«Πώς μια πόρνη γίνεται Αγία...» του Χρήστου Πουργουρίδη

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είχε ανακοινώσει, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Πάφο, ότι θα λάβει μέτρα κατά της διαφθοράς. Παράλληλα δήλωσε ότι ευθύνες για τη διαφθορά έχουν και άλλοι όχι μόνο ο ίδιος και η κυβέρνησή του. Μεταξύ άλλων μέτρων, στις δηλώσεις του εκείνες, έκαμε και αναφορά σε νομοσχέδια που εκκρεμούν στη Βουλή. Από τα όσα έχει δηλώσει ο Πρόεδρος είναι φανερό ότι δεν έχει ασχοληθεί στα επτά και πλέον χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία με το μεγάλο πρόβλημα της διαφθοράς. Για να αντιμετωπισθεί αυτή η μάστιγα χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ουσιαστικών αλλαγών και όχι σπασμωδικές κινήσεις που στόχο έχουν να εντυπωσιάσουν τους πολίτες. Τόσο ο Πρόεδρος όσο και πολλά μέλη της κυβέρνησής του διακατέχονται από μια νομικίστικη αντίληψη. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα με νόμους, διατάγματα, εγκυκλίους. Προφανώς, οι σωστοί νόμοι και κανονισμοί είναι αναγκαία συνθήκη για σημαντικές αλλαγές στο κράτος, τους θεσμούς, στην κοινωνία, στην οικονομία και αλλού. Όμως δεν είναι ικανή συνθήκη. Η κοινωνία δεν αλλάζει με νόμους και διατάγματα. Δεν κατανοούν, δηλαδή, οι κυβερνώντες ότι η κάθε αλλαγή, για να υλοποιηθεί αποτελεσματικά, χρειάζεται να συντρέχουν μια σειρά από προϋποθέσεις, ένα συναινετικό σχέδιο συγκεκριμένων δράσεων και, βεβαίως, ανθρώπους που έχουν τη διάθεση, τη δέσμευση, τις ικανότητες και πάνω απ' όλα την αξιοπιστία να το υλοποιήσουν. Πέραν αυτών, είναι καλά γνωστό ότι πολλές αλλαγές αποτυγχάνουν διότι δεν εξασφαλίζεται η ενεργή υποστήριξη της κοινωνίας λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης στους κυβερνώντες που αδυνατούν να δώσουν το παράδειγμα, να πείσουν, να εμπνεύσουν και να κερδίσουν τη δέσμευση των πολιτών.

Πώς, για παράδειγμα, να πείσει ο Πρόεδρος, όταν σε πολλά θέματα και κυρίως στο Κυπριακό άλλα λέει και άλλα κάνει; Πώς να κερδίσει την υποστήριξη του λαού στις αλλαγές που προτίθεται να επιφέρει όταν στους περισσότερους πολίτες υπάρχει διάχυτη η δικαιολογημένη εντύπωση ότι ανέχεται ή και ευνοεί την αδικία, την ατιμωρησία, τη διαφθορά, τη διαπλοκή και την αναξιοκρατία; Πώς να εμπιστευθούν οι πολίτες τους κυβερνώντες και το πολιτιστικό σύστημα -το κράτος, τη δικαιοσύνη και τους υπόλοιπους θεσμούς που αυτό καθορίζει-, όταν εκατοντάδες κλεπτοκράτες και υπεύθυνοι εγκλημάτων κατά της χώρας μένουν ατιμώρητοι, ζουν και βασιλεύουν, ενώ έπρεπε να βρίσκονται στις φυλακές; Πώς να πείσει ο Πρόεδρος για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις όταν οι μάζες τον συγκαταλέγουν στους αρχιερείς του κομματισμού, του ρουσφετιού και της διαπλοκής; Ο Πρόεδρος αν πραγματικά θέλει να ηγηθεί μιας εκστρατείας κατά της διαφθοράς και, να έχει κάποιες επιτυχίες στον πόλεμο αυτό, το πρώτο πράγμα που πρέπει να επιδιώξει είναι να πείσει τους πολίτες ότι έχει αλλάξει. Αυτός ο στόχος δεν είναι καθόλου εύκολος. Και τούτο γιατί κανένας δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς ειλικρινή μετάνοια. Η μετάνοια προϋποθέτει αναγνώριση και παραδοχή των λαθών και αμαρτιών του παρελθόντος. Όταν βγαίνει τη μια μέρα και δηλώνει από τηλεοράσεως ότι είναι «άσπιλος και αμόλυντος» και παραθέτει μια σειρά από στοιχεία που δήθεν τεκμηριώνουν κατά την άποψή του, τον άσπιλο βίο και πολιτεία του, πώς θα πείσει ότι οι προθέσεις του για αγώνα κατά της διαφθοράς είναι ειλικρινείς και γνήσιες, αφού δεν δείχνει καμία διάθεση για αυτοκριτική και αναγνώριση λαθών.

Οι άριστοι για την πολιτική εξουσία και τη διαχείριση των κοινών είναι αυτοί που διαθέτουν αξίες και αρετές, όπως εντιμότητα, ειλικρίνεια, σύνεση, ταπεινότητα, ανθεκτικότητα, τόλμη, επιμονή, φιλοδοξία για κοινωνική συνεισφορά. Αυτές και όλες οι άλλες αρετές αναπτύσσονται μέσα από την εμπειρία της ζωής και την επαναλαμβανόμενη άσκησή τους. Όπως υποστήριζε ο Αριστοτέλης, η αρετή είναι έξις, δηλαδή μια συνήθεια που προκύπτει από την επανάληψη. Συνήθως, όλες αυτές οι αρετές αλλά οι και ικανότητες δεν είναι ζήτημα αυτοαξιολόγησης και προσωπικών δηλώσεων ή κομματικών  διακηρύξεων, αλλά αποδεικνύονται μέσω συγκεκριμένων γεγονότων και κυρίως των επιδόσεων του καθενός στην προσωπική, επαγγελματική και πολιτική του ζωή. Ένας Πρόεδρος, που ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας έγραψε, χωρίς ποτέ να διαψευσθεί, ότι του είπε επαιρόμενος «εγώ δεν είμαι μόνο η μεγαλύτερη πουτάνα αλλά και η μεγαλύτερη πατρόνα της Κύπρου», για να έχει αξιοπιστία ότι άλλαξε και αγίασε, και συνεπώς, μπορεί να κάμει αγώνα κατά της διαφθοράς, δεν πρέπει να μιμηθεί την οσία Μαρία την Αιγύπτια, η οποία καίτοι μεγάλη πόρνη, μετανόησε έμπρακτα και απεσύρθη στην έρημο πέραν του Ιορδάνη, θρηνούσα μέρα νύκτα για τον πρότερο άσωτο βίο της…;

Του Χρήστου Πουργουρίδη