Σκόνη, πέτρες, λάσπη

 

Οι μαθητές του κυπριακού σχολείου κάμνουν πολλά καλά αλλά και πολλά κακά. Τα καλά συνήθως δεν ενδιαφέρουν κανέναν επειδή είναι πολλά βαρετά, ας πούμε, μια μαθήτρια που ήρθε πρώτη στη βιολογία παγκύπρια ή ένας άλλος που έπιασε το ρεκόρ στο μήκος. Τούτους ούτε το περιοδικό του σχολείου τους δεν τους γράφει.

Άμα όμως οι μαθητές κάμουν κάτι κακό, κάτι ακαταλόγιστο, τότε ολόκληρη η κοινωνία βγάζει το απόλυτο άχτι της πάνω τους. Φταίει το χωρκό, ο παπάς και η μάμα, εννοείται το σχολείο, ο ιεραπόστολος της γειτονιάς, η σκόνη που αναπνέουν, το DNA.

Η καταδίκη και η προσβολή είναι η πιο εύκολη λύση. Η συλλογική οργή βρίσκει τη διέξοδό της για λίγο καιρό και μετά από λίγο καιρό επανέρχεται η βαθιά σιωπή.

Πίσω από κάθε ανόσια πράξη, κρύβεται πάντα κάτι περισσότερο από αυτό που μπορεί να υπολογίζεις.

Το να φαντάζεσαι και να το λες κιόλας, σουβλισμένα δεκαπεντάχρονα, κρεμασμένη μάμα, διαμελισμένο παπά, τούτον από μόνο του είναι εξίσου τραγικό με το τραγικότερο.

Το Πάσχα που πέρασε, τα χωρκά τζιαι οι πόλεις ξεκάπνιζαν καμένα λάστιχα 100 μαθητών κάθε νύχτα, στον πιο οργανωμένο κυπριακό εμπρησμό του Ιούδα. Οι γειτονιές έμεναν άυπνες και φοβισμένες. Η Αστυνομία που τηλεφωνούσες σού έλεγε βαριεστημένα «ξέρουμε αλλά δεν προλαβαίνουμε, κάμετε υπομονή».

Τεράστιος αριθμός μαθητών αυτόν τον καιρό κλαίει στις σκάλες των σχολείων που το άγχος των εξετάσεων. Οι γονιοί απεγνωσμένοι προσπαθούν που μόνοι τους να κάμουν τα πάντα. Μια σύμβουλος σε κάθε σχολείο δεν προλαβαίνει ή προλαβαίνει μόνο τα πιο βασικά. Ταυτόχρονα, οι ίδιοι γονείς κλαίνε διότι δεν μπορούν να φυλάξουν ούτε ένα ευρώ για να πάνε δύο μέρες διακοπές στην Πάφο, τα δίνουν όλα στα ιδιαίτερα. Τα σχολεία καίγονται στην κυριολεξία. Το χάος είναι παντού.

Μπροστά σε αυτό το τσουνάμι απόγνωσης, το να πιαστεί ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας από μία και μόνο πράξη, αυτό από μόνο του δείχνει πόσο μακριά από την ουσία βρισκόμαστε.

Το κυπριακό σχολείο είναι βασανιστικό για τους μαθητές για πολλούς λόγους. Μπορείς να μιλάς για το ωράριο όσο θες. Μα δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Ούτε ο ένας Κωστάκης ούτε το τάδε λύκειο. Είμαστε μπροστά σε κάτι πιο μεγάλο. Είμαστε μπροστά στην απουσία φωτεινών ιδεών και τόλμης. Αυτή τη βδομάδα, η υπουργός Παιδείας της Φινλανδίας γυρνά τις επαρχίες της χώρας της για να συζητήσει με όποιον θέλει να της μιλήσει για το πώς να κάνουν τα σχολεία τους ακόμα καλύτερα. Ζητά να ακούσει τρελές ιδέες και παράλληλα προβλήματα. Στα κοντινά σχολεία, πάει με το ποδήλατό της. Τρώει με τους μαθητές το μεσημέρι, χωρίς να τη συνοδεύει κανένας φουσκωτός.

Ο δικός μας κόσμος είναι αλλιώς. Μας αρέσει να πληγώνουμε, να καταδικάζουμε, να βρίσκουμε λύσεις που τον καναπέ, χωρίς πραγματικά να έχουμε καμιά ιδέα για το τι συμβαίνει. Και το ακόμα πιο μεγάλο πρόβλημα… ούτε αυτοί που κανονικά πρέπει να κατεβάζουν ιδέες, που πληρώνονται για αυτό, ούτε αυτοί κάνουν κάτι. Όχι, λάθος, κάτι κάνουν. Ετοιμάζουν τις εξετάσεις τετραμήνων για το γυμνάσιο. Στέλνουν κι άλλα φυλλάδια με αναθεωρημένους δείκτες, επιθεωρούν και κομπάζουν αμέριμνοι.