«Όχι άλλο Αναστασιάδη» του Χρίστου Πουργουρίδη

 

Κινούμαι σε ένα ευρύ κύκλο ανθρώπων. Πολλοί από αυτούς προσεγγίζουμε την κατάσταση, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, με μεγάλη αγωνία και προβληματισμό. Αποτελεί κοινή πεποίθηση όλων μας ότι η αντιμετώπιση του κινδύνου της διχοτόμησης και η αλλαγή πορείας της χώρας, μέσα στις όλο και πιο αβέβαιες, ανταγωνιστικές και δύσκολες διεθνείς συνθήκες, απαιτούν τη ριζική αλλαγή του πολιτικού πολιτισμού και του πολιτικού συστήματος. Οι νοοτροπίες, οι λογικές, τα συμφέροντα, η κυρίαρχη κάστα και όλοι αυτοί που μας έφτασαν έως εδώ, είναι αμφίβολο αν διαθέτουν τη βούληση, την ικανότητα, αλλά και την εμπιστοσύνη των πολιτών για να σχεδιάσουν όσες αλλαγές απαιτούνται και να πάρουν τις αποφάσεις που οι συνθήκες επιβάλλουν για να μας «σώσουν». Οι τρεις υποψήφιοι από αυτούς που έχουν εξαγγείλει δημοσίως υποψηφιότητα υπήρξαν στενοί συνεργάτες του απερχόμενου Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη. Πώς και γιατί να μας σώσουν οι ίδιοι άνθρωποι που, όχι απλώς είναι συνυπεύθυνοι για τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, τα σκάνδαλα και τις μίζες; Γιατί και πώς να μας σώσουν αυτοί που, για να διατηρηθεί στην εξουσία ο Αναστασιάδης, μας παραπλανούσαν συστηματικά, τόσο όσον αφορά τις διαθέσεις της Τουρκίας, καθώς επίσης και όσον αφορά τις δυνατότητές μας; Γιατί και πώς να μας σώσουν αυτοί που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σκεφτούν άλλες λύσεις από τη συστηματική δημόσια καταγγελία της Τουρκίας, η οποία μαθηματικά οδηγεί στην εδραίωση της στασιμότητας και του αδιεξόδου; Πώς να μας σώσουν αυτοί που έχτισαν μια οικονομία με γυάλινα πόδια; Πώς να μας σώσουν αυτοί που, για να βολέψουν «ημετέρους» και για να υπηρετήσουν τις πελατειακές τους σχέσεις, επέτρεψαν να δημιουργηθεί και διατηρηθεί ένα σύστημα αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων στο οποίο όλοι βαθμολογούνται με άριστα; Πώς να μας σώσουν αυτοί που, ενώ ενταχθήκαμε στην ΕΕ, εξόργιζαν τους εταίρους μας με το να προωθούν άλλοτε φανερά και άλλοτε υπόγεια τα συμφέροντα της Ρωσίας; Αν απαντήσουμε ειλικρινά και με την κοινή λογική σε όλα αυτά τα ερωτήματα, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, ακόμα και αν το θελήσει, δεν μπορεί ν’ αλλάξει, αφού είναι γερά δεμένο με νοοτροπίες, μηχανισμούς, συμφέροντα και χρέη του παρελθόντος. Δεν μπορεί, δηλαδή, ν’ αναιρέσει τον ίδιο τον εαυτό του. Δυστυχώς, στην Κύπρο ως λαός δεν έχουμε φθάσει σε τέτοιο σημείο ωριμότητας που να υπάρχουν προοπτικές να αναδειχθεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάποιος χωρίς τη στήριξη ενός από τα μεγάλα κόμματα. Κάποιοι πολύ αξιόλογοι άνθρωποι έχουν εξαγγείλει πρόθεση να είναι υποψήφιοι, αλλά χωρίς κομματική στήριξη οι πιθανότητές τους είναι μηδαμινές, για να μην πω ανύπαρκτες. Συνεπώς, θα αναγκαστούμε για μια ακόμη φορά να επιλέξουμε, όχι τον καλύτερο, αλλά τον λιγότερο κακό. Οι άριστοι για την πολιτική εξουσία και τη διαχείριση των κοινών είναι για μένα αυτοί που διαθέτουν αξίες και αρετές, όπως εντιμότητα, ειλικρίνεια υπευθυνότητα, ακεραιότητα, φρόνηση, σύνεση, ταπεινότητα, φιλότιμο, ομαδικό πνεύμα, σεβασμό στον άνθρωπο και στη φύση, αντοχή, τόλμη, υπομονή, επιμονή, φιλοδοξία για κοινωνική προσφορά. Υποψήφιοι που να διαθέτουν όλες αυτές τις αρετές δεν υπάρχουν. Θα πρέπει να αξιολογήσουμε με προσοχή ως πολίτες ποιος διαθέτει τις περισσότερες από τις πιο πάνω αρετές. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να αξιολογήσουμε, χωρίς κομματικές παρωπίδες, ποιος διαθέτει τις περισσότερες ικανότητες που απαιτεί η αποτελεσματική άσκηση της εξουσίας και η διαχείριση των κοινών: Ικανότητα λήψης σωστών, δημιουργικών και καινοτόμων αποφάσεων, στρατηγική, αναλυτική και συνθετική σκέψη, ικανότητα να «ακούει», υπαρξιακή και κοινωνική νοημοσύνη. Ασφαλώς, όλες αυτές οι αρετές και οι ικανότητές δεν είναι ζήτημα αυτοαξιολόγησης και προσωπικών δηλώσεων ή κομματικών διακηρύξεων, αλλά αποδεικνύονται μέσω συγκεκριμένων γεγονότων και κυρίως των επιδόσεων του καθενός στην προσωπική και επαγγελματική ζωή. Ως πολίτες, είναι δική μας ευθύνη να μην παρασυρόμαστε από το πολιτικό μάρκετινγκ και από τους κατασκευαστές εικόνας, αλλά ν’ αξιολογούμε όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, με βάση τα προαναφερθέντα κριτήρια, αυτούς που επιλέγουμε με την ψήφο μας. Να μην επαναλάβουμε το ολέθριο σφάλμα να επιλέξουμε έναν άνθρωπο σαν τον Αναστασιάδη που μιλούσε ωραία, είχε καλή εμφάνιση και παρουσίαση. Που ήταν αρεστός αλλά κάθε άλλο παρά άριστος!