Ένα χρυσό δόντι στο φέρετρο

 

Ουσιαστικά τα Ηνωμένα Έθνη συμπεριφέρονται διπλοπρόσωπα. Πρέπει να καταδικάσουν την τουρκική πλευρά επειδή εμποδίζει εμφανώς τις διαπραγματεύσεις. Όμως, δεν την καταδικάζουν. Συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται και οι δύο πλευρές στην ίδια θέση. Μήπως δεν ξέρουν γιατί οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο οι διαπραγματεύσεις και ποιος τις τίναξε στον αέρα στο τραπέζι των συζητήσεων; Τότε; Μήπως περιμένουν και εκείνα να αποδεχτεί τους τουρκικούς όρους η ελληνοκυπριακή πλευρά και να αναγνωρίσει το πειρατικό κράτος στον βορρά ως «ίσο και κυρίαρχο» κράτος; Κοντολογίς, τόσο τα Ηνωμένα Έθνη όσο και η ΕΕ δεν στριμώχνουν την Τουρκία σε διαπραγματεύσεις. Φαίνεται ότι αυτό βολεύει και τα ίδια. Ούτως ή άλλως, έχουν στρέψει τα βλέμματά τους στη Ρωσία τώρα. Δεν βλέπουν τίποτε άλλο. Δεν δυσκολεύουν καθόλου και τον Έρντογαν. Δεν τους ενοχλεί καθόλου μια διαιρεμένη Κύπρος. Ενόσω επιμένει στους όρους της η τουρκική πλευρά δεν γίνεται απολύτως καμία διαπραγμάτευση εδώ. Δεν συζητά ακόμα και για μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Όπως καταλαβαίνετε, αν δεν κουνηθούμε εμείς και δεν κάνουμε τίποτα, αυτό το στάτους κβο θα συνεχίσει έτσι για χρόνια ακόμα. Έπρεπε να κάνουμε μόνοι μας τη δουλειά, αλλά το μυαλό μας δεν είναι στο κεφάλι μας. Μέχρι σήμερα πάντα περιμέναμε τις ξένες δυνάμεις να κάνουν κάτι για εμάς. Έτσι πέρασαν τα χρόνια. Και εκείνο που έκαναν αυτοί δεν ήταν τίποτε άλλο από το να ετοιμάζουν νέες παγίδες για εμάς. Έτσι ήταν, για παράδειγμα, τότε με το σχέδιο Ανάν που πλησιάσαμε πιο πολύ από ποτέ στη λύση. Ήταν μια παγίδα για την Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτή η δημοκρατία θα διαλυόταν μέσα σε 24 ώρες μετά την αποδοχή του σχεδίου και θα περνούσε στην ιστορία. Η δε Τουρκία δεν θα εκπλήρωνε καν τις δεσμεύσεις της οι οποίες υπήρχαν στο σχέδιο και θα μέναμε έτσι. Θα χάναμε και τη δημοκρατία που έχουμε. Αυτό το σχέδιο ήταν μια παγίδα για τους Κύπριους και ένα «χαρτί αθωότητας» για την Τουρκία.

Γιατί τα γράφω αυτά τώρα; Τα έγραψα χίλιες φορές. Το Κυπριακό δεν φέρνει όφελος στις εφημερίδες πλέον. Ελάτε να σας μιλήσω για ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον γεγονός στον κόσμο. Για τον Πατρίς Λουμούμπα. Για το χρυσό δόντι του Λουμούμπα. Τελικά, λέει, έμεινε μόνο ένα χρυσό δόντι από τον Λουμούμπα, ο οποίος δολοφονήθηκε στο Κονγκό πριν 61 χρόνια και μετά τη δολοφονία του κάηκε με οξύ. Και εγώ πρόσφατα το έμαθα. Η οικογένεια του Λουμούμπα το έμαθε πριν έξι χρόνια, λέει. Δηλαδή και εκείνοι δεν είχαν ιδέα. Τελικά, έκλεψε αυτό το χρυσό δόντι ο Γκέραρντ Σοέτε, ένας από τους Βέλγους στρατιώτες που βρίσκονταν εκεί όταν καιγόταν με οξύ ο Λουμούμπα. Και το πήρε στη χώρα του. Και όταν πέθανε το άφησε στην κόρη του Γκοτελιέβε ως κληρονομιά. Όταν η Γκοτελιέβε αναφέρθηκε σε αυτό το δόντι κατά την 55^η επέτειο του θανάτου του Λουμούμπα, η οικογένεια κινητοποιήθηκε αμέσως. Οι κόρες του Λουμούμπα ξεκίνησαν νομικό αγώνα. Αυτός ο νομικός αγώνας διήρκεσε έξι χρόνια. Προσπάθησαν πολύ για να πάρουν πίσω το δόντι του πατέρα τους. Η βελγική Αστυνομία επιλήφθηκε του γεγονότος στο τέλος και πήρε το δόντι. Η κόρη του Λουμούμπα, Τζουλιάνα, έγραψε επιστολή στον βασιλιά Φίλιππο του Βελγίου, ζητώντας το δόντι. Στο τέλος, το δόντι επιστράφηκε στην οικογένεια Λουμούμπα.

Είναι ένα γεγονός που πρώτη φορά συνέβη στην ιστορία. Το δόντι τοποθετήθηκε σε ένα φέρετρο. Σε ένα συμβολικό φέρετρο. Και εστάλη στη χώρα του. Το δόντι έτυχε επίσημης υποδοχής.

Το όνομα Λουμούμπα μου θυμίζει πολλά. Αυτό το όνομα είχε δοθεί σε ένα από τα δύο πανεπιστήμια που υπήρχαν στη Μόσχα. Το Πανεπιστήμιο Λουμούμπα. Ήταν ένα μεγάλο πανεπιστήμιο στο οποίο σπούδαζαν φοιτητές από όλα τα έθνη. Εγώ ήμουν στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Μόσχας. Κάποτε πήγαινα και στο Λουμούμπα. Εκεί σπούδαζε ένας αγαπητός μου φίλος τον οποίο χάσαμε πριν από χρόνια. Σπούδαζε ιατρική. Όλοι θαυμάζαμε τον Πατρίς Λουμούμπα. Ήταν και αυτός ήρωας για εμάς, όπως ο Νέλσον Μαντέλα. Ο ηγέτης του αγώνα εθνικής ανεξαρτησίας κατά των Βέλγων αποικιοκρατών. Αυτός ο αγώνας ταυτίστηκε με την ανεξαρτησία του Κονγκό το 1960. Ο Λουμούμπα ήταν ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος Πρωθυπουργός στη χώρα του. Όμως, αυτό δεν διήρκεσε για πολύ. Απήχθη και δολοφονήθηκε το 1961 με τη στήριξη Βέλγων μισθοφόρων. Όταν το χρυσό δόντι τοποθετείτο σε ένα φέρετρο, ο Βέλγος γενικός εισαγγελέας Φρεντερίκ είπε το εξής απευθυνόμενος στα μέλη της οικογένειας: «Σας ευχαριστώ γι’ αυτά τα νομικά βήματα που κάνατε, δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε σήμερα χωρίς αυτά. Εξασφάλισε τη δυνατότητα να προχωρήσει η δικαιοσύνη της χώρας μας».

Ιδού, υπάρχει και δικαιοσύνη στον κόσμο που απονέμεται μετά από πολλά χρόνια. Εμείς δεν το είδαμε ποτέ αυτό στη δική μας πατρίδα. Δεν αποδόθηκε καθόλου η δικαιοσύνη που περιμένουμε να απονεμηθεί εδώ και χρόνια.