Να γιατί δεν πρέπει να εκλεγεί ο Χριστοδουλίδης

Δεν ξέρω, πραγματικά, αν πρέπει να προσδοκά κανείς μεγάλες ανατροπές ή ιστορικά άλματα προς τα μπρος στην Κύπρο, κυρίως μέσω εκλογών. Αλλά, ως συνήθως, το διακύβευμα στον τόπο μας είναι η αποφυγή μιας εξέλιξης που θα φέρει ένα κοινωνικό πισωγύρισμα. Έτσι και σ’ αυτές τις εκλογές, είμαστε μπροστά στο σοβαρό ενδεχόμενο, αν εκλεγεί την Κυριακή ο Χριστοδουλίδης, να πάνε συνολικά τα πράγματα προς τα πίσω. Για μένα, τέσσερις είναι οι βασικοί λόγοι γι’ αυτό.

Όταν αναφερόμαστε στο κυπριακό ζήτημα, δεν πρέπει να περιοριζόμαστε μόνο στην προοπτική της λύσης. Ούτως ή άλλως, δυστυχώς, όπως ήρθαν τα πράγματα, η ομοσπονδιακή λύση φαντάζει από δύσκολη μέχρι αδύνατη. Αλλά είναι σημαντικό να διατηρηθεί ζωντανή η ελπίδα ενός μελλοντικού διακανονισμού, να προστατευτεί ή και να αναπτυχθεί, ακόμα, η δικοινοτική επαφή, να συγκρατηθεί ο εθνικισμός. Με τυχόν εκλογή του Χριστοδουλίδη, δεν θα αποτελματωθεί μόνο η διαπραγματευτική διαδικασία, αλλά θα πληγεί η επαφή των δύο κοινοτήτων και θα ενισχυθεί περαιτέρω ο εθνικισμός.

Παρά το γεγονός ότι η συμμαχία απορριπτικών, εθνικιστών, συντηρητικών και λαϊκιστών, που στηρίζει τον Χριστοδουλίδη, δεν παραπέμπει σ’ ένα κλασικό ακροδεξιό μέτωπο, εντούτοις, κουβαλά μέσα της ένα επικίνδυνο πολιτικό και ιδεολογικό μείγμα. Τα τοξικά στοιχεία του μείγματος αυτού, συνδυασμένα με τη δυναμική πιθανής νίκης, αναπόφευκτα θα διαχυθούν παντού, αγγίζοντας όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Έστω με όχι και τόση μεγάλη ένταση και εξαλλοσύνη, κάπως συγκαλυμμένα δηλαδή λόγω χώρου και χρόνου, η Ακροδεξιά ως σύνολο θέσεων, ιδεών και αντιλήψεων, θα είναι ουσιαστικά παρούσα στη νέα πολιτεία.

Τα κόμματα και οι «πολιτικές προσωπικότητες» που στηρίζουν τον Χριστοδουλίδη είναι δυνάμεις βγαλμένες από το διαπλεκόμενο κομματικό σύστημα, διαχρονικά εξοικειωμένες με τη διαφθορά, με μια αντίληψη που βλέπει την εξουσία ως πεδίο νομής και εκμετάλλευσης. Πλείστα επίσης άτομα με ποικίλες πολιτικές καταβολές συστρατεύονται με την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη, προσδοκώντας προσωπικά οφέλη μέσα από τη «σίγουρη» εκλογή του. Τον χαρακτήρα πάντως της διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη δεν θα τον δώσουν οι αγνοί ψηφοφόροι που για τον άλφα ή βήτα λόγο θα τον επιλέξουν, αλλά όλες αυτές οι ετερόκλητες ελίτ και οι καιροσκόποι που συνενώθηκαν μαζί τους.

Η ίδια η προσωπικότητα του Χριστοδουλίδη είναι ένας κρίσιμος παράγοντας που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη. Ήταν ένας κλασικός κυβερνητικός αξιωματούχος που αναρριχήθηκε γρήγορα χάρη κυρίως στη συστηματική δουλειά που έκανε για χρόνια ώστε να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του να ανέβει ψηλά. Η εύνοια που είχε από τον Αναστασιάδη, του έδωσε τη δυνατότητα να ενισχύσει το πολιτικό του προφίλ. Δεν υπολείπεται φυσικά τυπικών προσόντων, όπως αυτά της επικοινωνίας και της έκφρασης, υπολείπεται όμως βασικών στοιχείων, τα οποία απαραίτητα πρέπει να κατέχει ένα πρόσωπο που θέλει να κυβερνήσει: την πολιτική συγκρότηση, τη βαθιά σκέψη, τη δοκιμασία σε δύσκολο πολιτικό περιβάλλον, την καλλιέργεια. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι αδυναμίες του αυτές τον οδήγησαν, κατά τη μακρά προεκλογική περίοδο, στη χρήση πονηρών και ύπουλων πρακτικών τόσο για να βελτιώσει τη δική του δημόσια εικόνα, όσο και για να πλήξει την εικόνα ανθυποψηφίων του.

Η υποψηφιότητα του Χριστοδουλίδη, έστω και αν ευαγγελίζεται το νέο, έρχεται από το παρελθόν. Ελπίζω αυτή τη φορά η ελληνοκυπριακή κοινωνία να δείξει σωστά αντανακλαστικά.