Τι είναι αυτό που τους ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει;

Δεν επινόησα τυχαία τον όρο #Pellotopos. Ούτε και ιδιαίτερα έξυπνος είμαι. Βασικά πράγματα. Εάν ήμουν, άλλωστε, δεν θα είχα επιστρέψει στην Κύπρο τη στιγμή που κατάφερα να μεταναστεύσω κάποτε, αλλά μην το κάνετε χρήση. Ντα; Βιοπορίζομαι από το ρημάδι.

Είμαι, απλά, παρατηρητικός. Πάρτε άλλο ένα παράδειγμα #Pellotopou, λοιπόν: Το βασικότερο κοινό των τριών κύριων διεκδικητών της Προεδρίας το 2023, αυτών οι οποίοι υποστηρίζονται -επίσημα ή ανεπίσημα- από κόμματα είναι το γεγονός ότι δεν διαφωνούν ακόμα και τώρα με τη γραμμή Αναστασιάδη στο Κυπριακό!

Και καλά ο Φούλης. Ο Αβέρωφ έχει τρεις βασικές λειτουργίες: Είναι υπέρ (όταν του συμφέρει), εναντίον (όταν του συμφέρει), όταν «του» συμφέρει όχι «τους», με το εκπληκτικότερο φαινόμενο όλων των πολιτικών και όλων των εποχών: το να τάσσεται και υπέρ και κατά του ιδίου πράγματος, την ίδια εβδομάδα ενίοτε. Όταν του συμφέρει. 

Όταν δεν του συμφέρει; Υπάρχει η τρίτη εκπληκτική λειτουργία του: το -ωφ. Παίρνει Off. Εξαφανίζεται για μερικές ημέρες μέχρι να κοπάσει η θύελλα.

Ο Αβέρωφ είναι σαν κάτι λαϊκά παραμύθια παγκοσμίως στα οποία υπάρχει πάντα ένας έτσι… ιδιαίτερος τύπος, ο οποίος όταν έρχεται ο λύκος στο χωριό εξαφανίζεται πάνω σε κάποιο δέντρο και όταν φύγει ο λύκος κατεβαίνει, πηγαίνει στον καφενέ ή την πλατεία και κομπάζει ότι τον συνάντησε και πάλεψε μαζί του με αποτέλεσμα ο λύκος να το βάλει στα πόδια. Το πόσοι τον πιστεύουν είναι ένα άλλο ζήτημα. Αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις αυτό το διάστημα.

Ο Φούλης, όμως, είναι λογικό να μην διαφωνεί με τη γραμμή Αναστασιάδη. Αρκεί, με βάση και τα πιο πάνω, να θυμηθεί κανείς τι έκανε όταν ο Αναστασιάδης οδηγούσε τα πράγματα σε κάθε νέο αδιέξοδο, είτε ισχυριζόμενος ότι έπρεπε να ενημερώσει το Νικόλα Παπαδόπουλο όπως έκανε στο Μον Πελεράν, είτε φορτώνοντας την ευθύνη στον Κοτζιά (και μόνο), όπως έκανε στη Γενεύη, είτε ερχόμενος πίσω με ένα ηρωικότατο «μα εγώ εν τζαι», όπως στο Κραν Μοντανά.

Ο Φούλης εξαφανιζόταν και μετά, όταν ένιωθε πως δεν τον έπαιρνε, ψέλλιζε κάτι μισόλογα υποστήριξης στον άλλον, τα οποία υπερκάλυπτε με αλαλαγμούς για τον τόπο μας που χάνεται και τη διχοτόμηση που έρχεται. Μόνη της έρχεται, όμως, έτσι; Ενίοτε έκανε και θεαματικές κινήσεις όπως π.χ. να πάει σπίτι του Οζντίλ Ναμί για να φάει και να προσπαθήσει να πείσει πόσο άγρυπνο τον άφηνε η μη λύση του Κυπριακού. 

Από εκείνον αντέγραψε -όχι Νίκο μου, μετά εσύ- και ο Μαυρογιάννης την αλησμόνητη εκείνη γελοιότητα ότι, λέει, έκλαψε μαζί με τον Ναμί -ο οποίος, βέβαια, είναι ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος και πραγματιστής- μετά από το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά.

Ο ένας λέει στον ώμο του άλλου! Την ίδια ώρα, όμως, ο (σχεδόν) υποψήφιος (σχεδόν) του ΑΚΕΛ, με ένα 30% - 35% να πηγαίνει στις ομάδες βάσης, αυτό το ποσοστό που πάει για να πειστεί ότι το Κόμμα έχει δίκαιο όπως πάντα, ο ίδιος, λοιπόν, (σχεδόν) υποψήφιος επιμένει να αδειάζει τη γραμμή του ΑΚΕΛ στο Κυπριακό και να αφήνει να νοηθεί ότι ο Αναστασιάδης μια χαρά το χειρίστηκε. Και καλά, οι σύντροφοι. Καλά να πάθουν, τα θέλει ο οργανισμός τους…

Αφού, όμως, ο Μαυρογιάννης δεν θεωρεί ότι τα έκανε μαντάρα (και) ο Αναστασιάδης στο Κραν Μοντανά, όπως λέει το κόμμα που τον υποστηρίζει (και ο γ.γ. του ΟΗΕ και αμέτρητοι άλλοι, μην σας πω), τότε γιατί έκλαψε στον ώμο του Ναμί;

Κάποιος ο οποίος κλαίει και δεν ξέρει το γιατί πρέπει να πάει να το κοιτάξει το συντομότερο. Είναι σαφώς ηπιότερο σύμπτωμα από το να γελάει και να μην ξέρει τον λόγο, ναι. Αλλά και πάλι, δεν είναι αθώο.

Τώρα, ο Χριστοδουλίδης είναι στο μέσον. Αν με ρωτάτε, το copy & paste του οράματος ήταν σοβαρό, αλλά ακόμα σοβαρότερο ήταν το ότι ο επικοινωνιολόγος του, λέει εκείνος, αλλά και πάλι κάθε άλλο παρά δικαιολογία είναι, αντέγραψε ομιλία του Μιχάλη Σοφοκλέους ο οποίος μου είναι πολύ συμπαθής, αλλά μπήκε δύο χρόνια μόνο στη Βουλή ως επιλαχών και σε όλες τις άλλες του προσπάθειες στην πολιτική απέτυχε παταγωδώς. Δεν τον λες και γκανιάν.

Δεν έβαλε, βέβαια, υποψηφιότητα και για την Προεδρία όπως ο Κολοκασίδης, ο οποίος ούτε καν ως επιλαχών δεν… 

Επίσης, το βασικότερο: η αντιγραφή ήταν από την καμπάνια του Κασουλίδη ο οποίος και εκείνος έχασε στις εκλογές. Από τον… Χριστόφια μάνα μου. FFS, δηλαδή! Είναι 101 αυτά. Και ο Τσουρούλης διέπρεψε στον τομέα, «αναδεικνύοντας», όπως είπε, με απύθμενη θρασύτητα, «τη διαχρονικότητα των κειμένων του Πρετεντέρη», χωρίς να υποστεί καμία συνέπεια, αν εξαιρέσει κανείς το κάρμα, ότι δηλαδή κατέληξε με τη Γιολίτη.

Όμως, τον Πρετεντέρη αντέγραψε. Όχι την αποτυχία. Σόρι κιόλας. Χάνει ο άλλος εκλογές και τον αντιγράφεις;

Ε, θέλει και πολύ μυαλό για να καταλήξει κάποιος στο #Pellotopos;