Τα σχολεία μέσα στο όλο χάος που πέρασαν με την πανδημία, κατάφεραν στο τέλος να κλείσουν τη χρονιά με χαμόγελο και αγάπη και μια κλήρωση για κρασί και γαλοπούλα. Όλοι ένιωθαν υπέροχα αλλά με μια σιωπή σοφίας και ενδοσκόπησης. Καθηγητές και καθηγήτριες, δάσκαλοι και δασκάλες, έβγαζαν ο ένας για τον άλλο μια φοβερή τρυφερότητα και αλληλοκατανόηση, που όμοια της δεν υπήρξε στη σύγχρονη ιστορία του κυπριακού σχολείου.
Αυτή είναι όμως η τελευταία happy end σκηνή του 2020. Η όλη ταινία από τη μέρα που άκουσε η κοινωνία το πρώτο-πρώτο «κλείνουμε», δεν ήταν καθόλου έτσι. Η ταινία ήταν γεμάτη φόβο, αβεβαιότητα, αγωνία, άγχος, προσμονή και χαμένη ελπίδα. Και για το σενάριο έφταιγε πάντα σχεδόν ο παραγωγός. Ο Πρόδρομος.
Ο Πρόδρομος όμως, όπως και ο κάθε θνητός του μάταιου τούτου κόσμου, δεν είχε καμιά ιδέα για το τι θα επακολουθούσε της… υπουργοποίησής του, σπουδαία τούτη η λέξη!
Πρώτη φορά και αυτός άκουσε για το teams, ώς τότε χρησιμοποιούσε με δυσκολία λιγάκι το skype. Πρώτη φορά του έκλεισαν τα σχολεία οι επιδημιολόγοι. Πρώτη φορά έπρεπε να καταργήσει τις εξετάσεις και τα εντελώς ανούσια (έτσι κι αλλιώς) διαγωνίσματα. Πρώτη φορά άκουσε στη ζωή του τα εξ αμάξης. Θεατές ηθοποιοί και κομπάρσοι, όλοι τον κατηγορούσαν καθημερινά, άνετα και ελεύθερα, πράγμα επίσης πρωτότυπο στη σύγχρονη κυπριακή ιστορία, η ελεύθερη κριτική από την καθηγήτρια δημόσια υπάλληλο… που μια ζωή έκαμνεν το πλουμί της υποταγμένη ώς το τελευταίο της κοκκαλάκι στο παρωχημένο εκπαιδευτικό σύστημα.
Όλη αυτή την κόλαση βίωνε καθημερινά ο άνθρωπος. Και απαντούσε συγκινητικά φέρνοντας στην κουβέντα τις κουβερτούλες, τα λιγότερα φυλλάδια, με έναν λόγο καθαρά συγκαταβατικό. Και συ πάλι τον κατηγορούσες μα ο Πρόδρομος έλεγε μέσα του «δεν πειράζει» και σε συγχωρούσε. Έτσι, χωρίς να το καταλάβει κανείς, αργά και σταθερά τα σχολεία άλλαξαν… έγιναν πολύ πιο εγκάρδια από πριν. Χωρίς την ανάγκη για βαρετές εκδρομές στο Μακένζι, χωρίς επισκέψεις στο Αρχαιολογικό Μουσείο, χωρίς γιορτές και παρελάσεις και τυμπανοκρουσίες, ψαλμωδίες, αγιασμούς, χωρίς κανένα απολύτως στολίδι, ο Πρόδρομος, χωρίς τίποτε από αυτά, κατάφερε με τους λεπτούς του χειρισμούς να σου εμφυσήσει τη σοφία και την αυτενέργεια, και να σπείρει έτσι μια πνοή ελευθερίας στο μαύρο του κορωνοϊού τοπίο.
Εννοείται πως ούτε ο ίδιος δεν είναι τέλειος. Εννοείται πως ακόμα έχει πολλά να καταλάβει, μα σιγά-σιγά, δώστε του τον χρόνο να νιώσει ελεύθερος και θα κάνει ό,τι μπορεί, και όσο τον αφήνουν ή όσο του εξηγούν την πραγματικότητα, οκ, το τελευταίο λίγο δύσκολο μα η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Με τον Πρόδρομο ή με την πανδημία, μπορεί να υπάρξει, αν δεν υπήρξε ήδη, ελπίδα.
Μήπως τελικά τα κατάφερε ο Πρόδρομος;
Αυτή είναι όμως η τελευταία happy end σκηνή του 2020. Η όλη ταινία από τη μέρα που άκουσε η κοινωνία το πρώτο πρώτο «κλείνουμε», δεν ήταν καθόλου έτσι. Η ταινία ήταν γεμάτη φόβο, αβεβαιότητα, αγωνία, άγχος, προσμονή και χαμένη ελπίδα
ΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων
Οι ιδιοκτήτες της ιστοσελίδας www.politis.com.cy διατηρούν το δικαίωμα να αφαιρούν σχόλια αναγνωστών, δυσφημιστικού και/ή υβριστικού περιεχομένου, ή/και σχόλια που μπορούν να εκληφθεί ότι υποκινούν το μίσος/τον ρατσισμό ή που παραβιάζουν οποιαδήποτε άλλη νομοθεσία. Οι συντάκτες των σχολίων αυτών ευθύνονται προσωπικά για την δημοσίευση τους. Αν κάποιος αναγνώστης/συντάκτης σχολίου, το οποίο αφαιρείται, θεωρεί ότι έχει στοιχεία που αποδεικνύουν το αληθές του περιεχομένου του, μπορεί να τα αποστείλει στην διεύθυνση της ιστοσελίδας για να διερευνηθούν. Προτρέπουμε τους αναγνώστες μας να κάνουν report / flag σχόλια που πιστεύουν ότι παραβιάζουν τους πιο πάνω κανόνες. Σχόλια που περιέχουν URL / links σε οποιαδήποτε σελίδα, δεν δημοσιεύονται αυτόματα.
