Η ιστορία των «μοδινών»

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τα ξαναθυμάμαι. Θυμάμαι όταν έφτιαχναν τα παιδιά την Accept και με πήρε η Δέσποινα τηλέφωνο, ρωτώντας με, με τον Γιώργη, εάν ήθελα να υπογράψω το καταστατικό της προκειμένου να εγγραφεί και επίσημα ως σωματείο.

Μπορεί να ακούγεται παράξενο σήμερα -ίσως και όχι- αλλά τότε ήταν άλλες εποχές. Και πριν από εμάς ήταν άλλες, πολύ πιο δύσκολες για τους πρώτους οι οποίοι τόλμησαν να βγουν προς τα έξω. Σε εποχές που μπορούσες να καταλήξεις στη φυλακή γι’ αυτό, με τον Τύπο να περιπαίζει στην κάλυψη της δίκης και τον κόσμο να κάνει πλάκα με τον διασυρμό σου.

Οι δικές μας εποχές, ελαφρώς καλύτερες από των προηγουμένων, ήταν τα χρόνια όπου ο Μοδινός είχε γίνει «μοδινός», έγινε ουσιαστικό στο στόμα του πλέον μεγαλόσχημου παπά μάλιστα, η δε κοινωνία κορόιδευε δημοσίως τους μοδινούς οι οποίοι, κοίτα να δεις, ήθελαν και δικαιώματα. Τόσα ήξερε η κοινωνία.

Και τι ζητούσαμε; Να μην είναι... παράνομη η ζωή και η φύση μας.

Το καταστατικό, φυσικά και το υπέγραψα. Ήταν μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου, ως περήφανος «μοδινός» αλλά και ως άνθρωπος.

Θυμάμαι λίγο αργότερα, στην πρώτη διάσκεψη της Accept τα ελάχιστα ΜΜΕ που είχαν έρθει εμφανώς αμήχανα για να την καλύψουν, τα πλείστα μετά από τηλεφωνήματά μας σε συναδέλφους και σε αρχισυντάκτες με την παράκληση «στείλε ρε φίλε αν μπορείς, θα το εκτιμήσω πάρα πολύ». Κάποιοι ήθελαν αλλά δεν τολμούσαν.

Και λίγο πιο κάτω, το πρώτο Pride; Τις απειλές, τις χυδαιότητες, το μαζικό βρισίδι, αλλά και τη λαοθάλασσα που κατέβηκε ως απάντηση σε όλα αυτά. Εμείς οι μοδινοί, και ακόμη περισσότεροι από εμάς οι άλλοι, οι στρέιτ, με τα παιδιά τους, δίπλα μας. Κι αυτή μια από τις ομορφότερες στιγμές που θυμάμαι.

Μετά, ήρθε το Σύμφωνο. Χρειάστηκαν χρόνια. Χρειάστηκαν μάχες που έδωσαν οι της Accept και δίπλα τους ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, πολιτικοί και άλλοι οι οποίοι τους στήριζαν και μας στήριζαν. Αναβολές, βρισίδι και πάλι, δαιμονοποίηση, τοξικές επιθέσεις. Ξανά και ξανά.

Θυμάμαι τις προσπάθειες για να το αλλάξουν, να το κάνουν όσο πιο αναποτελεσματικό μπορούσαν. Θυμάμαι την Αναστασία Παπαδοπούλου η οποία μας βοήθησε όσο λίγοι, να με παίρνει τηλέφωνο και να μου λέει πως αυτό που μας πρότειναν ξαφνικά τίποτα δεν θωράκιζε και πως ήταν μόνο κούφια λόγια. Θυμάμαι τον Κώστα Γαβριηλίδη και όλους να προσπαθούν να αποφασίσουν τι έπρεπε να γίνει.

Μην το δεχτείτε, μας είχε πει η Αναστασία. Και μας είχε σώσει.

Σε λιγότερο από τρεις δεκαετίες και με τους εθελοντές του Κινήματος, εντός και εκτός πια της Accept, να έχουν αφιερώσει αμέτρητες ώρες και ξενύχτια χρησιμοποιώντας κάθε υποστήριξη που μπορούσαν να βρουν, τα δικά μου δεν ήταν τίποτα μπροστά στη δουλειά τους, αυτή η χώρα έφτασε στα προχθεσινά.

