Θύρα θανάτου - Θύρα Ζωής

Του Νίκου Κληρίδη

Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να πεθάνει και ο θάνατος δεν είναι ποτέ το τέλος αλλά μια ανανέωση ζωής.

«Το ανθρώπινο σώμα που δημιουργείται είναι φθαρτό αλλά εξερχόμενο της θύρας του θανάτου ανεβαίνει στους ουρανούς άφθαρτο. Γεννιέται στην καταισχύνη και υψώνεται στην δόξα. Γεννιέται στην αδυναμία και υψώνεται στην δύναμη. Γεννιέται σαν φυσικό σώμα και υψώνεται σαν πνευματικό σώμα. Αν υπάρχει ένα φυσικό σώμα τότε υπάρχει και ένα πνευματικό». Προς Κορινθίους επιστολή Παύλου.

Η ζωή ποτέ δεν τελειώνει είναι μια συνεχής ροή που καταλήγει στον ατέλειωτο Ωκεανό της αιώνιας Σοφίας. Ο θάνατος είναι μια πνοή ανανέωσης και όπως ο σπόρος φυτεύεται στο χώμα και αποσυντίθεται για να βλαστήσειένα υπέροχο λουλούδι, έτσι και το φθαρτό ανθρώπινο σώμα θα αναγεννηθεί σαν άφθαρτο πνευματικό σώμα αφήνοντας τον εφήμερο κόσμο της πλάνης και της ματαιοδοξίας και κερδίζοντας τον κόσμο της αλήθειας και της αθανασίας.

Οι πνευματικοί πατέρες διδάσκουν ότι ο θάνατος είναι ο μεγάλος καταλύτης. Οτιδήποτε είναι ψεύτικο και εφήμερο καταργείται και αποβάλλεται και παραμένει ο άνθρωπος ενδεδυμένος με το ένδυμα της αλήθειας και της αιωνιότητας.

Η γνώση του μυστηρίου του θανάτου είναι το κλειδί για την υπέρβαση της ανθρώπινης ζωής και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κατέχει τα μυστικά της ζωής αν δεν κατέχει τα μυστικά του θανάτου.

Οι άνθρωποι άγονται και φέρονται στον κόσμο τηςματαιοδοξίας και υποφέρουν γιατί αγνοούν τον πραγματικό σκοπό της επίγειας ζωής που είναι η ευκαιρία της εμπειρίας και της πνευματικής μάθησης και της προετοιμασίας της ψυχής για την υπέρβαση στον κόσμο της αλήθειας.

Αυτός όμως που αγνοεί τον θάνατο αγνοεί την Ζωή αφού Ζωή και θάνατος είναι οι δύο φτερούγες που φυτρώνουν στους ώμους κάθε ανθρώπου από την στιγμή της γέννησης του. Για να μπορέσει να πετάξει ο άνθρωπος και να φτερουγίσει στην αιωνιότητα χρειάζεται, (όπως λένε οι πνευματικοί πατέρες της ορθοδοξίας), να έχει «αδιάλειπτη μνήμη θανάτου». Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ζει στην συνεχή κατάθλιψη περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή τον θάνατο, αλλά αντίθετα θα πρέπει να ζει με πάθος και πίστη κάθε στιγμή της ζωής του σαν να είναι η τελευταία. Θα πρέπει να ζει το αιώνιο παρόν στην επίγεια ζωή στηλιτεύοντας την ψυχή του για να έχει την συνειδητότητα της συνέχειας εξερχόμενος της θύρας του θανάτου.

Γι’ αυτό χρειάζεται συνεχής εγρήγορση και αφύπνιση από τον λήθαργο της ματαιοδοξίας και αποδέσμευση από τα δεσμά του εγωκεντρισμού της μισαλλοδοξίας και της συνεχούς ανάγκης για αυτοδικαίωση.

Η συνειδητότητα του αιώνιου παρόντος είναι μια υπαρξιακή κατάσταση που όποιος την γευτεί και βιώσει κατά την διάρκεια της επίγειας ζωής μπορεί να δρασκελίσει το κατώφλι του θανάτου ανέπαφος από το πέπλο της αιώνιας λήθης.

Η ιστορία της κάμπιας που μεταμορφώνεται σε πεταλούδα (ψυχή) μας διδάσκει την εξέλιξη από την περιορισμένη ζωή ενός σκουληκιού που ζει συνεχώς, τρέφεται και εξαρτάται αποκλειστικά από ένα φύλλο, στην ελευθερία της πεταλούδας που πετά και χαίρεται όλες τις ομορφιές της φύσης χωρίς περιορισμούς.

Κι όμως η κάμπια δεν γνωρίζει ούτε έχει συνείδηση της πραγματικής της φύσης και του τελικού προορισμού της.

Το αντίστοιχο της ιστορίας της κάμπιας στο ανθρώπινο επίπεδο είναι ο ενσαρκωμένος άνθρωπος ο οποίος βιώνει την επίγεια ζωή χωρίς να έχει συνείδηση της αλήθειας της ύπαρξης του: και Αλήθεια σημαίνει ακριβώς την «απουσία λήθης» αφού εννοιολογικά η λέξη προέρχεται από το στερητικό «α» και την λέξη «λήθη» = απώλεια της συνειδητότητας.

Η αποκατάσταση της συνειδητότητας είναι η αλήθεια που επιτρέπει στον ενσαρκωμένο «άνθρωπο» να αναγεννηθεί στο πνεύμα και να επανενωθεί με τον «Άνθρωπο».

O αληθινός νόμος της ζωής μας δεν έχει σχέση με τον θάνατο αφού η ζωή είναι κύκλος που ανανεώνεται συνεχώς, και ο επίγειος θάνατος δεν είναι εξάλειψη αλλά μια θεική προαγωγή.

Όλα τα ζωντανά δημιουργήματα ανανεώνονται διαρκώς, συμπληρώνουν ένα κύκλο, και ανανεώνονται. Μετά τον χειμώνα έρχεται πάντα η άνοιξη, τα φύλλα που πέφτουν και σαπίζουν ξαναγεννιούνται και τα λουλούδια ξαναφυτρώνουν. Αυτό είναι το μήνυμα της Ανάστασηςπου αποτελεί το κορύφωμα και την δικαίωση όλης της ζωής και της διδασκαλίας του Χριστού. Αυτό είναι το μήνυμα της Ελπίδας που θα πρέπει να το δεχθούμε και να το βιώσουμε για να υπερβούμε τα δεσμά του θανάτου και να φθάσουμε στην Ελευθερία της ύπαρξης μας.