Πάσχουμε

Λίγο πριν το τέλος αυτής της χρονιάς, ακόμα και να μην το θέλουμε, όλα το τελευταίο διάστημα περιστρέφονται γύρω από τις προεκλογικές, είτε αυτές ήταν οι Αρχιεπισκοπικές είτε οι Προεδρικές που είναι έναν μήνα και κάτι μακριά. Παρατηρώντας, λοιπόν, τις αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και συζητήσεις που κάνω με κόσμο είτε εντός κοινωνικών δικτύων είτε εκτός έχω αντιληφθεί ότι οι ελλείψεις μας είναι σοβαρές στον τρόπο που αξιολογούμε υποψηφίους. Κάποτε θεωρούσα ότι το κριτήριο είναι η τσέπη μας και το αν αυτός που θα εκλεγεί θα μας βοηθήσει να βρισκόμαστε πιο κοντά στην εξουσία. Αυτό εξακολουθώ να το πιστεύω αλλά όχι τόσο για τον απλό κόσμο, όσο για τους δελφίνους και για όσους έχουν ανεβεί σε συγκεκριμένο άρμα και δεν έχουν ουσιαστική δικαιολογία ούτε και επιχειρηματολογία για την επιλογή τους αυτή. Όλοι καταλαβαίνουμε από την πορεία όλων αυτών ότι είναι τυχοδιώκτες, τρέχουν την εξουσία από πίσω και αναζητούν ρόλο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παπαδόπουλος μάς μιλούσε εδώ και έναν χρόνο υποστηρίζοντας ότι θα είναι συγκυβέρνηση. Επομένως, μετά από 10 χρόνια μακριά από τον θώκο διψάει για θέσεις, διψάει για δύναμη γιατί βλέπει το κόμμα του και μετά τη δύναμη που πήρε η ΔΗΠΑ να συρρικνώνεται. Δεν είναι τυχαίο που ο Σιζόπουλος, δεν ξέρω ποιος έμεινε να τον συμπαθεί ειλικρινά στην ΕΔΕΚ, χρειάζεται διακαώς να νιώσει ότι είναι συγκυβέρνηση και να μου το θυμηθείτε ότι αυτός περιμένει στη γωνία να δώσει μια κλοτσιά στο ΓεΣΥ και να διαλύσει ό,τι σπουδαίο χτίστηκε και που τόσος κόσμος κατάφερε να λαμβάνει ποιοτική φροντίδα χωρίς να πρέπει να κάνει δάνειο. Αυτό λοιπόν, το τόσο σπουδαίο αγαθό, κρατήστε σημειώσεις γιατί ο Σιζόπουλος και η παρέα του στην περίπτωση εκλογής Χριστοδουλίδη θα διαλύσουν το ΓεΣΥ και μην ακούτε δικαιολογίες ότι απλώς θέλει να βελτιώσει το ΓεΣΥ. Ένας γιατρός που δεν καταδέχτηκε να εξετάζει ασθενείς εντός του ΓεΣΥ πώς μπορεί να έχει αγνές προθέσεις για το ΓεΣΥ; Ώς πριν από λίγο καιρό έκανε πόλεμο να συνταγογραφούν φάρμακα γιατροί που είναι εκτός ΓεΣΥ, χωρίς να έχει αντιληφθεί τι σημαίνει μονοασφαλιστικό πρόγραμμα.

Ήθελα λοιπόν να γράψω ξεκινώντας αυτό το άρθρο, ότι εμείς, ο απλός κόσμος, πάσχουμε από δύο τινά. Το ένα είναι ότι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε ποιος κάνει για Πρόεδρος της χώρας δεν είναι με βάση αυτά που πραγματικά παρουσιάζει ο υποψήφιος μέσα από τα debates ή άλλες συζητήσεις κ.λπ. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι τον εκλαμβάνουν όπως οι ίδιοι τον έχουν στο μυαλό τους χωρίς να μπορούν να δουν τι πραγματικά κάνει, έκανε, ή να αναλύσουν την ουσία όσων λέει. Επομένως, βάζουμε σε αυτόν τον υποψήφιο χαρακτηριστικά που δεν έχει και μετά από λίγο καιρό όταν εκλεγεί πέφτουμε από τα σύννεφα! Το δεύτερο πρόβλημα που εντοπίζω και που φαίνεται ότι θα μας στοιχίζει για πολλά ακόμα χρόνια είναι η αδιαφορία. Δεν γνωρίζουμε, δεν ασχολούμαστε, δεν μας νοιάζει. Παρακολουθούμε στην τηλεόραση σειρές στο νέτφλιξ, τον Λούη, τον Μικέλ, πρωινάδικα ή άλλες ανάλαφρες εκπομπές και μπορεί να λαμβάνουμε πληροφορίες που μας είναι εντελώς αχρείαστες, για να μην γράψω άχρηστες, αλλά δεν δείχνουμε κανένα ενδιαφέρον να δούμε ή να ακούσουμε με κριτική διάθεση τι έχουν να πουν οι υποψήφιοι. Δεν τους γνωρίζουμε, πάμε με το «τρεντ» και το τι επικρατεί χωρίς καν να ξέρουμε γιατί αυτός ο υποψήφιος είναι καλός ή όχι. Απλώς ακούμε, είναι καλός, θα τον ψηφίσω, και άμα ρωτήσεις «σε τι είναι καλός;», η απάντηση είναι, «έν' καλός έτσι ακούω».

Πάσχουμε λοιπόν σε αυτά τα δύο θέματα: στο να ενδιαφερθούμε να μάθουμε και να μπορούμε να δικαιολογήσουμε με σοβαρά επιχειρήματα γιατί αυτόν και όχι τον άλλο, αλλά και στο να αφεθούμε να δούμε πραγματικά ποιος είναι αυτός ο υποψήφιος, χωρίς να του βάζουμε χαρακτηριστικά που δεν έχει επειδή αυτό μας βοηθά να έχουμε μια κάποια δικαιολογία για την επιλογή μας.

Σ' έναν μήνα και κάτι το μέλλον της χώρας μας διακυβεύεται, υπάρχει ακόμη αρκετό περιθώριο χρόνου να πάψουμε να πάσχουμε και να δούμε κατάματα αλήθειες, να σκαλίσουμε με κριτική διάθεση ποιος μπορεί πραγματικά να ηγηθεί της χώρας και ποιος πρέπει να μείνει μακριά από οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.