Πώς βλέπεις τα πράγματα όταν κολλήσεις και εσύ;

Καλή Χρονιά! Στη δική μου περίπτωση από την απομόνωση, διότι διαγνώστηκα και εγώ θετικός.

Και επειδή συζητήσαμε πολύ τους μήνες που πέρασαν εάν ήταν πρέπον να αποκαλώ «ηλίθιους» όσους άκουγαν τους παπάδες, τους συνωμοσιολόγους και διάφορους άλλους αντί τους επιστήμονες, οφείλω σήμερα να απαντήσω εκ νέου στο ερώτημα, υπό το φως και των καινούργιων αυτών δεδομένων, ως τριπλά εμβολιασμένος, ο οποίος δεν τη γλύτωσε τελικά. Ναι. Και με μια αίσθηση αυτοκριτικής, εάν θέλετε.

Πρέπον δεν ξέρω εάν ήταν. Και, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, το savoir vivre δεν είναι το φόρτε μου σε κάτι τέτοιες περιστάσεις. Όμως, θα σας πω το εξής: τα πράγματα είναι ξεκάθαρα όταν κολλήσεις -ειδικά τώρα με την Όμικρον- και είσαι τριπλά εμβολιασμένος ή έστω και απλά εμβολιασμένος.

Αντί να καταλήξεις στο νοσοκομείο ή να νοσήσεις βαριά σπίτι σου ή και να πας να βρεις τον φανταστικό σου φίλο στον ουρανό, ο οποίος σε αγαπά τόσο που σου έστειλε, τάχα, αυτή τη «δοκιμασία» και ενδεχομένως σε ξέκανε κιόλας από… αγάπη -η παράνοια του καθενός είναι άλλωστε θέμα δικό του, αντί λοιπόν να τα περάσεις όλα αυτά, κάνεις απλώς κάποιες μέρες στο σπίτι. 

Αν έχεις συμπτώματα, παρόλο που ως εμβολιασμένος συχνά δεν τα έχεις ούτε αυτά, τότε το βιώνεις σαν ένα πολύ ελαφρύ κρύωμα το οποίο διαρκεί λίγο, ειδικά με την Όμικρον, η οποία για τους εμβολιασμένους είναι πολύ λιγότερο λοιμογόνος από τη Δέλτα.

Το βασικότερο όλων, όμως, είναι πως, εάν είσαι εμβολιασμένος, δεν προστατεύεις μόνο τον εαυτό σου και το σύστημα υγείας το οποίο χρειάζονται άλλοι, για λόγους παθολογικούς ή ηλικιακούς. Προστατεύεις και τους γύρω σου, αφού μειώνεται η μεταδοτικότητά σου, το ιικό σου φορτίο, όπως και η διάρκεια της παρουσίας του ιού στο σώμα σου, σε επίπεδα που να μπορείς να το μεταδώσεις.

Γι' αυτό είναι που και τα self test αρνητικοποιούνται πολύ γρήγορα. Αυτό που δεν γνωρίζουμε, αυτή τη στιγμή, είναι το ζήτημα της Long Covid, αλλά και πάλι, αυτό δεν έχει να κάνει με το εμβόλιο. Το θέμα είναι να μην αρρωστήσεις και ενδεχομένως να καταλήξεις. 

Όπως είναι και το να μην το μεταδώσεις εάν το κολλήσεις ή τουλάχιστον να το μεταδώσεις σε όσο λιγότερο κόσμο γίνεται μέχρι να το ανακαλύψεις, αντί να είσαι μια κινούμενη βόμβα και να το διασπείρεις παντού. Πόσω μάλλον, εάν είσαι και ένας από αυτούς που έχουν «άποψη» και δεν πιστεύουν στον κορωνοϊό (!..) και ως τέτοιος/τέτοια είσαι και αμελής ως προς την προστασία των άλλων, τις μάσκες, τα test κ.λπ.

Δεν έχει λοιπόν καμία σημασία εάν εγώ αποκαλώ ηλίθιο κάποιον ο οποίος, μετά από όλα αυτά και μετά από δύο χρόνια, δεν δύναται ή αρνείται να καταλάβει τα αυτονόητα και να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν για την προστασία του κοινωνικού συνόλου σε συνθήκες πανδημίας. 

Είτε φοβάται απλώς και επηρεάζεται από τον κάθε διαταραγμένο τράγο, ο οποίος βρίσκεται -ας μην το ξεχνάμε, εκτός και ενάντια στη γραμμή της ίδιας της Εκκλησίας- είτε απλά, είναι κλινικά ηλίθιος, ούτε αυτό αλλάζει κάτι. Δεν είναι θέμα διάγνωσης του βαθμού της ηλιθιότητας του οπιουδήποτε, είναι θέμα απλής λογικής.

