Όλα κυλάνε ομαλά πια στο κυπριακό δημόσιο σχολείο. Πότε-πότε κανένα rapid test, πότε-πότε κανένα κρούσμα, κατά τ’ άλλα η εποχή του κορωνοϊού ανήκει στο παρελθόν.

Μα στην εντολή του δασκάλου, να, π.χ. στην Α' λυκείου: Παιδιά να γράψουμε… κανένας δεν αντιδρά, κανένας δεν ανοίγει τετράδιο, κοιτάνε όλοι με βλέμμα απλανές ή χαζεύουν τον διπλανό, ή κάτι άλλο. «Παιδιά ανοίξτε τετράδια», χαζεύουν… και στην επιτακτική φωνή πια του δασκάλου, που κουράστηκε να επαναλαμβάνει τα ίδια, οι φωνές των μαθητών ακούγονται ξανά: Μα πάλι θα γράψουμε κύριε… Φυσικά τους φαίνεται βαρύ, τους φαίνεται παράταιρο. Δύο χρόνια είναι αυτά. Δύο χρόνια πίσω από τις κάμερες στην εποχή του κορωνοϊού…

Και τι κάνατε ρε παιδιά δύο χρόνια στο σπίτι;.. Κοιτάνε. Ώστε μας κάνατε mute; Κλειστές κάμερες (το επιβάλλουν βλέπετε τα προσωπικά δεδομένα), έτοιμα στην οθόνη τα παιδιά, καλημέρα κύριε ή χεράκι στο chat και mute μέχρι τέλους. Απαντήσεις στις εργασίες από copy paste ο ένας με τον άλλο. Κι αν άνοιγε καμιά φορά κανένα ηχείο σου ερχότανε και το καζανάκι υπόκωφα από πέρα, ή η φωνή της μάνας από μακριά: θα φας κόφλεξ Γιαννάκη; Μέχρι και η Άρτεμις έκανε mute στο μάθημα… και στο αγαπημένο της βέβαια, της Ιστορίας, το παραδέχθηκε χαμογελώντας προχθές στο μάθημα… εκεί ανάμεσα στον Περικλή και τη Δηλιακή συμμαχία…

Mute λοιπόν στον υπολογιστή και PlayStation ολημερίς. Ενίοτε παρέα στο ίδιο σπίτι, και ας είχαμε καραντίνα. Καμιά φορά όταν σπανίως άνοιγαν τα ηχεία άκουγες φωνές στα δικά σου ηχεία στον υπολογιστή και ήσουν σίγουρος ότι έρχονταν από το ίδιο σπίτι, φίλοι, γειτονόπουλα, τα πρώτα συναισθήματα, σιγά μην κάτσουν τα παιδιά μόνα στα δωμάτιά τους να περιμένουν... Μα τι να κάνεις; Καραντίνα βλέπεις, λαομός, κόσμος φοβισμένος, απειλές, περιορισμοί, με τα μαθήματα θα ασχολούμεθα τώρα; Ήταν και οι κλειστές οθόνες και τα mute ένα καλό βόλεμα. Κι ας μιλούσες στον βρόντο για μισή ώρα. Τουλάχιστον κανένας δεν σε διέκοπτε, κανένας δεν ενοχλούσε. Ήσουν καλυμμένος απέναντι στο σύστημα, στα προσωπικά δεδομένα, την ύλη, τους δείκτες και τα υπόλοιπα, όλα τα σημαντικά που δεν έχουν νόημα.

Μα τώρα τα παιδιά δεν ξέρουν να γράψουν, δεν ξέρουν να εκφραστούν στο χαρτί. Αυτοί που ήρθανε τώρα στο λύκειο. Δυσκολεύονται να ξεκινήσουν μια πρόταση, να βρουν τα απαραίτητα ρήματα, να συνθέσουν τις φράσεις, δυσκολεύονται να ξεκινήσουν μια απάντηση με το υποκείμενο της ερώτησης. Αλλά και τι χρειάζεται… τώρα μιλάς στο κινητό και στα γράφει, στα διορθώνει. Και μετά φτιάχνεις και ένα ΤικΤοκ. Έτσι για τον χαβαλέ. Με την ιστορία θα ασχολούμεθα τώρα; Όλα οκ. Χαλαρά και light. Δεν βαριέσαι; Προσεχώς εξετάσεις τετραμήνων. Θα δούμε πώς θα πάει…