα τους χώριζαν και τα όσα του καταλόγισαν στη συνέχεια στο Κυπριακό; Θα είναι υπέρβαση ενδεχόμενη στήριξη του ΑΚΕΛ στον Νικόλα Παπαδόπουλου; Ή σ’ ένα παράλληλο σύμπαν θα ήταν υπέρβαση η στήριξη ΔΗΚΟ στον Στέφανο Στεφάνου; Στη βάση ποιων ιδεών; Ποιων πολιτικών στόχων;

Η απάντηση βρίσκεται στην παραδοχή ότι ο κοινός υποψήφιος δεν θα μπορεί να έχει έντονη άποψη για κανένα θέμα. Αυτός, όμως, ο υποψήφιος εφόσον εκλεγεί θα βρεθεί στο τιμόνι της χώρας. Κάτω, μάλιστα, από ιδιαίτερα δύσκολες συγκυρίες. Θα κληθεί να διαχειριστεί ένα Κυπριακό που φαντάζει κλειστό με πολλές, όμως, ανοικτές πληγές. Με πιο έντονη αυτή των Βαρωσίων. Τι θα κάνει; Θα ακολουθήσει τη «νέα στρατηγική» που προτάσσει το ΔΗΚΟ ή θα υιοθετήσει τον πολιτικό ρεαλισμό του ΑΚΕΛ που θεωρεί τέχνασμα την πολιτική κυρώσεων; Στην οικονομία οι θέσεις του Νικόλα Παπαδόπουλου βρίσκονται όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτές της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Η μόνη φορά που το ΔΗΚΟ καταψήφισε προϋπολογισμό ήταν όταν (για λόγους εντυπωσιασμού) ζητούσε ως προϋπόθεση να δοθούν οι φάκελοι στον γενικό ελεγκτή. Το ΑΚΕΛ πάντοτε βρισκόταν απέναντι. Τι θα κάνει ο κοινός υποψήφιος; Τι θα κάνει στο μεταναστευτικό, όπου το ΔΗΚΟ και οι οπαδοί του (σύμφωνα με εσωτερικές μετρήσεις) ζητούν πιο κλειστά σύνορα, ενώ το ΑΚΕΛ κατηγορεί την κυβέρνηση για απάνθρωπη διαχείριση των προσφύγων; Ο επόμενος Πρόεδρος θα έχει επίσης να διαχειριστεί την εικόνα μιας χώρας που εμφανίζεται να βρίσκεται κομμάτι σχεδόν του κάθε σκανδάλου που προβληματίζει την ΕΕ, αλλά και μια γεωπολιτική κατάσταση που θα μας αναγκάσει να πάρουμε θέση. Θα σταθεί στο πλάι της Ρωσίας των αρχών μετατρέποντας την Κύπρο σε Ουγγαρία της Μεσογείου; Ή θα ταχθεί με τη Δύση του «Ιμπεριαλισμού»; Η επόμενη πενταετία δεν μπορεί να βγει με γενικόλογα συνθήματα. Χρειάζονται καθαρές θέσεις, ένα ξεκάθαρο όραμα.

Ο τόπος, όντως, χρειάζεται αλλαγή. Η αλλαγή, όμως, δεν θα επιτευχθεί ακολουθώντας για μία ακόμα φορά την πεπατημένη. Ούτε με απλή αλλαγή προσώπων στην εξουσία ώστε κάποιοι άλλοι να σφετεριστούν τα οφέλη της. Υπέρβαση δεν μπορεί να είναι ο πολιτικός αμοραλισμός. Υπέρβαση είναι το ακριβώς αντίθετο.

antopoly@cytanet.com.cy