Αλλά και πάλι, νομίζω πως δεν υπάρχει πιο εύκολη διάγνωση της ηλιθιότητας όταν κάποιος επιλέγει τον κίνδυνο να διασωληνωθεί και να πεθάνει, έναντι της ασφάλειας μερικών ημερών διακοπών ή έστω τηλεργασίας στο σπίτι του και περιορισμού.

Κατ΄ εμένα, το σοβαρότερο θέμα είναι άλλο: είναι το ζήτημα των ευθυνών εκείνων οι οποίοι έστειλαν και στέλνουν κόσμο στον θάνατο, παραπληροφορώντας τον και κρατώντας τον σε κατάσταση πανικού και φόβου για να τον ελέγχουν, είτε για να προσκυνά έναντι αντιτίμου παντόφλες και κόκαλα, είτε απλά για να τον χρησιμοποιούν. 

Δεν θα κουραστώ ποτέ να λέω ότι είναι αδιανόητο το γεγονός ότι αυτοί οι δολοφόνοι -διότι τέτοιοι είναι- δεν έχουν ακόμα κληθεί να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της Δικαιοσύνης για τα εγκλήματα που διέπραξαν. 

Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος μίλησε τις προάλλες για αυτούς τους κληρικούς που έλεγαν στον κόσμο να μην εμβολιαστεί, σημειώνοντας αυτολεξεί: «σήμερα έχουμε μία νεαρή γυναίκα, που μόλις γέννησε το παιδί της, να χαροπαλεύει εξαιτίας αυτής της ασθένειας. Δεν έπρεπε να διαδραματίσει τέτοιο ρόλο η Εκκλησία». 

Δυστυχώς όμως και τον διαδραμάτισε και τον διαδραματίζει αυτή η -σημαντική δυστυχώς- μερίδα του κλήρου, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος και η ηγεσία αυτής της Εκκλησίας μένουν μόνο στα λόγια.

Το ότι η Εκκλησία ανέχεται ακόμα την παρουσία των συγκεκριμένων εγκληματιών στον κλήρο και στην ίδια τη Σύνοδο και το ότι η Πολιτεία είναι ανίκανη να τιμωρήσει αυτές τις συμπεριφορές, διασφαλίζοντας ότι δεν θα επαναληφθούν με την πρώτη ανάλογη ευκαιρία, αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημα.

Το εάν τους αποκαλούμε εμείς ηλίθιους ή ανεγκέφαλους ή βλάκες ή κάτι άλλο αυτούς που τα χάφτουν, είναι επουσιώδες. Ό,τι κι αν τους αποκαλέσουμε, εδώ που φτάσαμε, τα πράγματα είναι πια τόσο ξεκάθαρα που δεν αλλάζει κάτι, πέρα από τις επινοήσεις των συγκεκριμένων οι οποίες ανανεώνονται. 

Τελευταία στη λίστα, η θεωρία ότι το 2% των εμβολιασμένων, λέει, πεθαίνουν αλλά δεν το λένε και λένε ότι πήγαν από κάτι άλλο. Ενώ, πριν ένα χρόνο, τέτοια εποχή, έλεγαν ότι ο κόσμος πεθαίνει από άλλες αιτίες και τον δηλώνουν ότι πέθανε από Covid-19, για να πάνε οι άλλοι να εμβολιαστούν!

Η πληγή την οποία άνοιξε στη συλλογική νοημοσύνη της κοινωνίας αυτή η ιστορία θα πάρει πολύ καιρό για να κλείσει, εάν κλείσει και εάν καταφέρουμε να καλύψουμε τα χρόνια προόδου που έχουμε χάσει, επιτρέποντας σε όλους αυτούς να καταργήσουν τη λογική και να μας πάνε σε συνθήκες μεσαίωνα, το 2022.

Μόνο εάν απαιτήσουμε να υπάρξει κάθαρση σ΄ αυτή την ιστορία μπορεί να ελπίζει η λογική -και μαζί της εμείς- ότι δεν θα ζήσει πολύ χειρότερες μέρες παρακάτω.

Δεν μας βλέπω να το κάνουμε. Αντίθετα, κολλάμε στις λέξεις και στο savoir vivre. Την ώρα που κόσμος πεθαίνει και δυστυχώς θα πεθάνει παρακάτω. Διότι, δεν μας φέρνει στο τέλος η Όμικρον ακόμα. Ειδικά εάν προκύψει μια άλλη μετάλλαξη κάπου αλλού και δεν είναι τόσο «βολική» όσο αυτή. Σ’ αυτό λοιπόν το παράθυρο της ευκαιρίας που διανοίγεται, ίσως ο υποχρεωτικός εμβολιασμός να μην είναι μόνο μονόδρομος αλλά και μια σπάνια ευκαιρία.

Εκτός κι αν θέλουμε να σκοτώσουν κι άλλον κόσμο οι φανατικοί, οι αδίστακτοι αλλά και οι απλοί ηλίθιοι ανάμεσά μας. Α, ναι, ξέχασα… Οι πανέξυπνοι. Καλύτερα, φαντάζομαι.