Τον θάψαμε μέσα στην καρδιά μας

Είμαστε μόνοι. Τώρα είμαστε λίγο πιο μόνοι. Άγγιξα το φέρετρό του. Τα χέρια του. Το πρόσωπό του. Τους ώμους του. Άγγιξα το φέρετρό του και ένιωσα ότι τώρα είμαστε λίγο πιο μόνοι. Εσύ πέθανες. Εγώ ζω ακόμα; Ούτε ότι εσύ πέθανες πιστεύω, ούτε ότι εγώ ζω. Και η γέννηση δεν είναι δίκαιη και ο θάνατος. Κάνει ζέστη. Πολλή ζέστη. Φυσάει ένα δροσερό αεράκι από τα βουνά που φτάνει στην αγκάλη μας όσο να το αγγίξουμε με τα χέρια μας.

Θυμάμαι εκείνο το αξιαγάπητο σκυλάκι που κουρνιάζει στην αγκαλιά σου και κοιμάται κάθε βράδυ στο κρεβάτι σου. Μέσα στην ψυχή μου υπάρχουν όλα όσα με θλίβουν και τίποτε άλλο. Έστω και αν μου ψιθυρίζει γλυκά πράγματα το κρύο νερό που τρέχει στον λαιμό μου, καθώς πίνω από ένα τάσι, αυτή η στιγμή περνάει πάνω αΟ μπελαλίδικος Ιούλης σε τράβηξε και εσένα και σε πήρε από κοντά μας.πό τις θλίψεις μόνο σαν άνεμος. Η καρδιά μου είναι σαν να πρόκειται να σκιρτήσει. Τι ομιλία να κάνω τώρα πάνω από το φέρετρό σου; Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να χάσουμε το μυαλό μας εδώ. Όμως, ακόμα δεν το χάσαμε. Έστω και αν υπάρχουν πολλοί «αγνώμονες» φίλοι που δεν ήρθαν να σε ξεπροβοδήσουν σε αυτό το τελευταίο ταξίδι, δεν χάσαμε απολύτως τίποτα από την πίστη μας. Δεν ξέρω πότε αυτό το νησί έγινε νησί των υποκριτών, των ανθρώπων με χίλια δυο πρόσωπα. Όμως, έμαθα και εγώ κάτι από αυτά που έζησα.

Πεθαίνει ένας πλούσιος και μένουν πίσω αυτά που έχει να παίρνει. Πεθαίνει ένας φτωχός και μένουν τα χρέη του. Πεθαίνει ένας συγγραφέας και μένουν οι υποθέσεις του. Πεθαίνεις εσύ και μένει πίσω μια νοσταλγία. Όταν αυτή η νοσταλγία φτάσει στην άνοιξη, θα πούμε «μακάρι να έβλεπε και εκείνη την ημέρα». Δεν ήρθαν για να σε αποχαιρετίσουν; Να μην έρθουν. Αυτοί είναι από εκείνους που παίζουν ζάρια ακόμα και πάνω στο φέρετρό μας. Η διεύθυνσή τους έχει φθαρεί στην τσέπη των παλιών μας σακακιών, τα οποία δεν έχουμε φορέσει εδώ και χρόνια.

Άλλωστε, τα υπόλοιπα τα σκίσαμε και τα πετάξαμε. Μας χρειάζονται άνθρωποι που πονούν πραγματικά γι’ αυτήν την πατρίδα και όχι βουλευτές που χοροπηδάνε όταν αυξηθούν οι μισθοί τους. Όταν έφυγες και εσύ, μέτρησα. Πόσοι μείναμε; Μας έλεγαν ότι «δεν είστε περισσότεροι από τα δάκτυλα του ενός χεριού». Όμως, κοίτα. Πόσοι πολλοί είμαστε σήμερα σε αυτό το θλιμμένο νεκροταφείο του χωριού. Πόσοι σε ξεπροβόδισαν ευχόμενοι «αναπαύσου στο φως». Η μνήμη σου ας είναι αιώνια. Έβαλαν πάνω στο κεφάλι σου μια ταφόπετρα. Έγραψαν το όνομά σου. Όχι! Ψέματα είναι πως είσαι εκεί. Σε θάψαμε στις καρδιές μας.

Με τις παιδικές σου αναμνήσεις από τη Μελάντρα. Με τις φωτογραφίες που έβγαλες στην Κόκκινη Πλατεία στη Μόσχα. Και με την παρουσία στην πρώτη γραμμή στις κινητοποιήσεις για δικαιώματα στη Λευκωσία. Κρατώντας στο χέρι μια μικρή σημαία της Κύπρου. Απέναντι από τους αστυνομικούς που θέλησαν να σου την πάρουν. Όρθιος. Και αξιοπρεπής. Κοίτα, όλοι είναι εδώ, λένε ψέματα όσοι μιλάνε για «τόσους που δεν ξεπερνούν τα δάκτυλα του ενός χεριού». Μυρίζει ψέμα στις πλατείες αυτής της χώρας και προδοσία στους τάφους της. Μέρος των ύπουλων θανάτων Κύπρος, να χαθεί το όνομά σου. Νησί που ακόμα δεν ωφελείς τους καλούς. Κοίτα, ήρθαν σε εσένα από τις τέσσερίς του γωνιές. Από την Πάφο, από τη Λεμεσό, από τη Λάρνακα. Και από το άλλο μισό αυτής της κακόμοιρης Λευκωσίας. Κάποιοι χαιρετιόντουσαν στα ελληνικά και κάποιοι στα ρωσικά. Ο Μενέλαος διαβάζει ένα ποίημα πάνω από το φέρετρό σου. Ένα ποίημα του Ναζίμ. Το διαβάζει στα ελληνικά, όμως καταλαβαίνουμε.

«Αν δεν καώ εγώ,

Αν δεν καείς εσύ,

Αν δεν καούμε εμείς,

Πώς θα βγούμε από το σκοτάδι στο φως».

Και εγώ του λέω:

Όσοι κάηκαν μάστορα Ναζίμ, κάηκαν. Όμως, ακόμα δεν βγήκαμε από το σκοτάδι στο φως. Πόσοι πρέπει να καούν ακόμα. Πόσες προδοτικές σφαίρες. Πόσες προδοτικές βόμβες. Η δική σου είναι μια διάγνωση που δεν θα μπορέσει να καταλάβει κανένας γιατρός, κανένας καρδιολόγος. Ο θρόμβος στην καρδιά σου ήταν αίμα που έρεε για την πατρίδα σου, για την οποία μαράζωνες και την οποία αγαπούσες από καρδιάς.

Σε θάψαμε στην καρδιά μας, στην αγκαλιά των βουνών. Ε, εσύ άντρα, με τη μεγάλη καρδιά. Ο μπελαλίδικος Ιούλης σε τράβηξε και εσένα και σε πήρε από κοντά μας. Καταλαβαινόμαστε χωρίς να μιλάμε στο νεκροταφείο. Πάνω από το φέρετρό σου. Ο ιμάμης είπε «οι γυναίκες να περάσουν πίσω και οι άντρες μπροστά». «Τότε εγώ φεύγω», είπα. Και έφυγα από τη σειρά. Συγχώρησέ με. Σίγουρα και εσύ έτσι θα έκανες πάνω από το δικό μου φέρετρο. Δεν σου λέω γεια. Διότι θα είσαι μαζί μας πάντα και από εδώ και μπρος.