Από εκεί που η Αστυνομία μάζευε τους γκέι στα πάρκα και τους έσερνε στα δικαστήρια, όταν δεν τους έσπαγαν στο ξύλο για πλάκα οι παρέες των ομοφοβικών και με την Αστυνομία να τους λέει ότι καλά τους έκαναν, φτάσαμε στο να προσφωνήσει τις προάλλες η πρόεδρος της Βουλής και η υπουργός Δικαιοσύνης τα συνέδρια της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Και μίλησαν με ξεκάθαρες κουβέντες, όχι τα μασημένα λόγια που ακούγαμε παλιά.

Τα πράγματα, ούτε ήταν, ούτε και είναι ρόδινα. Ο ρατσισμός είναι εκεί. Και ο ρατσισμός φοβίζει ακόμα πολλούς. Οι διακρίσεις είναι κι αυτές εκεί, ειδικά όσον αφορά τα trans άτομα και όσους και όσες έχουν έντονα τα χαρακτηριστικά τα οποία ο κόσμος ταυτίζει με το «αντίθετο» φύλο.  

Θυμάμαι ακόμα τι είχε γίνει όταν, μετά τα πρώτα δύο ή τρία νομίζω Pride, το Πανεπιστήμιο Κύπρου είχε αποφασίσει να αναρτήσει τη σημαία με το ουράνιο τόξο στην είσοδό του και κάποιοι ομοφοβικοί φοιτητές την κατέβασαν με το έτσι θέλω. Θυμάμαι καλά τον δισταγμό του τότε πρύτανη, όταν του τηλεφώνησα και τον ρώτησα αν θα την ξαναβάλει. Δεν ήθελε, λέει, να… τους προκαλέσει. Τελικά την πήρε ένας καθηγητής και την κρέμασε στο παράθυρό του.

Θυμάμαι πολλά. Και σκέφτομαι πόσα έχουν αλλάξει, αλλά και πόσα απομένουν μέχρι να φτάσουμε ακόμα και τυπικά, γιατί ουσιαστικά απέχουμε έτη φωτός από εκεί, στην ισότητα. Την ισότητα στον γάμο, στην οικογένεια και σε όλα τα άλλα από τα οποία τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα είναι ακόμα αποκλεισμένα. Εδώ.

Είναι μια μακρά και επώδυνη διαδικασία, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς, ούτε και μπορεί να υπάρξει μια άλλη κατάληξη από τη διασφάλιση της ισότητας σε όλα και της προστασίας ενάντια στον ρατσισμό, την ομοφοβία και το μίσος το οποίο κάποιοι ακόμα καλλιεργούν.  

Το μίσος θύματα του οποίου πέφτουν, ίσως και περισσότερο από πριν, τα ΛΟΑΤΚΙ παιδιά στα σχολεία και αλλού. Η πιο ευάλωτη ομάδα.

Είναι μια προσπάθεια στην οποία χρειάζεται η βοήθεια όλων. Όλων όμως. Γιατί δεν έχει να κάνει με το τι «κάνει κανείς στο κρεβάτι του», κατά την άθλια εκείνη ατάκα που ακόμα ακούγεται. Έχει να κάνει με το είναι κανείς και τα δικαιώματα κάποιων ανθρώπων τα οποία ούτε τα εκχώρησαν σε άλλους, ούτε τα έχουν παρατήσει.

Έχει να κάνει με τα όρια των υπολοίπων επίσης. Τα οποία οφείλουν να είναι ξεκάθαρα και δεν επιμηκύνονται κατά το δοκούν.

Όπως έχει να κάνει με τα παιδιά σας. Τα οποία μπορεί να είναι κι αυτά μοδινοί αύριο. Τα αδέρφια σας, παιδιά φίλων σας, άνθρωποι που αγαπάτε. Ή που μπορεί να είναι και να μην το ξέρετε καν.

Εκεί πάει η «περηφάνια» που συζητάμε κάθε χρόνο. Για όσα λιγότερα χρειαστεί να παλέψουν, τόσο καλύτεροι θα έχετε γίνει εσείς. Αυτό να θυμάστε.