Leave them kids alone!

Είμαστε ένας λαός της υπερβολής. Είμαστε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ξέρω να σας το πω με ασφάλεια. Γεγονός όμως είναι ότι υπάρχει και η εύθυμη όψη του πράγματος.

Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις για τους συνεχιζόμενους βανδαλισμούς ταραμένων -διαταραγμένων, για τους μη Κύπριους- σε σχολεία κατέγραψα και το εξής.

Ψέκια-γονείς οι οποίοι δεν στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο διότι πιστεύουν ότι τους βάζουν μικροτσίπ και χημικά στις μπατονέτες των τεστ για να τα κάνουν σατανάκια και διάφορα άλλα απολύτως κλινικά, θρησκευτικά και ευρύτερα, ωρύονται διότι τα παιδιά τους «χάνουν τη μόρφωσή τους».

Κάποιοι από αυτούς φτιάχνουν και βίντεο, συχνά σε κατάσταση υστερίας και τα ανεβάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -είναι μία συγκεκριμένη η οποία φωνάζει και χτυπιέται, δεν τα χάνω με τίποτα τα βίντεό της, τη βρίσκω απολαυστική- θέλοντας τάχα να «ξυπνήσουν» την κοινωνία.

Όταν η ουσία του πράγματος είναι ότι απλώς επιδιώκουν να κάνουν το δικό τους κομμάτι, να σπάσουν την πλήξη τους και να μαζέψουν likes και μπράβο από τα υπόλοιπα ψέκια, παραβλέποντας ότι τα παιδιά τους όντως μένουν σπίτι και το κακό είναι διπλό: και το σχολείο το χάνουν και υποφέρουν περισσότερες ώρες τις νευρώσεις και τις ψυχώσεις αυτού του είδους των γονιών οι οποίοι επιστημονικά και μόνο να το δει κανείς αλλά και εκ του αποτελέσματος στις οθόνες μας, δεν λες ότι είναι και σε θέση να μεγαλώσουν παιδιά, εάν το ζητούμενο είναι άνθρωποι οι οποίοι ως ενήλικες θα έχουν επαφή με την πραγματικότητα και θα είναι χρήσιμοι στο κοινωνικό σύνολο.

Από την άλλη όμως, δεν αντέχω, πρέπει να το πω: Εξίσου υπερβολικές είναι και αντιδράσεις γονιών στην… απέναντι όχθη. Είναι οι γονείς οι οποίοι μεταφέρουν τον... αβάσταχτο πόνο των παιδιών τους, λέει, για τη βεβήλωση του ιερού χώρου του σχολείου και της δυστυχίας τους επειδή παρεμποδίζονται τα μαθήματά τους και διάφορα άλλα.

Δεν ξέρω εάν τα παιδιά έχουν αλλάξει τόσο, δεν το πιστεύω και μάλλον το αντίθετο δείχνει και η κατρακύλα των σχολικών επιδόσεων χρόνο με τον χρόνο όμως, πραγματικά, εάν και τα μη σπασικλάκια έχουν τόση λαχτάρα να πηγαίνουν σχολείο ειδικά στις μέρες μας και ειδικά στα δικά μας σχολεία με το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα, θα τολμούσα να πω, ξέροντας ότι θα παρεξηγηθώ αλλά δεν με νοιάζει κιόλας, ότι το σύμπτωμα είναι εξίσου ανησυχητικό με τα όσα βιώνουν τα παιδιά των ψεκιών. Τουλάχιστον, ως προς την προοπτική του μέλλοντος. Καλύτερα ειπωμένο, την ύπαρξη της όποιας προοπτικής για το μέλλον τους.

