Πολιτική ανωριμότητα

 

Σκεφτόμουν τις αντιδράσεις προχθές στη Βουλή, σκεφτόμουν και τις ομιλίες προχθές στη Βουλή, όχι μόνο του Ζελένσκι, αλλά και αυτές που εκφώνησαν αυτοί που εκπροσωπούν τη χώρα μας. Είναι ανάμεικτες οι σκέψεις που θα καταγράψω κάτω, αλλά όλες έχουν κάτι κοινό και θα το εξηγήσω σε λίγο πιο κάτω.

Ας ξεκινήσω πρώτα με την αποχώρηση και τη δικαιολογία αποχώρησης, που αν πραγματικά αισθάνονται τόσο θιγμένοι από κάτι τέτοιο, τότε το ερώτημα είναι πώς ανέχονται τόσα χρόνια το παράρτημα της Χρυσής Αυγής μέσα στη Βουλή, ή πώς ανέχονταν πριν δυο χρόνια στις δημοτικές εκλογές της Αγλαντζιάς να παρευρίσκονται σε κοινή εκδήλωση μαζί τους; Δηλαδή, πότε δικαιολογείται η ανοχή τους και πότε όχι; Κάποιοι οφείλουν να βγουν και να εξηγήσουν τα όριά τους και ότι η αξιοπιστία τους δεν γίνεται γαργάρα όταν υποθετικά ένα γεγονός αγγίζει την όποια ιδεολογία ενστερνίζονται.

Το δεύτερο ήταν οι ομιλίες των αξιωματούχων της χώρας μας εκείνη τη μέρα και γενικά οι ομιλίες μας και στις ολομέλειες στα διάφορα σώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τη μέρα που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία, στις επίσημες ομιλίες κάνουμε συνεχείς αναφορές στον πόλεμο που βιώσαμε εμείς πριν 48 χρόνια και την τεράστια αδικία που βιώνουμε ακόμα και σήμερα, για τους δικούς μας πρόσφυγες, τους δικούς μας ανθρώπους που χάσαμε. Παραπονιόμαστε για την μη δικαίωσή μας και επιλέγουμε να σβήσουμε από τον χάρτη τις ευκαιρίες που είχαμε για δικαίωση. όπως ήταν το σχέδιο Αναν που τσιμεντώσαμε το ΝΑΙ στη δικαίωση, λέγοντας ένα ηχηρό και κλαψιάρικο την ίδια ώρα ΟΧΙ, και που αμέσως μετά από αυτό ξεπλύναμε το ΟΧΙ δίνοντας συγχωροχάρτι στην Τουρκία και ανοίξαμε τις πόρτες της για μια πιο στενή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τώρα γυρεύουμε τις κυρώσεις. Επίσης, μέσα σε όλο αυτό το μοιρολόι ξεχάσαμε την άλλη μεγάλη ευκαιρία για δικαίωση το 2017 με το πλαίσιο Γκουτέρες που μας έδινε την ευκαιρία επίλυσης του κυπριακού προβλήματος, χωρίς εγγυήσεις και στρατούς, αλλά και με επιστροφή των προσδοκώμενων εδαφών. Την τινάξαμε και αυτή την ευκαιρία στον αέρα, όλοι οι υπαίτιοι κυκλοφορούν άμωμοι και αμόλυντοι, πούλησαν αμέτρητα «χρυσά» διαβατήρια από τότε, αλλά έχασαν την ΑΟΖ, την Αμμόχωστό μας και την ευκαιρία που είχε η Κύπρος για μια ολική και ουσιαστική ανάπτυξη. Στις ομιλίες τους θρηνούν για τον πόλεμο, μουρμουρούν για το ότι δεν είδαμε τις κυρώσεις για την Τουρκία, αλλά δεν κάνουν καμιά αναφορά στην ευθύνη που τους αναλογεί για τη μη δικαίωση.

Επιπρόσθετα, το πιο ενοχλητικό από όλα είναι κάτι άλλο μέσα σε όλες αυτές τις ομιλίες και κυρίως τις προχθεσινές στη Βουλή. Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα από την καθημερινότητά μας. Όταν κάποιος θρηνεί, όταν κάποιος περνάει πάρα πολύ δύσκολα και μοιράζεται τον πόνο του, ίσως και τις ανάγκες του μαζί μας, είναι καλά να ακούμε και να ψάχνουμε τρόπους στήριξης αν μπορούμε. Όταν κάποιος υποφέρει και το μοιράζεται, ΔΕΝ είναι η ευκαιρία μας να μοιραστούμε και εμείς τον πόνο μας. Εκείνη την ώρα κάνουμε χώρο σε αυτόν, στο δικό του πρόβλημα, στις δικές του ανάγκες. Εμείς, όπως φαίνεται, κάνουμε το αντίθετο. Είναι λες και είναι η ευκαιρία μας να πούμε τα δικά μας και αυτό δεν είναι επικοινωνία, γιατί απλούστατα δεν ακούμε αυτόν αλλά τη δική μας φωνή και σίγουρα δεν είναι αλληλεγγύη.

Τι κοινό λοιπόν έχουν όλες οι πιο πάνω αντιδράσεις και θέλησα να τις καταγράψω; Έχουν όλες τους μια κοινή αφετηρία που ονομάζεται πολιτική ανωριμότητα. Κανένας πολιτικός και κανένας ώριμος πολιτικά αξιωματούχος δεν θα έφευγε από την αίθουσα θεωρώντας ότι αν έμενε σημαίνει ταυτιζόταν με κάτι που δεν το εξέφραζε* και κανένας πολιτικός δεν θα μιλούσε για το σπίτι του που κάηκε πριν 50 χρόνια όταν του άλλου καίγεται την ώρα που μας μιλά.

*Η αποχώρηση των ηγετών από τη συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών πριν λίγο καιρό όταν ήρθε η σειρά της Ρωσίας στο βήμα, είχε καθαρά άλλο συμβολισμό και μήνυμα. Το μήνυμα ήταν ότι κανένας λαός δεν ανέχεται να του επιτίθεσαι γιατί δεν σου αρέσουν τα εσωτερικά της χώρας του και δεν είχες κανένα δικαίωμα να εισβάλεις. Αυτό ήταν το μήνυμα και όχι αν έμεναν θα συμβόλιζε ότι ταυτίζονταν μαζί με τη Ρωσία και τις πράξεις της.