ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ βγάζουν Χριστοδουλίδη

Βρισκόμαστε μόνο τρεις μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές με το Κυπριακό σε πλήρες τέλμα, να διολισθαίνει συνεχώς προς τα πίσω και, τόσο ο πολιτικός κόσμος όσο και ο λαός εφησυχάζουμε, ως αυτή η κατάσταση να μας ικανοποιεί και θα μείνει αναλλοίωτη. Ο καθένας έχει βολευτεί και απολαμβάνει την άνετη προσωρινότητά του. Δυστυχώς εκείνοι που όφειλαν να κτυπήσουν καμπανάκι και να μας αφυπνίσουν για τα επερχόμενα δεινά, έχουν άλλες προτεραιότητες. Η προεκλογική περίοδος προσφέρεται για διατύπωση θέσεων, σχεδιασμούς και προγράμματα που κατατίθενται ενώπιον του λαού για να πάρει τις αποφάσεις του. Αυτό προϋποθέτει συγκεκριμένες προτάσεις και τολμηρές θέσεις οι οποίες θα σπάσουν τα αδιέξοδα. Αντί τούτων, οι πολιτικοί μας εξαντλούνται σε χιλιοειπωμένες γενικόλογες διακηρύξεις και ανούσια συνθήματα, τους διακρίνει ένας άκρατος βερμπαλισμός, αλλά χωρίς να αγγίζουν την ουσία. Τα debates δεν διαφωτίζουν τον κόσμο, αφού πρόκειται για μονολόγους των υποψηφίων χωρίς να απαντούν τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, οι οποίοι δεν επανέρχονται για δεύτερη ή και τρίτη φορά στο ίδιο θέμα για να απαντηθεί μια ερώτηση. Σε αυτό τον τομέα πρωταγωνιστής είναι το φαβορί των εκλογών, χωρίς όμως να εκτίθεται από τους δημοσιογράφους.

Οι έγνοιες των κομμάτων και γενικά του πολιτικού κόσμου είναι άλλες. Το πρώτιστο γι’ αυτούς είναι το κόμμα και η εξουσία και όχι η επανένωση της πατρίδας μας. Ενώ οι απόψεις των δύο μεγάλων κομμάτων πάνω στο εθνικό μας θέμα συμπίπτουν, εντούτοις ο κομματικός «πατριωτισμός» και οι ιδεοληψίες δεν τους αφήνουν να προχωρήσουν σε συνεργασία. Σε αυτό ευθύνονται οι ηγεσίες τους γιατί φοβούνται μήπως χάσουν τα αξιώματα. Ενώ υπάρχουν άνθρωποι σκεπτόμενοι και νουνεχείς και στα δύο κόμματα, τελικά επικρατούν οι σκληροπυρηνικοί και από τις δύο πλευρές και χάθηκε η ευκαιρία να κατεβούν στις εκλογές με κοινό υποψήφιο. Τώρα οι αναλύσεις των Συναγερμικών εστιάζουν στον φόβο τους να μη διασπαστεί το κόμμα, στο πώς θα περιοριστούν οι διαρροές προς τον Ν. Χριστοδουλίδη, για τις ευθύνες που αποδίδουν στον Ν. Αναστασιάδη για την κατάσταση που δημιουργήθηκε και όχι στο πώς θα σωθεί η Κύπρος. Στην αντίπερα όχθη, στο ΑΚΕΛ, ο κύριος στόχος είναι να πείσουν τους οπαδούς τους για τον εκλεκτό του κόμματος και να δικαιολογήσουν γιατί δεν τα βρόντηξε στο Κραν Μοντανά αφού διαφωνούσε με τη στάση του Ν.Αν. να εγκαταλείψει τις συνομιλίες. Έτσι, ο πρωταρχικός στόχος του κόμματος της Αριστεράς είναι να συγκρατήσει κατά το δυνατό τα ποσοστά του, στόχο που θέτει πάνω απ’ όλα, και από αυτή τη λύση του Κυπριακού.

Και τελικά ο πολύς κόσμος στρέφεται προς τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Κόμματα με ακραίες θέσεις και συγκρουόμενες πολιτικές έχουν συνασπιστεί υπό τον Ν.Χρ. σχηματίζοντας έναν ετερόκλητο συνονθύλευμα δυνάμεων. Η ερμηνεία αυτού του αλλόκοτου φαινομένου δεν είναι δύσκολη. Όλα είχαν ανέκαθεν ροπή προς την εξουσία παραβιάζοντας τις «αρχές» τους. Με το να ψηφίσουν το φαβορί των εκλογών κρύβουν την πραγματική εκλογική τους δύναμη που τρέμουν να αποκαλύψουν. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για κόμματα απορριπτικά. Αυτά ισχύουν όσον αφορά τις ηγεσίες τους. Τι γίνεται όμως με τους απλούς ψηφοφόρους που θα ψηφίσουν τον Ν.Χρ.; Μήπως πείστηκαν με τις κρυστάλλινες θέσεις του ότι θα οδηγήσει την Κύπρο στην επανένωση; Μήπως η προηγούμενη πολιτεία του αποτελεί εχέγγυο ότι πιστεύει στη λύση και θα αγωνιστεί γι’ αυτήν; Όχι, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Πέραν κάποιων ψηφοφόρων που ενδιαφέρονται πραγματικά για την Κύπρο, οι υπόλοιποι αδιαφορούν για τη λύση και κάνουν συμφεροντολογικές επιλογές. Δεν τους ενδιαφέρει ποσώς ότι δεν απαντά στις κατηγορίες, ότι δεν παίρνει θέση στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, αποφεύγει να τοποθετηθεί με σαφήνεια, ότι είναι λογοκλέπτης, ότι δαπανά τα χρήματα του Δημοσίου για δικό του όφελος, ότι με ψεύτικους λογαριασμούς στο fb συκοφαντεί τους αντιπάλους του και για όσα άλλα εξευτελιστικά για έναν πολιτικό που θέλει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αν δεν υπήρχε το στοιχείο του συμφέροντος για όλους όσοι θα τον ψηφίσουν, θα έλεγα ότι ζούμε το θέατρο του παραλόγου.