Τα τραγούδια μας ακόμα δεν τέλειωσαν, Λένα

 

Μια μέρα, θα καθίσουμε κάτω από έναν τοίχο που πέφτει ο γύψος του, σε μια ταράτσα, σε μιαν ψάθινη καρέκλα, σε μιαν άμμο, σε ένα βράχο, κάτω από ένα δέντρο, θα αποκοιμηθούμε και θα φύγουμε λέγοντας «ζήσαμε πολύ ή μήπως δεν ζήσαμε καθόλου;». Θα περάσετε και θα φύγετε με αναμνήσεις από τα βάθη της καρδιάς μας, όπου ουδέποτε υπάρχει χώρος για κακά. Σταθείτε, μην τυχόν και φύγετε. Μείνετε μαζί μας. Ωραιότεροι άνθρωποι αυτού του νησιού. Δεν μπορούμε εύκολα να συνηθίσουμε αυτή την απουσία. Τα τραπέζια που καθόσασταν. Τα μαξιλάρια στα οποία ακουμπούσατε το κεφάλι σας. Η γραμμή σας στα συλλαλητήρια ειρήνης. Δεν μπορεί να μείνουν κενά. Έλα Λένα, έλα. Μας χρειάζεται λίγο φως. Λίγη μυρωδιά γιασεμιού. Τώρα είναι η ώρα των τραγουδιών. Να σμίξουν το ένα με το άλλο με τη χορωδία, όπως οι σφυρίχτρες του τρένου. Δεν γίνονται χωρίς εσένα τα τραγούδια που θα τραγουδάμε την ωραιότερη μέρα, εκείνη τη θαυμάσια μέρα που ονειρευόμαστε εδώ και χρόνια. Νοστάλγησα και τον Αχνιώτη. Δεν γίνεται και χωρίς αυτόν. Ταπεινός όπως πάντα, αξιοπρεπής. Και σοφός και ψύχραιμος. Αν εμφανιστεί τυχαία μπροστά μου στη νεκρή ζώνη, αν του πω καλημέρα, αν εκείνος πει «πώς πάεις», αν εγώ μιλώ τουρκικά και εκείνος μιλά ελληνικά, δεν χρειάζεται μετάφραση. Καταλαβαινόμαστε. Εμείς οι μελαγχολικοί, όμως ενθουσιώδεις και κουρασμένοι από τα όνειρα άνθρωποι αυτού του μικρού νησιού. Ένα κουβάρι άνθρωποι που λένε εγώ εδώ γεννήθηκα, εδώ θα πεθάνω, δέχομαι και όλους τους μπελάδες αυτού του τόπου, που μπήχτηκαν μαχαίρια στην ψυχή τους με μεταναστεύσεις και αιματηρούς θανάτους, που τα φέρουν αυτά στη μνήμη τους μια ζωή. Τώρα εισπνέουμε μέσα μας τη μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή και κοιτάζουμε με αφηρημένο βλέμμα άλλη μια θλιμμένη μέρα που τελειώνει. Έλα μάστορα Τζαχίτ, έλα. Έλα πάλι έτσι, με ανοικτά όλα τα κουμπιά του πουκαμίσου σου, με μακριά τη στάχτη του τσιγάρου σου. Ρώτησέ με ακόμα μια φορά, «δεν ήρθε και για μένα αγωγή, ρε γιε μου;». Έλα να σε συστήσω με τον Λεωνίδα, αν δεν γνωρίστηκες μαζί του ακόμα. Και εσύ είσαι παλιό ντουφέκι. Και εκείνος είναι παλιό ντουφέκι. Και εσύ είσαι φίλος του εργάτη και εκείνος. Όμως, το όνομά σας συναντιέται στις μαύρες λίστες της υπόγειας δράσης. Και ο ψυχίατρος Μικελλίδης ρωτάει τον αγαπητό μου φίλο Ζιγιά: «Πώς πάεις Ζιγιά;». Και ο Ζιγιά του λέει «καλά». Έλα Τζιους Παγιάτα, έλα. Πάλι μας καλεί στο σπίτι του ο Σπύρος Χατζηγρηγορίου. Ακόμα δεν τέλειωσαν τα πράγματα που θα συζητήσουμε στην ευρύχωρη μεγάλη του βεράντα, ανάμεσα στις μυρωδιές του κήπου. Ακόμα δεν μπορέσαμε να κτίσουμε τη νέα Κύπρο, όμως θα την κτίσουμε. Κοίτα, ο αγαπητός Σπύρος ακόμα ζητά ένα μέρος για τάφο στο κοιμητήριο στο οποίο μεγάλωσαν αγριόχορτα με αγκάθια και χάθηκαν ανάμεσα στα αγριόχορτα οι σπασμένες ταφόπετρές του. Δεν του δίνουν Τζιους, δεν του δίνουν. Από πότε δεν πραγματοποιείται καμία ευχή μας σε αυτόν τον κόσμο; Κάναμε όνειρα στη Μόσχα με τον Μίκη και τον Αντρέα. Εκείνοι που ήταν πιο δολοφόνοι και από τους δολοφόνους σκότωσαν τα όνειρά μας. Πόσο κακή υπόθεση είναι, αγαπητέ Παγιάτα, να μαθαίνεις πολύ αργά ότι οι φίλοι σου έφυγαν για την αιωνιότητα. Αν γνώριζες τον Τζεμάλ Μπεκτάς, αν γνώριζες τον Γιαλτσίν Οκούτ, αν γνώριζες τον Αϊντίν Καλφάογλου και τον Μεχμέτ Σεφίκ, είμαι βέβαιος ότι θα τους αγαπούσες πολύ. Οι καλοί άνθρωποι αυτής της χώρας. Αν ήταν σύννεφο θα άδειαζαν σε αυτό το χώμα σαν μια βροχή ειρήνης.

