Πώς θα έμοιαζε αυτό το κωλοχανείο εάν διέθετε κράτος;

Πώς θα έμοιαζε αυτή η χώρα εάν διέθετε κράτος;

Απόλυτος δεν μπορεί να είναι κανείς, αλλά η κατάληξη σε κάποιες υποθέσεις δεν είναι και τόσο δύσκολη.

Να, ας πούμε για το ότι, με βάση τα όσα ανακοίνωσε το Υπουργείο Παιδείας, το 4%-5% των παιδιών δεν προσέρχεται στο σχολείο μετά τα νέα μέτρα. Πέρασαν ήδη κάτι μέρες.

Με την εκπαίδευση, μέχρι εκείνη την ηλικία ειδικά, να είναι υποχρεωτική, εάν είχαμε κράτος λοιπόν, οι γονείς θα είχαν ήδη ειδοποιηθεί και θα τους είχε ζητηθεί να αιτιολογήσουν την απουσία των παιδιών τους με στοιχεία, όπως και θα είχαν επίσης προειδοποιηθεί ότι σε περίπτωση που η απουσία συνεχιστεί, τα μεν παιδιά θα επαναλάβουν τη χρονιά, οι δε ίδιοι θα καταγγελθούν στην Αστυνομία και θα οδηγηθούν στη δικαιοσύνη για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες που ο νόμος προβλέπει. Και ας αποφασίσουν.

Την ίδια ώρα και μετά που καταγράφηκαν βομβιστικές επιθέσεις και εμπρησμοί σε γραφεία του ΥΠΠΑΝ και σε σχολικές μονάδες (!..), το κυβερνών κόμμα και η Κυβέρνηση, αντί να συζητούν τα των κομματικών και των προεδρικών δελφίνων και το 2023, θα είχαν ήδη συγκαλέσει επείγουσα σύσκεψη για να διαχειριστούν το αδιανόητο φαινόμενο των ΕΟΚΑ Βλήτα και της τρομοκρατίας των διαταραγμένων.

Τα υπόλοιπα δε κόμματα, επιδεικνύοντας έναν ελάχιστο πατριωτισμό επίσης, θα προσπερνούσαν τον πειρασμό να μαζέψουν ό,τι μπορούν λαϊκίζοντας από αυτά τα δίποδα μνημεία της ηλιθιότητας και αντί να μασούν τα λόγια τους, θα έβγαιναν μπροστά μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία, τους επιστήμονες, τους νοσηλευτικούς, τους εκπαιδευτικούς και όλους όσους είναι στην πρώτη γραμμή.

Δεν το κάνουν, όπως δεν το κάνει ούτε ο ΔΗΣΥ, ούτε και η κυβέρνηση. Διότι η έγνοια τους, η μοναδική τους έγνοια, είναι οι προεδρικές του 2023. Δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνουν ποτέ ούτε τα όσα περνάει ο κόσμος, ο οποίος υπομένει αυτή την κατάσταση εδώ και δύο χρόνια μην ξέροντας τι του ξημερώνει αύριο, ούτε οι εκπαιδευτικοί που κινδυνεύουν οι ίδιοι, οι γονείς τους και οι οικογένειές τους, με το 25% των κρουσμάτων που εντοπίζονται να αφορούν ανήλικους και τα σχολεία να είναι αυτή τη στιγμή η πρώτη εστία μετάδοσης του κορωνοϊού.

Δεν τους αφορούν ούτε οι υπόλοιποι πολίτες και η ανησυχία τους για το ότι, αν και σπανιότερο, υπάρχουν και παιδιά που νοσούν και νοσηλεύονται, αλλά και παιδιά που καταλήγουν. Υπήρξε περιστατικό και στην Κύπρο.

Όλα αυτά, όμως, είναι ψιλά γράμματα. Όλοι τους ζουν ήδη σε ρυθμούς εκλογών και ο στόχος είναι ένας και προφανής: από τη μία να κρατήσουν την πλειονότητα μαζί τους σε ό,τι τους αναλογεί και από την άλλη να αλιεύσουν ό,τι μπορούν από τις δεξαμενές των ηλιθίων και των ακραίων.

Νομίζω πως τίποτα μα τίποτα δεν είναι πιο πρόστυχο, πιο προκλητικό, αλλά και πιο προσβλητικό έναντι της κοινωνίας από αυτή τους την προσπάθεια.

Γιατί να συνεχίζει να προσπαθεί ο κόσμος, όταν γνωρίζει πως οι κόποι του δεν τυγχάνουν του ελάχιστου σεβασμού και πως το κριτήριο όλων αυτών, δεν είναι τίποτα άλλο από το κέρδος που θα αποκομίσουν και από τις δύο πλευρές, κρατώντας αυτή την ελεεινή στάση της επιτήδειας ουδετερότητας και του πολιτικαντισμού;

Διότι, νομίζω πως όλοι ξέρουμε ποια αξία έχουν οι ανακοινώσεις και οι διακηρύξεις οι οποίες δεν συνοδεύονται και από πράξεις και παραμένουν, ως εκ τούτου, απλό περιπαίξιμο και λαϊκισμός απευθυνόμενος σε αδαείς.

Αυτή, λοιπόν, η χώρα, εάν υπήρχε κράτος, και εάν διέθετε κόμματα και πολιτικούς με ανάστημα, στοιχειώδες έστω και συναίσθηση της αποστολής τους -πέρα από την πείνα τους, συνήθως, πολιτική ή άλλη- αλλιώς θα διαχειριζόταν τα πράγματα.

Εκεί θα ήταν δε και η πυγμή που θα επεδείκνυε έναντι όλων εκείνων που παρεκτρέπονται καταπατώντας και τη δημοκρατία και τα δικαιώματα των παιδιών τους, αλλά κυρίως τα δικαιώματα όλων των άλλων στην υγεία και την ασφάλεια, παίζοντας την ίδια ώρα με την υπομονή αυτής της κοινωνίας η οποία δοκιμάζεται, αλλά επιμένει να προσπαθεί.

Εάν είχαμε κράτος, τότε το κράτος σίγουρα θα έδειχνε κάποια ευγνωμοσύνη ή εκτίμηση έστω έναντι του πολίτη-κορόιδου ο οποίος και η οποία το παλεύει μέρα νύχτα.

Αλλά επειδή δεν έχουμε κράτος, την ώρα που καίγονται σχολεία και μπαίνουν εκρηκτικοί μηχανισμοί σε σχολικές μονάδες, την ώρα που γονιοί παίρνουν τα παιδιά τους από το σχολείο για να τα κάνουν καραγκιόζηδες στις κάμερες των κινητών τους και να αφήσουν τα βίντεό τους να γυρίζουν στο Facebook, το ψευδοκράτος μας παρακολουθεί αμήχανο και αμέτοχο και οι πολιτικοί και τα κόμματά του αλιεύουν ψήφους, λειτουργώντας πελατειακά και με μισόλογα.

Το μόνο βέβαιο, είναι πως αυτή η χώρα δεν θα έμοιαζε έτσι εάν ήταν κράτος. Αλλά, όσο εμείς δεν απαιτούμε να γίνει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ή να πάνε στα σπίτια τους πρόσωπα και κόμματα που δεν αποτολμούν τη ρήξη και αδιαφορούν να κάνουν αυτό για το οποίο εκλέγηκαν, εκεί όπου εκλέγηκαν, και όσο τους ανεχόμαστε, μάλλον και λίγα μας κάνουν. Δεν νομίζετε;