«Θέσεις για τις οποίες θα έπρεπε να απαιτούνται ψυχομετρικά τεστ» της Μαρίας Θεριστή

 

Πριν από δέκα μέρες, όταν έλαβε χώρα το περιστατικό για το οποίο θα κάνω αναφορά, δεν μου είχε περάσει  από το μυαλό ν’ απασχολούσα τη στήλη.

Πολλές οι παράμετροι στα γεγονότα που θα παρατεθούν στο παρόν κείμενο: Το αν οφείλει ένα δημόσιο πρόσωπο να συμπεριφέρεται δημόσια με τρόπο που να μην προκαλεί το κοινό αίσθημα και το κατά πόσον επιβάλλεται να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Το δημόσιο πρόσωπο που απασχολεί σήμερα τη στήλη με τη συμπεριφορά του σε επεισόδιο που προκάλεσε, προέρχεται από τον χώρο του ποδοσφαίρου και κατέχει θέση διεθνούς διαιτητή.

Μεγάλη σημασία στην παρούσα έχει και το πώς αντέδρασαν απλοί άγνωστοι άνθρωποι που τον αναγνώρισαν, αποδοκίμασαν τη συμπεριφορά του και προθυμοποιήθηκαν να υπερασπίσουν –ακόμα και στο δικαστήριο- εμένα, που υπέστην την απρόκλητη και αναίτια  λεκτική και εξυβριστική επίθεση από τον ίδιο και τη σύζυγο και/ή συνοδό του.

Όπως άλλωστε πρώτοι οι αυτόπτες μάρτυρες ως ουδέτεροι και πιο ψύχραιμοι επεσήμαναν, υπάρχουν και οι κάμερες των ταμείων του μεγάλου σουπερμάρκετ στο οποίο εκτυλίχθηκε το συμβάν.

Πρόσεξα για πρώτη φορά τον εν λόγω κύριο διαιτητή (χωρίς να ξέρω στο σημείο εκείνο ποιος ήταν) όταν έψαχνα ταμείο για να πληρώσω τα ψώνια μου. Ξεπρόβαλε ακριβώς απέναντί μου, να κινείται με σβελτάδα με το καρότσι του γεμάτο και να μπαίνει με ταχύτητα σ’ ένα άδειο ταμείο. Δεν μπήκα στη σειρά πίσω του, επειδή άκουσα την ταμία να του λέει ότι είναι ταμείο για λίγες αγορές. Προχώρησα δυο-τρία ταμεία παρακάτω και εισήλθα με το καρότσι μου σε ένα ταμείο, όπου ο πελάτης που προηγείτο ήταν στο στάδιο σχεδόν της πληρωμής και άρχισα να τοποθετώ τα πράγματά μου, στον παντελώς άδειο πάγκο. Αφού είχα τοποθετήσει αρκετά πράγματα, ακούω μια κυρία μπροστά μου, η οποία φάνηκε να μην συνδέεται με τον πελάτη που πλήρωνε, αλλά ήταν εκεί κρατώντας δυο μόνο πράγματα, να φωνάζει δυνατά σε κάποιον: «Come!, come!» και να μην δίνει τα πράγματά της για πληρωμή στην ταμία που είχε ήδη τσεκάρει τον προηγηθέντα πελάτη. Επειδή οι κλήσεις «Come! come!» άρχισαν να γίνονται εντονότερες και να συνοδεύονται και από νοήματα, γύρισα και κοίταξα πού απευθυνόταν και τι περίμενε για να προχωρήσει πληρώνοντας.

Διαπίστωσα ότι απευθυνόταν στον τύπο που είχα συναντήσει προηγουμένως, ο οποίος είχε τώρα εισέλθει στο ταμείο για λίγα προϊόντα, ως ο επόμενος πελάτης μετά από εμένα, και που οπωσδήποτε δεν ήταν εκεί όταν εγώ μπήκα στο ταμείο και άρχισα να τοποθετώ πράγματα.