Σταθείτε, μην τυχόν και φύγετε. Μείνετε μαζί μας. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε αυτές τις απουσίες. Μην μας αφήνετε με αυτά τα πλήθη που μας κάνουν να νιώθουμε τη μοναξιά μας. Να καθίσουμε κάτω από τον τοίχο που πέφτει ο γύψος του. Σε μια βεράντα, σε μιαν ψάθινη καρέκλα, σε μιαν άμμο, σε έναν βράχο. Να καθίσουμε κάτω από ένα δέντρο. Να πάμε πότε στο Όμοδος, πότε στην Καρπασία. Να μαζέψουμε φράουλες από τα περιβόλια μας. Με φράουλες στον Λιμνίτη. Πορτοκάλια από τη Λεύκα. Καρπούζια από την Ελιά. Να πιούμε κρασί στη Λεμεσό. Οπωσδήποτε θα υπάρξει ειρήνη εδώ, τη μέρα που δεν θα νιώθουμε καθόλου την ανάγκη να αναφερόμαστε στην ειρήνη. Θα υπάρξει και πραγματική ελευθερία, όταν δεν απομείνουν εκείνοι που την υπερασπίζονται. Αν υπάρξει κάποιο παράπονο, για τον θάνατο θα είναι. Όποια γλώσσα και αν μιλάμε, θα μας καταλαβαίνουν τα δέντρα. Θα μας καταλαβαίνουν τα βουνά. Θα μας καταλαβαίνουν οι θάλασσες, οι πεδιάδες.

Ελάτε φίλοι μου, ελάτε. Εσείς ζήσατε τη νοσταλγία για μιαν ελεύθερη πατρίδα. Από εδώ και μπρος, αυτή η πατρίδα θα ζει τη νοσταλγία για εσάς. Αν μυρίσει αγάπη, μόνο μαζί σας θα μυρίσει αυτό το χώμα.