Ας ξεκινήσουμε με κάτι βασικό. Το τι είναι ή τι δεν είναι αγάπη, δεν δέχεται αναλύσεις επί αναλύσεων. Δεν μεταφράζεται διαφορετικά στο μυαλό του καθενός. Γιατί η αγάπη είναι μία. Και σε κάνει να νιώθεις το ίδιο ακριβώς πράγμα. Να νιώθεις ο πιο δυνατός, ο πιο ατρόμητος άνθρωπος στον κόσμο. Δεν φοβάσαι, δεν κλαις, δεν νιώθεις την ανάσα σου κομμένη, ούτε ότι η καρδιά σου πάει να σπάσει από τρέμουλο και άγχος.
Τις τελευταίες μέρες, μέσα σε διάστημα μόλις λίγων ωρών, στην Ελλάδα έγιναν άλλες δύο δολοφονίες (13 σύνολο για το 2022) και όλες είχαν έναν κοινό παρονομαστή. Τα θύματα προσπάθησαν να φύγουν απ' τις σχέσεις/γάμους τους και δολοφονήθηκαν. Με συνοπτικές διαδικασίες. Άλλα τα πλάκωσαν στο ξύλο μέχρι θανάτου, άλλα τα έσφαξαν, άλλα τα στραγγάλισαν, και όλα αυτά υπό την καθοδήγηση μιας υποτιθέμενης, θολωμένης -όπως ισχυρίστηκαν οι δράστες- αγάπης.
Ο 60χρονος στο Ρέθυμνο πήγε και μαχαίρωσε θανάσιμα τη γυναίκα του επειδή του ζήτησε να χωρίσουν. Σοκαρισμένη, λέει, η τοπική κοινωνία διότι δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα, ήταν καλός και ήρεμος άνθρωπος, ένας σωστός οικογενειάρχης. Ένας οικογενειάρχης όμως που δεν άντεχε την ταπείνωση -όπως ανέφερε- του να τον παρατήσει η γυναίκα του. Ένας οικογενειάρχης που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το γεγονός ότι πλέον αυτό που θεωρούσε τόσο χρόνια κτήμα του, τον εγκατέλειπε. Μέσα στη «θολούρα» του, την σκότωσε. Και μετά, επίσης μέσα στη «θολούρα» του, είχε τη διαύγεια να ακολουθήσει κατά γράμμα τις οδηγίες που κάποιοι έξυπνοι τηλεοπτικοί έδιναν πριν δύο χρόνια στον Μπάμπη και στον κάθε Μπάμπη περί ομολογίας και παράδοσης.
Στη Ζάκυνθο, το ίδιο σκηνικό. Θόλωσε και τη σκότωσε επειδή η γυναίκα του τόλμησε να καταγγείλει στην Αστυνομία ενδοοικογενειακή βία και επειδή τόλμησε να ξεστομίσει ότι δεν αντέχει άλλο. Την πλάκωσε στο ξύλο, την κατακρεούργησε και μετά πήγε κανονικά στη δουλειά του. Mission completed.
Όταν θεριεύει η κτητική ματσίλα, το «ή με μένα ή με κανέναν», «ή θα με σέβεσαι ή θα σε σκοτώσω» γίνεται πράγματι πράξη. Δεν έχει να καμία με το φύλο. Με το αν λέγεται γυναικοκτονία ή δολοφονία. Με το αν το θύμα ήταν άντρας ή γυναίκα. Έχει να κάνει με τη λανθασμένη, αρρωστημένη εικόνα που έχουμε για το τι εστί αγάπη. Με αυτή την τρομακτική εξοικείωσή μας με τη βία, σωματική και ψυχολογική. Με αυτή την ακατανόητη επιμονή μας να πείθουμε τους εαυτούς μας ότι αυτή η παράνοια είναι όντως αγάπη και ότι κάτι δεν έχουμε μεταφράσει εμείς καλά στον εαυτό μας. Με αυτή την εμμονή μας να μένουμε με ανθρώπους που, αν και μια φωνή μέσα μας, μας φωνάζει δυνατά ότι κάτι δεν πάει καλά, επιμένουμε να πιστεύουμε ότι μας αγαπάνε.
Μέχρι να μάθουμε λοιπόν στα παιδιά μας να αναγνωρίζουν πώς πραγματικά μοιάζει η αγάπη, θα συνεχίζουμε να την μπερδεύουμε με τον πόνο και τη θλίψη.
Υ.Γ. Κάποτε κάποιος είχε πει «Μη μου μιλάς γι’ αγάπη σαν κλαίνε τα πουλιά»
