Η ελπίδα ενός άλλου κόσμου

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κοινή συνείδηση, σε όσους δεν παρακολουθούν τα δημόσια πράγματα σαν ποδοσφαιρικό αγώνα, ότι ο τόπος βρίσκεται στο επίκεντρο δεινής κοινωνικής κρίσης, που κινδυνεύει να διαλύσει τον συνεκτικό του ιστό. Και φυσικά, αυτή η διαπίστωση έκανε πολλούς να πονούν για το κατάντημα ενός λαού, που αναμφίβολα θα ήταν άξιος καλύτερης τύχης αν παραδειγματιζόταν από άλλο ήθος και άλλη αυστηρή συνέπεια της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας του. Όσο όμως ο χρόνος προχωρεί και η κρίση εντείνεται, τόσο η ψύχραιμη παρατήρηση αναγκάζει τον κάθε αντικειμενικό πολίτη σε πιο οδυνηρές διαπιστώσεις. Δεν διερχόμαστε απλώς κρίση, όσο πολύπλευρη και έντονη κι αν αυτή χαρακτηρίζεται. Βρισκόμαστε στο επίκεντρο καθολικής σήψης και αποσύνθεσης.

Πώς αλλιώς να χαρακτηρισθεί η όλη κατάσταση όταν ο ανώτατος άρχων του τόπου λέει πέντε αλήθειες και εκατόν πενήντα ψέματα την ημέρας; Όταν κυκλοφορούν τρία βιβλία από έναν καταξιωμένο ερευνητή στα οποία καταγράφονται δραστηριότητες που θα της ζήλευαν οι νονοί της Μαφίας, και όμως οι πλείστοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και πνευματικοί άνθρωποι σιωπούν; Όταν ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, ο Θεός αναπαύσει την ψυχή του, βγαίνει και δημόσια και δηλώνει, απευθυνόμενος προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, «να σταματήσουμε όλοι να κλέβουμε»; Και όταν ένας υποψήφιος Πρόεδρος επιδίδεται σε λογοκλοπή και βάζει ανθρώπους του να συκοφαντούν αυτούς που τον επικρίνουν με ψεύτικους λογαριασμούς στο Facebook; Πού οφείλεται, άραγε, αυτή η συνεχής κατάπτωση, που δεν δείχνει ακόμη να έχει φθάσει στο έσχατο βάθος της κατρακύλας της; Ασφαλώς πολλές αιτίες θα μπορούσε κανείς να κατονομάσει. Όμως, η κεντρικότερη δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η μετεξέλιξη της δημόσιας εξουσίας σε αυτοσκοπό. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες γεννιέται μέσα μου, με αφορμή τη γέννηση του Ιησού, η ελπίδα ότι το φως του αστέρα της Βηθλεέμ θα φωτίσει τις καρδιές αυτών που αποτελούν την πολιτική και πνευματική ηγεσία του τόπου και θα έρθουν καλύτερες μέρες. Για να προσγειωθώ ανώμαλα λίγες μέρες αργότερα από κάποια καινούργια αθλιότητα. Και τότε τα βάζω με τον εαυτό μου που στα 77 μου χρόνια συνεχίζω να συμπεριφέρομαι σαν μικρό παιδί που περιμένει από τον Άη Βασίλη να του φέρει το τρενάκι του…Και να μονολογώ ότι αγνοώ τα πασιφανή, ότι δηλαδή στην πολιτική και γενικά στη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων δεν γίνονται θαύματα. Και πως είναι πρόδηλο ότι όταν η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός, και μάλιστα σκοπός που αξιώνει να ικανοποιηθεί με όλα τα (θεμιτά και αθέμιτα) μέσα, ακόμη και με οποιοδήποτε τίμημα, τότε όλα επιτρέπονται. Και αφού όλα επιτρέπονται, δεν υπάρχει αθλιότητα που να μπορεί να αποκλειστεί. Είναι γνωστός ο μύθος της Κίρκης που με το μαγικό ραβδί της μεταμόρφωνε τους απλοϊκούς ανθρώπους σε κυλιόμενους στο βόρβορο χοίρους. Η σύγχρονη Κίρκη, με το μαγικό ραβδί της εξουσίας, ως αυτοσκοπού, επιβιώνει με το να κινούνται στους ίδιους σκοτεινούς υπονόμους του υποκόσμου και πολλοί πολιτικοί και πνευματικοί άρχοντες. Και είναι βέβαια αλήθεια ότι οι θεσμοί και οι κανόνες τους ακόμη αντέχουν κάπως. Και θα αντέχουν ίσως όσο δεν θα έχουν πάψει να υπάρχουν άνθρωποι με όρθιο ανάστημα. Με ιεραποστολική φλόγα για το λειτούργημα που κλήθηκαν να υπηρετούν. Άνθρωποι που δεν νιώθουν την εξουσία ως αυτοσκοπό. Που δεν αλώθηκαν από τη ροπή της θήρας των αξιωμάτων. Που συνεχίζουν να πιστεύουν πως ένα κρίνο μπορεί να βλαστήσει στην έρημο. Και ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος για να μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να γίνουμε θεοί. Τέτοια φωτεινά παραδείγματα υπάρχουν και στον χώρο της πολιτικής, της δικαιοσύνης, της Εκκλησίας και των επιχειρήσεων. Μπορεί να είναι λίγα, αλλά αρκετά για να κρατήσουν το κερί της ελπίδας αναμμένο. Θα πρέπει βεβαίως και εμείς οι πολίτες να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους. Και να πάψουμε να ανεχόμαστε, και κυρίως να μην αντιγράφουμε όλους εκείνους που με τον βίο και την πολιτεία τους έχουν κάνει το ψέμα τρόπο ζωής και την απάτη νόμιμο επιτήδευμα. Τούτες είναι μέρες περισυλλογής και προβληματισμού. Αν προβληματιστούμε σοβαρά και θέσουμε σαν στόχο να επιλέγουμε αυτούς που θα μας κυβερνούν, χωρίς προκαταλήψεις και κατόπιν προσεκτικής αξιολόγησης των δεδομένων, ίσως τότε από αυτόν τον βαλτότοπο να ξεπεταχτεί και να ανθίσει η ελπίδα ενός άλλου κόσμου. Αν όχι αντάξιου της κληρονομιάς που του άφησαν λαμπροί πρόγονοι, τουλάχιστον αποδεκτού και σεβαστού μέσα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή οικογένεια. Καλές Γιορτές. Μαζί ξανά από χρόνου.