Στα θετικά θα πρέπει, σίγουρα, να καταγραφεί το γεγονός ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου απέφυγε και από του βήματος του Πολιτικού–Ιδεολογικού Συνεδρίου του ΔΗΣΥ το Σαββατοκύριακο να επαναλάβει τα περί τακτικής «της άδειας καρέκλας» από τον Νίκο Χριστοδουλίδη.
Ήταν αναμφίβολα μία εξαιρετικά σοφή κίνηση σε μία αίθουσα από κάτω με τόσες άδειες καρέκλες, τοποθετημένες μάλιστα -εξ υπαρχής- ούτως ή άλλως αραιά στον χώρο. Υποθέτω λόγω και των μέτρων κατά της πανδημίας, τώρα που τα κρούσματα βρίσκονται σε έξαρση και πάλι.
Υπήρχε μία αγωνία στο Συνέδριο. Μεγάλη αγωνία. Τι Βέμπερ, τι Μητσοτάκης -τον δε Αναστασιάδη λίγοι τον προσμετρούν και καλά κάνουν, για διάφορους λόγους μάλιστα- και τίποτα νομίζω ότι δεν την αναδείκνυε καλύτερα την αγωνία αυτή, από το γεγονός ότι ο άνθρωπος ο οποίος επελέγη να ρίξει τη «βόμβα» ήταν ο Φαίδωνας.
Δεν ξέρω εάν δεν υπήρχε άλλος πρόθυμος ή εάν στόχος ήταν να απευθυνθεί η ηγεσία του ΔΗΣΥ σε μάζες, τόσο… μάζες πια, οι οποίες πρέπει να έχουν και σοβαρό πρόβλημα μνήμης συν τοις άλλοις και, λόγω αυτού, να ξέχασαν πως τα όσα «συνταρακτικά» είχε πει ο δήμαρχος της Πάφου από του βήματος του Συνεδρίου του ΔΗΣΥ τις προάλλες, τα είχε πει και τον Σεπτέμβριο του 2017 στην εκπομπή του ΣΙΓΜΑ, «Χωρίς Περιστροφές» και στον Γιαννάκη Καρεκλά.
Τότε, μάλιστα, είχε μιλήσει για «δύο, τουλάχιστον, λειτουργούς της πρεσβείας μας στην Κίνα», οι οποίοι «παίρνουν μίζες για να στέλνουν Κινέζους για διαβατήρια και πέρμανεντ ρέζιντενς» (sic). Η εκπομπή είναι και στο YouTube, μπορεί να τη δει όποιος θέλει ή δεν τα θυμάται.
Διερωτάται κάποιος, εύλογα νομίζω, και χωρίς να επηρεάζεται έστω από το γεγονός ότι ο Φαίδωνας εννιά στα δέκα από όσα λέει -και είμαι και πολύ large εδώ πρέπει να σας πω- δεν τα τεκμηριώνει, με αποτέλεσμα οι πλείστοι φορείς να απαντούν απλώς απαξιωτικά και ειρωνικά όταν δέχονται κριτική από τον δήμαρχο Πάφου: ήταν ή όχι σοβαρές εκείνες οι καταγγελίες του Φαίδωνα;
Εάν ήταν, γιατί δεν τις διερεύνησε καθηκόντως η κυβέρνησή (του); Και εάν δεν ήταν, γιατί επαναφέρονται και επικροτούνται τώρα δημοσίως από την ηγεσία του ΔΗΣΥ; Πού ήταν, αλήθεια, τότε ο Αβέρωφ;
Το πλέον κουραστικό δε, έως και πολύ εξοργιστικό θα έλεγα, είναι πως όλοι τους σήμερα κάνουν ωσάν να ακούνε αυτές τις ιστορίες για πρώτη φορά. Ο δε Χριστοδουλίδης, ωσάν ούτε και σήμερα να μην τις έχει ακούσει. Ούτε αυτές, ούτε και την άλλη αναφορά για τον Βγενόπουλο και τη λιμουζίνα. Δεν τρέχει τίποτα. Έλα, όμως, που τρέχει. Και που κάποιος ο οποίος θέλει να κυβερνήσει είναι λογικό ότι σε αυτού του είδους τα υπονοούμενα οφείλει να έχει κάποια απάντηση και να την καταθέτει, είτε τα θεωρεί σοβαρά, είτε όχι. Είναι θέμα διαφάνειας. Και είναι αδιανόητο απλά να σιωπάς.
