Κάθε Πάσχα και ένας ακρωτηριασμός

 

Άλλο ένα Πάσχα τελείωσε, και ενώ θα έπρεπε φέτος να έχουμε συνειδητοποιήσει καλύτερα από κάθε άλλη φορά τη φθαρτότητα και την παροδικότητά μας ως άνθρωποι, βρισκόμαστε πάλι στο ίδιο σημείο. Έχοντας βιώσει σε απόλυτο βαθμό δύο συναπτά έτη, τον εγκλεισμό, την επιβολή κανόνων που σε θέλουν να μην μπορείς να δεις τους δικούς σου ανθρώπους και την παράνοια αυτής της αφύσικης κατάστασης, θα έπρεπε να μας έχει ριζωθεί βαθιά μέσα μας το γεγονός ότι όλα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή.

 

Ύστερα από δύο χρόνια πανδημίας, και μιας ζωής μέσα σε κανόνες και αποστάσεις ασφαλείας, θα έπρεπε, αν μην τι άλλο, να έχουμε συνειδητοποιήσει την αξία της ανθρώπινης ζωής και να γνωρίζουμε ότι η όποια επιπολαιότητα μπορεί να είναι μοιραία. Το Μεγάλο Σάββατο, για άλλη μια χρόνια για κάποιες οικογένειες ήταν δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Ένας 17χρονος και ένας 35χρονος ακρωτηριάστηκαν από κροτίδες. Έτσι απλά. Για μία επιπολαιότητα άλλαξαν όλα σε μια στιγμή. Και αυτό το Πάσχα, δεν ήταν το πρώτο που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κάθε χρόνο υπάρχει και ένας ακρωτηριασμός. Έφηβοι που αποφάσισαν να «μπουν στη φάση», μεγαλύτεροι που αποφάσισαν να διδάξουν τους μικρότερους την τέχνη της κροτίδας, και τρίτοι που είναι οι λεγόμενες παράπλευρες απώλειες, καλούνται μέσα σε μία νύχτα να δεχτούν μία νέα πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που άλλοτε δεν έχει δάχτυλα και άλλοτε δεν έχει καν χέρια. Δυσκολεύομαι ειλικρινά να πιστέψω ότι εν έτει 2022, μικροί και μεγάλοι, τέτοιες ημέρες έχουν τόσο μεγάλο άχτι να ασχοληθούν με αυτοσχέδιες κροτίδες και κατασκευές που κάνουν τον μεγαλύτερο κρότο. Ακόμα περισσότερο όμως, δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω ότι όλο αυτό γίνεται με τις ευλογίες όλων όσων δηλώνουν βαθιά θρησκευόμενοι και βρίσκονται στην εκκλησία, υποτίθεται για να γιορτάσουν τη σπουδαιότερη στιγμή στον Χριστιανισμό. Έτσι λοιπόν, την ώρα που ο παπάς λέει το «Χριστός ανέστη εκ νεκρών», τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στον ουρανό και το κινητό ανά χείρας, προκειμένου να απαθανατιστεί η υπέροχη στιγμή της Αναστάσεως του Κυρίου συνοδευόμενη από κροτίδες και φωτιές. Δεν με ενδιαφέρει αν είναι στην Κύπρο, στην Κρήτη ή στα Γιάννενα. Δεν με ενδιαφέρει αν το λένε λαμπρατζιά, κάψιμο του Ιούδα ή απλώς έθιμο που πρέπει να γίνεται για το καλό. Με ενδιαφέρει ότι πρόκειται για μία απίστευτη ανοησία η οποία βάζει σε κίνδυνο, όχι μόνο όσους έξυπνους αποφασίζουν να κάνουν φαντασμαγορική την Ανάσταση, αλλά και όσους βρίσκονται τριγύρω με τον κίνδυνο να έρθει καμιά αδέσποτη κατά πάνω τους.

Γιατί πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το σημείο; Γιατί πρέπει, για ακόμα έναν χρόνο, να πάθουμε για να μάθουμε; Και στο κάτω-κάτω της γραφής, τα έθιμα καλό είναι να γίνονται όταν δεν παίζουμε τη ζωή μας κορώνα - γράμματα. Αλλιώς, ας μένουν στην Ιστορία.

Υ.Γ. Η Ανάσταση δεν είναι ένα κοινωνικό event που πρέπει να πας για να βάλεις τα καλά σου και να τα πεις με τον γείτονά σου. Αν όντως πιστεύεις τόσο πολύ, η Ανάσταση γίνεται μέσα σου. Δεν έχεις ανάγκη από βεγγαλικά, κροτίδες και φωτιές. Ας μην υπάρξει άλλο θύμα.