«Διδάγματα από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς» του Χρήστου Πουργουρίδη

 

 

Όταν ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, πολλοί ήσαν εκείνοι που πίστευαν ότι ο πανίσχυρος ρωσικός στρατός θα έκανε περίπατο και θα έφθανε μέσα σε λίγες μέρες στο Κίεβο. Τα ίδια σίγουρα θα πίστευε και ο Πούτιν και οι στρατιωτικοί επιτελείς του. Σε πολλά Ρωσικά ΜΜΕ υπήρξαν αναφορές ότι ο Ουκρανικός λαός θα έχανε το ηθικό του από τον φόβο της πανίσχυρης πολεμικής μηχανής και τους πάσης μορφής ανηλεείς βομβαρδισμούς και αυτό θα σήμαινε το τέλος του. Ο Πούτιν και οι επιτελείς του όμως την πάτησαν χιώτικα. Αυτό που είχε υποτεθεί ότι θα ήταν μια ηρωική επίδειξη δύναμης, κατέληξε να είναι μια παράλογη σφαγή. Ο Πούτιν έπαθε τα ίδια που έπαθε ο Χίτλερ με τη βάρβαρη επίθεση εναντίον της Βρετανίας στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και οι Αμερικανοί εικοσιπέντε χρόνια αργότερα στο Βιετνάμ.

Οι βομβαρδισμοί των Βρετανών πολιτών το 1940-1, αλλά και οι βομβαρδισμοί των Γερμανών πολιτών από τους Άγγλους και τους συμμάχους τους δύο – τρία χρόνια αργότερα και των πολιτών στο Βιετνάμ από τους Αμερικανούς 25 χρόνια αργότερα, υπήρξαν όλοι ένα μεγάλο φιάσκο. Καμία ουσιαστική επίδραση δεν είχε στο ηθικό των ανθρώπων που έχασαν από τους βομβαρδισμούς τα σπίτια τους, τους φίλους και τους συγγενείς τους, σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες που έγιναν με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα της άτακτης αποχώρησης των Αμερικανών από το Βιετνάμ.

Στο βιβλίο του Jorg Friedrich «Η Φωτιά: Ο βομβαρδισμός της Γερμανίας 1940-1945», γίνεται αναφορά σε σχετική έρευνα που έκανε ο έγκριτος ψυχίατρος δρ Φρίντριχ Πάνσε. Μεταξύ Μαΐου και Ιουλίου του 1945, μίλησε με σχεδόν εκατό Γερμανούς των οποίων τα σπίτια είχαν καταστραφεί από αεροπορικούς βομβαρδισμούς. «Μετά τον βομβαρδισμό», είπε ένας, «ήμουν γεμάτος ζωντάνια κι άναψα ένα πούρο». Έπειτα από μια αεροπορική επιδρομή, ανέφερε ένας άλλος, επικρατούσε γενικά ευφορία, «όπως ύστερα από έναν πόλεμο που κερδήθηκε». Δεν υπάρχει κανένα σημάδι μαζικής υστερίας. Απεναντίας, σε μέρη που είχαν πληγεί, οι κάτοικοι ένιωθαν ανακούφιση. «Η βοήθεια που πρόσφεραν οι γείτονες ήταν υπέροχη», κατέγραψε ο Πάνσε. Λίγο μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας τον Μάιο του 1945, μια ομάδα οικονομολόγων των Συμμάχων επισκέφθηκε το ηττημένο έθνος, στα πλαίσια μελέτης που χρηματοδότησε το Αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας, για να μελετήσει τα αποτελέσματα των βομβαρδισμών. Πάνω απ’ όλα, οι Αμερικανοί ήθελαν να μάθουν εάν αυτή η τακτική ήταν ένας καλός τρόπος να κερδίζουν πολέμους.

Τα ευρήματα των επιστημόνων ήταν εκπληκτικά: Οι βομβαρδισμοί των πολιτών, αντί να φέρουν το τέλος του πολέμου πιο κοντά, το παρέτειναν. Και μάλιστα, ένας από τους Αμερικανούς οικονομολόγους αναφέρει: «Αρχίσαμε να βλέπουμε ότι βρισκόμασταν μπροστά σε έναν από τους μεγαλύτερους –αν όχι τον μεγαλύτερο– λάθος υπολογισμούς στον πόλεμο». Αυτό που συναρπάζει περισσότερο σε όλη αυτή τη θλιβερή ιστορία της εισβολής στην Ουκρανία είναι ότι ο Πούτιν, οι σύμβουλοί του και οι στρατηγοί του, έπεσαν στην ίδια παγίδα. Τίποτε δεν διδάχθηκαν από τα παθήματα σε προηγούμενους πολέμους. Και ήσαν σίγουροι ότι με το να ισοπεδώσουν ολόκληρες πόλεις και να εξαφανίσουν από τον χάρτη ολόκληρα χωριά, θα διέλυαν την αντίσταση του Ουκρανικού λαού. Όσο περισσότερο βομβαρδίζουν όμως, τόσο πιο ισχυρή ήταν η αντίσταση των Ουκρανών. Δεν μπορεί παρά να υποκλιθούμε στο μεγαλείο της ψυχής και του πολιτισμού χιλιάδων κατοίκων της Μαριούπολης, που αρνούνται να εγκαταλείψουν την καταστραμμένη πόλη τους και μένουν εκεί και υπερασπίζονται τα ερείπια, που πριν από μερικές βδομάδες ήσαν τα σπίτια τους, τα σχολεία, οι εκκλησίες και τα νοσοκομεία τους! Στη Ρωσία επικράτησε, δυστυχώς, η πιο απαίσια μορφή του καπιταλισμού. Αυτή της κλεπτοκρατίας και της ολιγαρχίας.

Αυτοί οι άνθρωποι τίποτε κοινό δεν έχουν με τα ιδεώδη εκείνων που οδήγησαν τον Ρωσικό λαό στην Οκτωβριανή επανάσταση. Αυτοί που κυβερνούν τη Ρωσία σήμερα πιστεύουν ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε εγωιστικά κτήνη που χρειάζεται να χαλιναγωγηθούν, να συγκρατηθούν, να ελεγχθούν. Ότι χρειαζόμαστε άλλου είδους ηγεσία από τη δημοκρατικά εκλελεγμένη. Γι’ αυτό και θεωρούν τη δυτικού τύπου δημοκρατία σαν το φυτώριο κάθε ανθρώπινης πληγής. Πιστεύουν στην αχρειότητα και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Και ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι πολιτικές ελευθερίες αυξάνουν την αχρειότητα και τις αδυναμίες. Γι’ αυτό και συστηματικά τα ποδοπατούν. Η στάση του Ουκρανικού λαού έχει καταδείξει τη γύμνια της ιδεολογίας τους. Και όσοι συνεχίζουν να τους δικαιολογούν, ας ανοίξουν επιτέλους τα μάτια τους.