Τον είδα να της κάνει εμφαντικά νόημα, υποδεικνύοντάς της το αυτονόητο: ότι δεν μπορούσε να κάνει όπως του ζητούσε, δείχνοντάς με εμένα, που προηγούμουν.

Η προστακτική όμως προς τον ίδιο συνεχίστηκε, αφού η κυρία επέμενε να του φωνάζει: «come! come!», χωρίς αντίδραση από τον ίδιο.

Για να μπορούσε να κάνει αυτό που του ζητούσε, έπρεπε να μετακινήσω εγώ όλα τα πράγματά μου από τον πάγκο πίσω στο καρότσι και να απομακρυνθώ, ικανοποιώντας έτσι την απαίτηση της συνοδού του.

Η κυρία που φώναζε στον διαιτητή συνέχισε να κρατά την ταμία χωρίς εργασία και να μην της δίδει τα δυο πράγματα που κρατούσε για να πληρώσει -αφού με τα δυο αυτά είχε μπει στη σειρά- μη διασυνδεδεμένη με τον σβέλτο διαιτητή που έψαχνε αλλού ταμεία.

-«Its my turn!». «He is with me», απευθύνεται πλέον σε μένα με θυμωμένο ύφος.

Κάτι δεν θα κατάλαβε καλά, σκέφτηκα, και το είδα με πολλή επιείκεια το όλο πράγμα.

«Φυσικά είναι η σειρά σου», της απάντησα στα αγγλικά. «Είναι η σειρά σου, αλλά δεν είναι η σειρά του. Δεν πήρα κανενός τη σειρά» (Άλλωστε, δεν είχε πει κάτι τέτοιο όταν έφθασα εκεί στο ταμείο και εισήλθα όταν ήταν μόνη της μπροστά μου).

-«Όχι, είναι η δική μου σειρά και αυτός είναι μαζί μου», επέμενε πάντα στα αγγλικά, συνεχίζοντας να του κάνει νόημα να έρθει.

Η κυρία συνέχισε με επιτακτικό και επιθετικό τόνο προς εμένα, να μου επαναλαμβάνει αγγλιστί πως είναι η σειρά της, λέγοντάς μου να μετακινηθώ για να έρθει ο διαιτητής που είχε έρθει αργότερα από εμένα, αρχίζοντας να με ρωτά εκνευρισμένη: «What is the problem? What is the problem?».

Διερωτήθηκα στο μεταξύ αρκετά, πώς την εννοούσε άραγε αυτή τη διαταγή να μετακινηθώ.

«Είναι δίκαιο νομίζεις αυτό που μου ζητάς;», τη ρωτώ.

Απάντηση ουδεμία, μόνο επανάληψη, σε πιο δυνατό τόνο, της επιτακτικής διαταγής και της φράσης ότι είναι η σειρά της.

«Δεν νομίζω να είναι δίκαιο αυτό που ζητάς», της απαντώ και καταλήγω με την εξής φράση  σε ιδιαίτερα ήπιο τόνο: «Listen to your husband, he knows better the mentality in Cyprus».

Ακολούθως, αποφάσισε να αποχωρήσει και αφού πήρε ένα θριαμβευτικό ύφος, γεμάτο πρόσθετο θυμό και επιθετικότητα, με πλησίασε πολύ κοντά, λέγοντάς μου αρκετά μεγαλόφωνα και με αγριεμένο συνάμα ύφος, πριν αποχωρήσει για άλλο ταμείο:

«Υου are village mentality». «And you are racist».

«Σοβαρά τώρα;», αντέδρασα στα αγγλικά. «Δεν σου επιτρέπω να με αποκαλείς ρατσίστρια και να με εξυβρίζεις», απάντησα με δικαιολογημένο θυμό.

