Η δυστυχία του μαλ... δυτικοευρωπαίου

Δυτικοευρωπαίος. Νομίζω πως εάν μιλάμε για τον ευρωπαϊκό χώρο και εάν εξαιρέσει κανείς τους Ουκρανούς, είναι το πιο δύσκολο που μπορεί να είναι κάποιος σήμερα στη Γηραιά Ήπειρο. Εάν είναι και ευρωπαϊστής; Ακόμη χειρότερα. Εκεί περνάει σίγουρα το κατώφλι της απελπισίας!

Σκεφτείτε τον, δηλαδή. Σκεφτείτε τον μέσο δυτικοευρωπαίο. Που πλήρωνε τόσα χρόνια φόρους, που ξόδευε με φειδώ, που θεωρούσε ότι η Ευρώπη στο σύνολό της και παρά τα πολλά θέματά της ήταν λειτουργική, το ίδιο και τα κράτη της, παρά τα επιμέρους αλλά και τα κοινά τους θέματα σε όλα τα επίπεδα. Από τον ρατσισμό μέχρι όλα τα υπόλοιπα. 

Σκεφτείτε όμως, τι πρέπει να νιώθει με όσα έχει περάσει μετά τη διεύρυνση, όταν βλέπει όλους αυτούς τους αμπάλατους που μπήκαν στην Ευρώπη, από τους απατεώνες του δικού μας τύπου, οι οποίοι είναι πρώτοι σε κάθε λαμογιά και εκμετάλλευση του -κοινού πια- συστήματος, μέχρι την οπισθοδρόμηση της Ουγγαρίας και από εκεί, τη θρησκοληψία και τα κολλήματα των Πολωνών και άλλων.

Διότι, μέχρι τη διεύρυνση είχαν μόνο τους Έλληνες να αντιμετωπίσουν -οι οποίοι φυσικά παραμένουν διαχρονική αξία στον τομέα αυτό.

Απλά, με όλους τους Ούγκανους που μπήκαν έκτοτε, από τους τρωγλοδύτες ορθόδοξους των Βαλκανίων και της Κύπρου, μέχρι τους ιεροεξεταστές καθολικούς βορειότερα και τις εμμονές τους με την έκτρωση και τη σεξουαλικότητα των ανθρώπων, ο Ελλαδίτης, ως παλιά καραβάνα, είναι μια φιγούρα με την οποία εξοικειώθηκε η Ευρώπη πια.

Όσο κι αν ποτέ δεν σταματά να τους προκαλεί σοκ με όσα κάνει, ο μέσος άλλοτε ρομαντικός στη δυτική Ευρώπη, ο οποίος οραματιζόταν την Ενωμένη Ευρώπη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό πια, νομίζω ότι τον αντιμετωπίζει πιο ψύχραιμα τον Ελλαδίτη. Με εμάς όλους όμως, πρέπει να είναι σαν ήπιε για να ξεχάσει, να άνοιξε την πόρτα και να βγήκε έξω για να απολαύσει τη νέα ευρωπαϊκή εποχή.

Ξεχνώντας ότι το διαμέρισμά του είναι στον πρώτο όροφο και ότι αυτό που άνοιξε δεν ήταν η πόρτα αλλά το παράθυρο. Εκεί περιμένει κάθε φορά το ασθενοφόρο για να τον μαζέψει.

Από όλους δε όσοι χώρεσαν σε εκείνη τη διεύρυνση, την τραγική για την Ευρώπη αλλά τη σωτήρια για εμάς, διότι εάν δεν είχε γίνει θα ήμασταν στο επίπεδο της Λευκορωσίας του Λουκασένκο στα ανθρώπινα δικαιώματα, οι πιο τυχεροί πιστεύω ότι υπήρξαμε εμείς. Η Νήσος των Αγρίων.

Διότι, όσο και εάν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, ξέρουμε κατά βάθος πως το ότι μας έβαλαν στην ΕΕ, ήταν μια πολύ large κίνηση. Ούτε βιολογικά, ούτε πολιτισμικά, ούτε άλλως πως έχει αυτό το χάλι μας σχέση με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, σήμερα. Και τον όποιο πολιτισμό, ναι.

Είμαστε μια πιο... αράπικη Κρήτη συν κάτι σε έκταση, απλώς με τον διπλάσιο πληθυσμό, στην οποία το πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου είναι απολύτως μεσανατολίτικο σε όλα του, όπως και οι πραγματικοί του πρόγονοι. Μια μικρή μερίδα νομίζει ότι είναι Ευρωπαίοι και, προκειμένου να πείσει τον εαυτό της για αυτό, κολλά σε καθετί που νομίζει ότι είναι το lifestyle των Ευρωπαίων. Μάταια. Και ιδιαιτέρως κωμικά συχνά.

Ανάμεσα δε στους δυτικοευρωπαίους και τους τραγικούς της Μεγάλης Διεύρυνσης βρίσκονται οι πλέον δυστυχείς όλων. Οι σπάνιες εξαιρέσεις των νέων μελών, όπως η Εσθονία για παράδειγμα. Ένας λαός αξιοθαύμαστος ο οποίος παρέλαβε το Σοβιετικό χάλι και σε τρεις μόλις δεκαετίες πρωτοπορεί και κάνει θαύματα, χαράσσοντας δρόμους για τους υπόλοιπους. Βρέθηκα εκεί τον χειμώνα που πέρασε και έμεινα κατάπληκτος.

Αυτός λοιπόν ο λαός, όπως και άλλοι αυτές τις μέρες, νιώθει τη βρομερή ανάσα των εγκληματιών της Ρωσίας και του Πούτιν δίπλα του και διερωτάται τι του ξημερώνει πάλι. Και την ώρα που το κάνει, την ώρα που σκέφτεται και ελπίζει ότι θα τον βοηθήσει η Ευρώπη να γλυτώσει, παρακολουθεί, μαζί με τη Δυτική Ευρώπη η οποία κλαίει τους κόπους της, χώρες όπως η δική μας, η Ελλάδα, η Βουλγαρία, οι συνήθεις ύποπτοι, οι οποίοι τους ζητούν αλλά και λαμβάνουν μονίμως τη βοήθειά τους όταν θέλουν κάτι, να αδιαφορούν και οι κοινωνίες τους να κλείνουν το μάτι σ’ αυτόν που τους απειλεί. Πάλι.

Και απειλεί μαζί και τη δυτική Ευρώπη, τα κονδύλια της οποίας ροκανίζουμε εδώ και τόσα χρόνια πια, από τότε που ξεκίνησε η ενταξιακή μας πορεία. Και μην μου πει κανείς για την οικονομία, διότι ούτε η Ευρώπη ούτε το ευρώ φταίνε εάν εμείς θέλαμε να ξεπλύνουμε τα κλεμμένα των ολιγαρχών του Πούτλερ ή να τους πουλάμε διαβατήρια. Όχι εμείς, θα μου πείτε, μερικοί. Ναι αλλά εμείς καθόμασταν και παρακολουθούσαμε απλώς.

Αυτοί λοιπόν, μαζί με τους δυτικούς της Ευρώπης, πρέπει να νιώθουν πολύ απελπισμένοι σήμερα. Και εμείς τουλάχιστον, αφού την έπαθαν πια και δεν μας νοιάζει, πιστεύω ότι καλό θα ήταν να λυπηθούμε.

Όχι εκείνους, ας είμαστε ειλικρινείς. Τον εαυτό μας όμως και την αποτυχία μας που, αντί να πάμε μπροστά, πήγαμε πίσω. Πολύ πίσω. Τουλάχιστον αυτό;