Στοχοποιώντας την ΟΥΝΦΙΚΥΠ και τα ΗΕ, είναι σαν να πυροβολούμε τα πόδια μας

Αφορμή έψαχναν οι γνωστοί «φωστήρες» και «σωτήρες» του τόπου, να αρχίσουν να τα βάζουν και πάλι με τους εδώ εκπροσώπους της ΟΥΝΦΙΚΥΠ και των Ηνωμένων Εθνών, και να τους ρετσινιάζουν, ως «υπηρέτες» των τουρκικών συμφερόντων.

Και νόμισαν ότι τη βρήκαν στους μη εύστοχους χειρισμούς από πλευράς ΟΥΝΦΙΚΥΠ στο θέμα των τουρκικών έργων στο γήπεδο της Τσετίνκαγια, εντός της νεκρής ζώνης στη Λευκωσία.

Και λέω μη εύστοχους γιατί όντως η ΟΥΝΦΙΚΥΠ έδειξε αδράνεια στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά και το κυριότερο, άφησε λανθασμένα εκτός οποιασδήποτε ενημέρωσης και διαβούλευσης την Κυπριακή Δημοκρατία.

Άλλο όμως είναι να επικρίνει και να καταγγέλλει κάποιος την αστοχία αυτή της ΟΥΝΦΙΚΥΠ και άλλο να δαιμονοποιεί και τη δύναμη, και τα Ηνωμένα Έθνη και τον εδώ εκπρόσωπό τους, παρουσιάζοντάς τον ούτε λίγο ούτε πολύ ως πράκτορα και όργανο της τουρκικής πλευράς και να ζητά την κεφαλή του επί πίνακι ή την κήρυξή του σε persona non grata.

Η ΟΥΝΦΙΚΥΠ βρίσκεται στην Κύπρο από τον Μάρτιο του 1964, εδώ δηλαδή και 58 ολόκληρα χρόνια και αν σήμερα επικρατεί στον τόπο ειρήνη, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη δική της συμβολή και προσπάθειες. Χωρίς την παρουσία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ και χωρίς αυτήν να επιτηρεί τη νεκρή ζώνη, κανείς δεν ξέρει πώς θα ήταν σήμερα η Κύπρος και μέχρι πού θα φτάνανε τα τουρκικά στρατεύματα.

Γιατί μπορεί μεν η ΟΥΝΦΙΚΥΠ να μην έχει από στρατιωτικής άποψης αποτρεπτική ικανότητα και αποστολή, μπορεί με την πάροδο των χρόνων και την αριθμητική συρρίκνωσή της, εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων του ΟΗΕ, να παρατηρούνται κενά και αδυναμίες στην επιτέλεση του έργου της, όμως δεν παύει να είναι ο εδώ εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών, και παρά τους επεκτατικούς σχεδιασμούς της η Τουρκία, αποφεύγει να συγκρουστεί μαζί της για να μην έρθει σε ανοιχτή σύγκρουση με τον διεθνή οργανισμό και να εκτεθεί στη διεθνή κοινότητα.

Ό,τι δεν κάνουν όμως οι Τούρκοι, το κάνουμε εμείς με τη μεγαλύτερη ευκαιρία.

Στις σχεδόν πέντε δεκαετίες από τον καιρό της εισβολής, η ΟΥΝΦΙΚΥΠ και οι εδώ αντιπρόσωποι ή κατά καιρούς απεσταλμένοι των Ηνωμένων Εθνών, είναι μονίμως στο στόχαστρο κάποιων υπερπατριωτών και πρωτοπαλίκαρων της… φακής.

Έχουμε φτάσει στο θλιβερό και ελεεινό, επίπεδο να μην έχει μείνει ούτε ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών, ούτε απεσταλμένος του, ούτε εδώ αντιπρόσωπός του, που να μην τον έχουν λοιδορήσει, να μην τον έχουν συκοφαντήσει και να μην τον έχουν αναγορεύσει σε εχθρό της Κύπρου και των «δικαίων» μας. Και αυτό γιατί τους ενοχλεί η εκ καθηκόντως ουδετερότητα που ως διπλωμάτες οφείλουν να τηρούν, αλλά και η άρνησή τους να μετατραπούν σε κριτές και επικριτές της μίας ή της άλλης πλευράς.

Η ΟΥΝΦΙΚΥΠ και οι κατά καιρούς εδώ εκπρόσωποί της δεν είναι εδώ για να λύσουν το Κυπριακό ή να αποδώσουν ευθύνες στη μία ή την άλλη πλευρά, αλλά για να επιτηρούν την εφαρμογή της εκεχειρίας και να διευκολύνουν τις προσπάθειες αποκατάστασης επικοινωνίας και ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των κοινοτήτων.

Όσο όμως εχθρευόμαστε την ΟΥΝΦΙΚΥΠ και τα στελέχη της, όσο τα διαβάλλουμε, τόσο υποσκάπτουμε το έργο και την αποστολή της και πολύ φοβάμαι ότι με τέτοια μυαλά, δεν είναι μακριά η ώρα που και οι διάφορες χώρες θα αρνηθούν να στελεχώνουν την εδώ ειρηνευτική δύναμη, αλλά και ο διεθνής οργανισμός θα την αποσύρει, αφήνοντάς μας στα… κρύα του λουτρού.

Και αυτό ας το συνειδητοποιήσουν επιτέλους και οι διάφοροι ανευθυνοϋπεύθυνοι πολιτικάντηδες αλλά και η ίδια η κυβέρνηση, που τον τελευταίο καιρό φλερτάρει όλο και περισσότερο με τέτοιες προσεγγίσεις και τους συναγωνίζεται σε ανευθυνότητα.