Η μάνα-μη ψέκι και ο πατέρας-μη ψέκι οι οποίοι βγαίνουν και γράφουν -δημόσια και επώνυμα έτσι;- ότι το παιδί τους είναι απελπισμένο επειδή τα ψέκια έγραψαν συνθήματα στο σχολείο ή τρελαίνεται με την ιδέα ότι τα σχολεία θα μπορούσε να έκλειναν ενωρίτερα λόγω κορωνοϊού -ειδικά αυτό!- η μάνα- μη ψέκι και ο πατέρας-μη ψέκι οι οποίοι έχουν καταλάβει ότι το σχολείο είναι «χώρος ιερός» για τα δικά τους παιδιά με βάση τις αντιλήψεις των παιδιών και άλλα τέτοια, ψέκια δεν είναι αλλά έχουν κι αυτοί πρόβλημα και πρέπει να το κοιτάξουν!... Να είμαστε δίκαιοι.

Σόρι κιόλας αλλά, έτσι είναι. Το τι νομίζετε εσείς, είναι ένα. Το τι θέλουν τα παιδιά, αλλά και πόσα παιδιά δεν θα γούσταραν να κάτσουν μία-δύο εβδομάδες επιπλέον σπίτι σε διακοπές -εάν υπάρχουν τέτοια παιδιά και ελπίζω πως όχι- και κλαίνε και οδύρονται περίπου ή ζουν μες τη δυστυχία διότι μπορεί να χάσουν το σχολείο (!) είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Παιδιά είναι, μάνα μου. Δεν ζουν για να πηγαίνουν σχολείο και δεν θα το πάθουν -ευτυχώς- όσο κι εάν η ανάγκη σας να πείτε ότι δημιουργείτε τα… τέλεια παιδιά, κι αυτό πάλι για να εξυψώσετε το δικό σας «εγώ» στα social media και στον κύκλο σας, σας ωθεί στο να μιλάτε εσείς εκ μέρους τους και να λέτε αυτού του τύπου τις ανοησίες. Διότι τέτοιες είναι.

Είναι καιρός να αρχίσουμε να χαλαρώνουμε με τις νευρώσεις σε αυτό το νησί, ειδικά τις ανταγωνιστικές νευρώσεις των γονιών οι οποίες κάθε άλλο παρά ευτυχισμένα κάνουν τα παιδιά αυτών των συγκεκριμένων, τα οποία καλούνται να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που θέλουν και μπορούν, ώστε να ικανοποιούνται οι ανάγκες αυτοπροβολής αλλά και ανταγωνισμού των γονιών τους οι οποίοι βαριούνται τις μίζερες ζωές τους.

Σ' αυτό το σημείο, λοιπόν, ελαχίστως διαφέρουν οι ψέκες από τους μη ψέκες. Το πρόβλημα είναι στο κεφάλι όλων. Των νευρωτικών γονιών. Όχι των παιδιών. Στων παιδιών αναπτύσσεται και θα το παρακολουθήσουμε στις δεκαετίες που θα έρθουν. Ελπίζω να μην είναι μεγαλύτερο. Αλλά πολλές δεν είναι οι ελπίδες μου στον Πελλότοπο, έχω να σας πω!...

Υστερόγραφο: Συνήθως αποφεύγω τις γενικεύσεις αλλά πραγματικά και συγχωρέστε με, θα ήθελα να συγχωρώ εκείνον/ην που έφερε στο νησί μια βαφή μαλλιών/χένα καρακοκκινοβυσσινιά, ξέρετε για ποιαν λέω, εκείνη την έντονη που παλιά έβγαινε μόνο σε περούκα για τα καρναβάλια και τώρα έχει γεμίσει ο τόπος με διάφορες 40s something που τις βλέπεις ξαφνικά στον δρόμο και τρομάζεις, έχουν και τεράστια ψεύτικα νύχια συνήθως και είναι μονίμως σε passive aggressive mood ακόμα και όταν δεν μιλούν με μια έκφραση «αυτός ο τόπος είναι δικός μου»; Σε εκδηλώσεις ψεκασμένων ο αριθμός τους αυξάνεται δραματικά. Υπάρχει κάποιος τρόπος να ξεχωρίζουμε εύκολα και γρήγορα και τις υπόλοιπες ταραμένες/ταραμένους; Μπορεί να σκεφτεί μια νέα εισαγωγή;