Πετάγεται και ο κύριος διαιτητής, που έως τότε δεν είχε ενεργή συμμετοχή, να με μαλώσει που υπερασπίστηκα εαυτόν και άρχισε κι εκείνος εξαγριωμένος από το πουθενά, να μου λέει διάφορα εις αγγλικήν, αισθανόμενος την ανάγκη να συνταχθεί με τη συνοδό του, στις κατηγορίες που εκτόξευε εναντίον μου για ρατσισμό (!) και village mentality.

Όταν επιτέλους πήρα πιο αυστηρό ύφος μέσα στην προκληθείσα λαίλαπα, για να πω στα ελληνικά «είναι απαράδεκτα αυτά τα πράγματα» και να τον ρωτήσω στα αγγλικά: «γιατί μου μιλάς εσύ;» και να του επαναλάβω εμφαντικά –όσο μπορούσα να ακουστώ μέσα από τις αγριοφωνάρες του πλέον- πως δεν ανέχομαι να μου μιλούν έτσι, μου ρίχνει ο κύριος διαιτητής ακόμα μια αγριοφωνάρα που την άκουσε όλο το σουπερμάρκετ. Ήταν η εξής φράση που επαναλήφθηκε δις: «Φκάλε ζιλικούρτιν!».

Συνέχισαν και οι δύο να αλαλάζουν. Η κυρία με τη σλαβική προφορά, σε κάποια φάση με ξαναπλησίασε, λέγοντάς μου διάφορα στα αγγλικά που δεν έβγαζαν πλέον νόημα από τη φόρτιση που μου προκλήθηκε από εκείνο το σημείο και μετά, κάνοντάς με να της πω: «Oh my God! What is this?».

Κατέληξα λέγοντας στον διαιτητή: «Μέχρι να βρεθεί κανένας να σας πάρει δικαστήριο, να πάρετε καμιά καταδίκη για εξύβριση και κανένα πρόστιμο να ησυχάσετε. Εγώ δεν θα σας πάρω, δεν έχω χρόνο».

Σιώπησε κάπως με την τελευταία φράση, ήρθε και η διεύθυνση του σουπερμάρκετ να δει τι έγινε και συνάχτηκε κάπως.

Σύντομα βιάστηκε να εξαφανιστεί και εξαφανίστηκε.

Κοντά μου βρέθηκε κόσμος για συμπαράσταση. Ένα νεαρό ζευγάρι με πλησίασε για να μου πει ότι ο επιτιθέμενος είναι διεθνής διαιτητής, ενημερώνοντάς με για το όνομά του (πού να ξέρω εγώ από ποδόσφαιρο), μου είπαν αν θέλεις να τον πάρεις δικαστήριο είμαστε μάρτυρες, μου ανέφεραν ότι είδαν και άκουσαν τα πάντα, εκφράζοντας την αποδοκιμασία τους.

Γι’ αυτό το νεαρό ζευγάρι έγραψα αυτό το κείμενο σήμερα. Για να τους ευχαριστήσω. Που μου έδωσαν δύναμη να πιστεύω ακόμα ότι ανάμεσα στην κατασυρροήν παραγωγή κακού, θα συνεχίσουν να ξεφυτρώνουν πού και πού τα ματσικόρυδα της Κύπρου.

Το έγραψα ακόμα και για σκοπούς επιφυλακής.

Ας σταματήσουμε κάποτε να μιλάμε για «οξύθυμους», για «κακές και ατυχείς στιγμές» κι ένα σωρό συναφή δικαιολογητικά για ανθρώπους που βρίσκονται σε πόστα.

Σε πόστα όπως του πιο πάνω συζύγου και σε πόστα που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο  και με αποτελέσματα προς τον άνθρωπο. Ειδικότερα όταν κάποιος κατέχει πόστο από το οποίο αναμένονται δίκαιες κρίσεις, που αφορούν το ευρύ κοινό.

Όλα τα περί οξυθυμίας, ατυχών στιγμών κ.λ.π. είναι απλώς αιτιάσεις.

Σε κάποια πόστα είναι επιβεβλημένα πλέον τα ψυχομετρικά τεστ.