Από εκεί και πέρα, ο ΔΗΣΥ οφείλει να απαντήσει κι αυτός στα ερωτήματα που τίθενται και που θέτει. Διότι, όσο ηλίθιοι και εάν θεωρούν ότι είμαστε -και το θεωρούν, να μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία- τα πάντα επιβάλλεται να έχουν και κάποιο όριο πια.
Τι πήγε, λοιπόν, να κάνει ο Χριστοδουλίδης με τον Βγενόπουλο στη Αθήνα το 2013; Δουλειές δικές του; Ως κυβερνητικός εκπρόσωπος; Δεν το φαντάζομαι, εάν πήγαινε για δικές του δουλειές θα τον είχαν κόψει κομματάκια μετά χαράς από τότε που διαφάνηκε, εδώ και καιρό, ότι γλυκοιτούσε την προεδρία. Γιατί το μαθαίνουμε λοιπόν με οκτώ – εννέα τόσα χρόνια καθυστέρηση; Επίσης, θα το μαθαίναμε ποτέ εάν δεν κατέβαινε υποψήφιος; Όχι. Δεν θα έπρεπε, όμως;
Όσο για την πρεσβεία στο Πεκίνο και τη μη διερεύνηση των καταγγελιών, όπως και όλων όσα είχαν γραφτεί τότε για το ταξίδι, το γνωστό εκείνο ταξίδι του Προέδρου μας και της υπόλοιπης παρέας στην Κίνα, πώς γίνεται τώρα να τα θυμάται ο ΔΗΣΥ; Ο Αβέρωφ και η υπόλοιπη ηγεσία του κόμματος πού ήταν τότε; Και με πόσο θράσος, αλήθεια, τα ανασύρουν τώρα;
Η δική τους ευθύνη σε σχέση με το σκάνδαλο των διαβατηρίων πού πάει; Είναι λογικό σήμερα να κάνουν ωσάν να ξέχασαν ότι αυτοί κυβερνούσαν και ότι όλοι τους -ή… «στενοί συνεργάτες» τους (sic)- έβγαζαν και οι ίδιοι λεφτά από διαβατήρια με την ανοχή, ναι, και του ΥΠΕΞ και όλων των άλλων;
Μέρος της ίδιας κατάστασης δεν ήταν όλοι τους; Πόσο ξεδιάντροποι πρέπει να είναι για να αλλάζουν σήμερα καπέλα και να τα φορτώνουν κιόλας ο ένας στον άλλον; Ρε, θα μας τρελάνετε εσείς;
Είναι δυνατόν οποιοσδήποτε υπήρξε μέρος της κατάστασης αυτής να θυμάται τώρα τα διαβατήρια προκειμένου να τα φορτώσει σε άλλον; Αλλά και εμείς να το ανεχόμαστε, όπως ανεχόμαστε και τον Νικόλα Παπαδόπουλο, ο οποίος μπορεί να μην κυβερνούσε, ωστόσο, το γραφείο της οικογένειάς του είχε διψήφιο αριθμό προβληματικών πολιτογραφήσεων και διαφήμιζε στον Καναδά ότι μπορεί να τα εξασφαλίσει φθηνότερα από τους άλλους -τα διαβατήρια της χώρας μας!- και τώρα έχει το θράσος το απύθμενο να μιλά για αλλαγή και απαλλαγή από τη διαφθορά των ημερών των άλλων; Και νέες εποχές; Πάμε καλά;
Και το χειρότερο: είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν ότι πολλαπλασιάζεται η ένταση της πρόκλησης όταν όλα αυτά τα ρεζιλίκια και η απροκάλυπτη κοροϊδία από όλους της παρέας τους καταγράφεται την ώρα που ο κόσμος βουλιάζει στην ακρίβεια και παρακολουθεί έντρομος την αγοραστική αξία του μισθού του να εξανεμίζεται, μαζί με τις όποιες ελπίδες του για το αύριο; Είναι δυνατόν;
Είναι, φαίνεται. Είναι, όσο ανυπόφορο κι αν έχει γίνει πλέον το χοντρό δούλεμά τους. Η βασική απορία, όμως, άλλη πρέπει είναι για εμάς τουλάχιστον: είμαστε άραγε τόσο μαλ… πια όλοι μας ώστε να ανεχόμαστε και αυτόν τον εμπαιγμό μετά από όσα έχουμε βιώσει; Και εάν είμαστε, μήπως καλά μας κάνουν τελικά;
